Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Νίκου Λιονάκη
Κάθε κόμμα, ασχέτως κινήτρων για την απόφασή του, δικαιούται να επιλέγει αν και με ποιον θα συνεργαστεί και σε ποιο επίπεδο. Αυτό είναι προφανές. Προφανές όμως είναι και ότι κάθε επιλογή στην πολιτική -όπου οι σχέσεις είναι ξεκάθαρα ανταγωνιστικές μεταξύ των κομμάτων και δη των όμορων δυνάμεων που απευθύνονται σε κοινές δεξαμενές ψηφοφόρων- έχει και ένα αποτέλεσμα που είτε ευνοεί είτε δυσκολεύει τους αντιπάλους είτε κάποιους αντιπάλους. Όταν όμως μιλάμε για δυνάμεις που διαρκώς ομνύουν στον στόχο των μετώπων και των συνεργατών «για να φύγει η ΝΔ», ένα προβληματάκι υπάρχει όταν ρίχνουν όλες τις προσπάθειες τους για να πετύχουν το αντίθετο.
Η κατά πλειοψηφία της ΚΕ της Νέας Αριστεράς να πει ένα μεγαλοπρεπές «όχι» στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για επανένωση ώστε αριθμητικά να καταστεί ξανά αξιωματική αντιπολίτευση δυσκολεύει πολύ την Κουμουνδούρου. Όσοι στήριξαν αυτή την επιλογή που διαχωρίζονται από μια προσέγγιση με την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ «που δεν έχει αυτοκριτική» και την τοξικότητα του Πολάκη, που επειδή δεν ήθελε επανασυγκόλληση επιτέθηκε στον Τσακαλώτο και του έδωσε την καλύτερη πάσα για να «δικαιώσει» την άρνηση συνεργασίας «μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ». Οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ θα πουν ότι η Νέα Αριστερά επιλέγει την αυτοαπομόνωση του 1,2%. Από το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών της Αριστεράς σίγουρα ωφελείται ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ που παρότι φτάνουν ακόμα και σε μονοψήφιο στις δημοσκοπήσεις, κραδαίνουν τη σημαία της «αξιωματικής αντιπολίτευσης». Σίγουρα ωφελείται και η Ζωή Κωνσταντοπούλου που καθιερώνεται για τα καλά στη δεύτερη θέση, ιδίως εάν κάποιος σχηματισμός δεν την «απειλεί». Οι αναλύσεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς είναι ότι η ΝΔ διευκολύνεται με την Πλεύση Ελευθερίας στη δεύτερη θέση. Μήπως τελικά θα έπρεπε να αναλογιστεί καθένας, ποιος διευκολύνει ποιον με τις επιλογές του;
