Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
της Αγάπης Κόρμπε
Είναι κάποιες στιγμές που η Ιστορία μάς κοιτάει με απορία. Όχι γιατί την ξεγελάσαμε – δεν είναι αφελής. Αλλά γιατί δε μπορεί να καταλάβει πόσο δειλοί μπορούμε να γίνουμε όταν σφαγιάζονται παιδιά και εμείς ψάχνουμε τα λόγια μας στα επίσημα non-paper. Η Ιστορία δεν ξεχνά. Αλλά έχει ένα κακό: καταγράφει και τις σιωπές. Και μερικές απ’ αυτές είναι εκκωφαντικές.
Η Γάζα καίγεται εδώ και μήνες. Τα βρέφη δεν έχουν πολιτική ταυτότητα, δεν ψηφίζουν, δε φορούν στρατιωτικές στολές. Κι όμως, θάβονται κατά εκατοντάδες με την ανοχή του “πολιτισμένου” κόσμου που -ευγενικά και με πολλή περίσκεψη- «εκφράζει ανησυχία». Είναι εκείνα τα παιδιά που δε μπορείς να βάλεις story, γιατί το Instagram τα κρύβει ως “ευαίσθητο περιεχόμενο”. Δεν είναι η ευαισθησία το πρόβλημα. Η απουσία της είναι.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Ξαφνικά, ακούσαμε το ΥΠΕΞ -με διπλωματική τρυφερότητα- να δηλώνει πως η χώρα μας «κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για ειρηνική λύση». Κάτι ανάμεσα σε συλλυπητήριο στεφάνι και χαλαρή νουθεσία. Η «προσπάθεια» δεν είναι Δελτίο Τύπου. Είναι θέση, πίεση, ρίσκο.
Ο ΠΘ χαρακτήρισε τα χτυπήματα απαράδεκτα και αδικαιολόγητα. Χαίρομαι που το ξεκαθάρισε, έστω και καθυστερημένα και αμήχανα, αλλά όταν οι λέξεις έρχονται μήνες μετά το αίμα, ακούγονται πιο πολύ σαν άλλοθι, παρά σαν καταγγελία.
Κι ύστερα, έχουμε και τον λαό μας. Τους καλούς χριστιανούς που θ’ανάψουν κεράκι υπέρ υγείας, θ’ανεβάσουν κι ένα “ο Θεός είναι αγάπη” και μετά θα προσπεράσουν την είδηση για “στοχευμένα πλήγματα” σε σχολεία και μαιευτήρια. Γιατί να στενοχωριόμαστε; Δεν είναι δικά μας παιδιά. Δεν είναι καθόλου παιδιά, βασικά. Είναι «παράπλευρες απώλειες»- μια λέξη τόσο αποστειρωμένη, που θα ζήλευε και απολυμαντικό.
Και να σκεφτεί κανείς πως κάποτε είχαμε έναν Ξένιο Δία. Μια πολιτισμική ταυτότητα που δεν μετριόταν σε GDP και στρατηγικές συμμαχίες, αλλά σε φιλότιμο, προστασία του ξένου, έλεος για τον αδύναμο. Πότε ξεμάθαμε να βοηθάμε; Πότε γίναμε έτσι;
Στην Ελλάδα, χωρίζουμε τους νεκρούς σε καλούς και κακούς. Τους “δικούς μας” και “των άλλων”. Η Δεξιά βλέπει σε κάθε Παλαιστίνιο έναν εν δυνάμει τρομοκράτη. Η Αριστερά, καταπίνει τη λέξη «Χαμάς» όπως καταπίνει και την αυτοκριτική της. Και κάπως έτσι, η γενοκτονία γίνεται απλώς «σύγκρουση». Γιατί ποιος έχει διάθεση να πει τη λέξη που καίει, όταν η κοινή γνώμη καίγεται για το ποιος θα πάρει το Euroleague;
Την ίδια ώρα, 24 χώρες και η ίδια η Ε.Ε. συνυπογράφουν κοινή δήλωση κατά του Ισραήλ για τον αποκλεισμό ανθρωπιστικής βοήθειας. Η Ελλάδα; Ίσες αποστάσεις.
Ναι, η Ελλάδα δεν είναι υπερδύναμη. Αλλά αυτό δεν την απαλλάσσει από το ηθικό της βάρος. Η σιωπή, η αδράνεια, η διαρκής αναμονή να δούμε πρώτα «τι θα πει η Δύση», είναι προσβολή όχι μόνο στους νεκρούς της Γάζας, αλλά και στους ζωντανούς μας θεσμούς. Δημοκρατία χωρίς στάση απέναντι στη βαρβαρότητα, είναι συνενοχή.
Το να κρατάς τα προσχήματα δεν είναι εξωτερική πολιτική. Είναι η τέχνη του να μη θυμώσεις κανέναν – εκτός από την Ιστορία. Όταν μια κυβέρνηση χρειάζεται έγκριση για να καταδικάσει μια σφαγή, δεν κυβερνά – προσαρμόζεται.
Αν σήμερα μιλάει ο κόσμος για τα παιδιά της Γάζας, δεν το οφείλουμε σε καμία G7. Το οφείλουμε στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, που έμειναν εκεί όταν οι άλλοι εγκατέλειπαν. Που μίλησαν όταν οι άλλοι σιώπησαν. Που σήκωσαν τη φρίκη στα χέρια τους – κυριολεκτικά – και την πέταξαν στα μούτρα της διεθνούς υποκρισίας. Εκείνοι ξύπνησαν τους ηγέτες. Όχι οι πολιτικές δηλώσεις, ούτε οι δεξιώσεις.
Η Γάζα δεν είναι μακριά. Είναι εδώ, στον τρόπο που καταπίνουμε το αίμα άλλων επειδή είναι ξένο. Στην απάθεια και στη σιωπή, γιατί «τι να πεις τώρα…».
Πες κάτι. Όχι για να ακουστείς. Αλλά γιατί η σιωπή μοιάζει πολύ με συνενοχή.
