Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανέστη Γερονικολάκη
Την εβδομάδα που πέρασε το διαδίκτυο υποκλίθηκε, για μια ακόμη φορά, στον σπουδαίο Σταύρο Ξαρχάκο.
Ο άνθρωπος που τόσο εύστοχα μας έχει σε ανύποπτο χρόνο υπενθυμίσει πως «δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία», δίδαξε μεγαλείο.
Βαδίζοντας μέσα στη νύχτα, άκουσε έναν μουσικό του δρόμου να τραγουδά το «Ήτανε μια φορά». Τον πλησίασε. Στάθηκε προσοχή. Και έπειτα, τον αγκάλιασε.
Με σεβασμό στον ομότεχνό του, τον αντιμετώπισε ως ίσο προς ίσο. Ως συνάδελφο.
Ο μαέστρος που θα μπορούσε να «μη βλέπει» του άλλους, αντιμετωπίζοντας εαυτόν ως τον «τελευταίο μεγάλο Έλληνα συνθέτη», έδειξε πόσο αληθινά μεγάλος είναι. Ως άνθρωπος.
Και ενώ ο Ξαρχάκος δεν διεκδικεί το μονοπώλιο στην τέχνη, ούτε στα 85 του χρόνια αντιμετωπίζει τον εαυτό του ως «ιδιοκτήτη» της μουσικής, την ίδια ώρα στα Αριστερά του πολιτικού συστήματος, εκλεγμένοι αλλά και αποδοκιμασμένοι από τον λαό, αισθάνονται «ιδιοκτήτες» μιας ολόκληρης ιδεολογικής πτέρυγας.
Με κολπάκια, αντιδημοκρατικές διαδικασίες, επιχειρήματα που έπαψαν να πείθουν αλλά και με ένα ξεπερασμένο «Αριστερόμετρο» ανά χείρας, προσπαθούν να διασφαλίσουν το μέλλον τους ως επαγγελματίες της πολιτικής.
Μόνο που οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ήδη πως η διαδρομή αυτή οδηγείται στο τέλος της και πως αργά ή γρήγορα θα συναντηθούν μοιραία με τον Ξαρχάκο.
Όχι στα ιδανικά, ούτε στη στάση ζωής.
Θα βρεθούν αντιμέτωποι με το έργο του, καθώς θα μείνουν απαξιωμένοι να τραγουδούν την… Άπονη ζωή!
