Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Νίκου Λιονάκη
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά, δυο χώροι που το μέλλον τους αξιολογείται ως αβέβαιο βάσει των δημοσκοπήσεων, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο πρωτοβουλιών κυνηγώντας κάποια ανάταξη. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν ανάγκη να επιδείξουν κινήσεις συζητήσεων και να προσπαθήσουν να ισχυροποιηθούν, καθώς εξαντλούνται τα περιθώρια μπροστά στις επόμενες εθνικές εκλογές. Ο Σ. Φάμελλος, ενόψει ενός συνεδρίου που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τι δεδομένα θα δημιουργήσει, βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πέφτει και η εσωτερική αντιπολίτευση των Παππά-Πολάκη-Σπίρτζη έχει απορρίψει επανασυγκόλληση με το κόμμα των πρώην «53». Ο Αλ. Χαρίτσης τέθηκε επικεφαλής μιας πολύ μικρής δύναμης που, ωστόσο, αποτελείται κι εκείνη από πρώην κυβερνητικά στελέχη του πρόσφατου παρελθόντος της χώρας, οι μισοί εκ των οποίων έχουν αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται πλέον να κάνουν υποχωρήσεις στρατηγικής μιας και δεν υπάρχει προοπτική επιστροφής τους στην κεντρική πολιτική σκηνή μετά τις εκλογές.
Αυτές οι συνθήκες βρίσκονται πάντα στην αφετηρία των δεδομένων των όποιων συζητήσεων μεταξύ των δυο κομμάτων. Για να επιτύχουν το μίνιμουμ μιας συνεννόησης -που θα τους επιφέρει ένα μικρό πλην αβέβαιο όφελος έναντι του μεγάλου πλήγματος της αφερεγγυότητας και της αναποτελεσματικότητας που επιφέρει κάθε αποτυχημένη συμφωνία τους-, απαιτείται να ξεπεραστούν μεγάλες δυσκολίες. Αυτές δεν σχετίζονται μόνο με διαφορές πολιτικών θέσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να ξεπερνιούνται με καλοπροαίρετη συζήτηση και υποχωρήσεις τακτικής φύσης. Σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με έντονες διαφωνίες βαθιά προσωπικές, προσδοκίες ιδεολογικές και επιλογές που αναμένουν έστω και μεταχρονολογημένα να δικαιωθούν, πράγματα δηλαδή που εδράζονται στο θυμικό χρόνιων πολιτικών εγωισμών που εκτείνονται πίσω στο χρόνο, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν των ανταγωνισμών μεταξύ των πρωταγωνιστών των διάφορων τάσεων του παλιού ΣΥΡΙΖΑ…
