Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Δεν ξέρουν από που να προφυλαχτούν τα εναπομείναντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τον πρώην που λέει ότι φταίνε οι άλλοι – αυτός απλά προέδρευε – για τους «ατυχείς χειρισμούς», από τον Αρβανίτη που καυχιέται ότι αυτός ζήτησε να κοπούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τη χώρα μας, από τον Κασσελάκη που τσακώνεται για το δάνειο με τον πρώην διαχειριστή οικονομικών του κόμματος και καθυβρίζει τη Δικαιοσύνη που ερευνά την εταιρεία του ή από τις αποκαλύψεις Κοντονή, τότε υπουργού Δικαιοσύνης, για το σοκ που υπέστη και τη «σκοτοδίνη» που του ήρθε, όταν είδε τον κατάλογο με τις «προγραφές» πολιτικών προσώπων από το ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση «Novartis»;
Του «Κουτρούλη ο γάμος» γίνεται στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο Κασσελάκης περνά τις διακοπές του σε πεντάστερο στην Αρκαδία και δεν δίνει δεκάρα για τις παλιές αμαρτίες και τους αλληλοσκοτωμούς για το παρελθόν. Άλλωστε δεν είναι δικό του το πρόβλημα , άλλοι το έχουν.
Γίνεται Τσίπρας όμως, όταν η Δικαιοσύνη, ως οφείλει, ελέγχει αν διαθέτει εταιρία στο εξωτερικό, κάτι που απαγορεύεται ρητά για τους πολιτικούς αρχηγούς και μπορεί να έχει κακά ξεμπερδέματα.
Μετατρέπεται σε καθαρόαιμο συριζαίο, όταν βλέπει τα ποσοστά του κόμματος του καθηλωμένα στα χαμηλά και καταγγέλλει συγκαλύψεις και «μπαζώματα» στα Τέμπη, με το πάθος του προκατόχου του, στην υπόθεση της Novartis.
Ο νεοσύλλεκτος αρχηγός
Σιγά-σιγά θα μάθει πως λειτουργεί η πολιτική και η Δικαιοσύνη. Σίγουρα στις ΗΠΑ δεν θα τολμούσε να πει όσα εδώ, εναντίον της, καταγγέλλει. Θα έχει το χρόνο του από τις 13 Μαρτίου που θα καταταγεί στο Κέντρο Εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων στην Σπάρτη και για 20 μέρες, μεταξύ του «επ’ ώμου» και «σκοπιάς» – είπε πως δεν θέλει χάρες- να σκεφτεί καλύτερα, τι θέλει και γιατί βρίσκεται εδώ.
Η θητεία του θα αποτελέσει πεδίο δόξης λαμπρό για τα πρωινάδικα και μεσημεριάτικα προγράμματα, τα οποία φαίνεται πως προτιμά από τα βραδινά δελτία ειδήσεων, όπου οι ερωτήσεις είναι πιο σκληρές πολιτικά και λιγότερο lifestyle.
Στρατηγικά στοχεύει στο κοινό αυτών των εκπομπών εκτιμώντας πως οι συνήθως «απολιτίκ» τηλεθεατές τους μπορούν να ταυτιστούν καλύτερα με ένα πρόσωπο που συμπεριφέρεται περισσότερο ως σταρ παρά ως πολιτικός αρχηγός. Εξυπηρετούν περισσότερο το στόχο του για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα χωρίς ιδεολογικές ταμπέλες και αγκυλώσεις, χωρίς το βάρος του παρελθόντος, τα λάθη και τις αυταπάτες του.
Ο Αλέξης ψάχνει για «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ»
Αντίθετα, ο προκάτοχος του στην προεδρία ακολουθεί άλλη τακτική, εκείνη του καθαρτηρίου. Θέλει να ξεπλύνει τις αμαρτίες και τα λάθη του και να απομακρυνθεί από το κόμμα του, που δεν μοιάζει πια με αυτό που άφησε πίσω του πριν οκτώ μήνες.
Ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε πως με μια επιστολή πριν από το Συνέδριο θα διαλύσει τις εντυπώσεις της έμμεσης στήριξης του στον Κασσελάκη και με μια συνέντευξη θα καθαρίσει την εικόνα του ως κυβερνήτης.
Ακόμα όμως και στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» αν έμπαινε δεν θα μπορούσε να εξαγνίσει την τοξική διαδρομή του.
Ο διχασμός του «εμείς ή αυτοί», ο λαϊκισμός με τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και το μνημόνιο, οι απειλές κατά δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης από τους «ημέτερους», το σχέδιο για φυλάκιση πολιτικών του αντιπάλων του για διαφθορά, με τη σκευωρία της Novartis, η προσπάθεια κατάληψης των «αρμών» του κράτους με την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, της ενημέρωσης με τις τηλεοπτικές άδειες και του Τραπεζικού συστήματος με την Τράπεζα Αττικής, καταδικάστηκαν επανειλημμένα στις κάλπες.
Άρα το μόνο που άφησε πίσω της, η ομολογία Τσίπρα για τις δύο υποθέσεις -Novartis και τηλεοπτικές άδειες – ήταν ένα φρεσκάρισμα της μνήμης των ψηφοφόρων, χωρίς καμιά αποδοχή της μισής συγγνώμης του.
Όλοι γνωρίζουν πως οι κεντρικές επιλογές για τη Novartis και για τις τηλεοπτικές άδειες ήταν δικές του, όπως ήταν και τα αλλόφρονα ταξίδια του στη Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο αναζητώντας χρήματα όταν είχαν στερέψει στα δημόσια ταμεία. Δεν ήταν του Βαρουφάκη, ούτε του Λαφαζάνη.
Που το πάει ο Τσίπρας
Μερικοί ρωτούν: «που το πάει ο Τσίπρας;». Δεν γνωρίζω, αλλά βλέπω έναν πρώην ισχυρό άνδρα αποδυναμωμένο, έναν πρώην πρωθυπουργό, που απορρίπτουν δια ανατάσεως την πρόταση του για νέες εσωκομματικές εκλογές και οι βουλευτές και οι σύνεδροι.
Μετά από όλα όσα αποκάλυψε στη συνέντευξη του, για τους «ατυχείς χειρισμούς», διερωτάται κανείς αν θα ζητήσει συγγνώμη από τους βουλευτές του και τους συντρόφους του, από τα κομματικά και τα φιλικά μέσα ενημέρωσης που παρέσυρε σε μια περιπέτεια, ώστε να στηρίξουν τις δύο κεντρικές επιλογές του για τις οποίες η απόφαση της Δικαιοσύνης αλλά και του ελληνικού λαού ήταν αμείλικτες και αμετάκλητες.
Η φράση «ατυχείς χειρισμοί» βεβαίως έχει δύο αναγνώσεις. Η πρώτη ότι έκανε λάθος και ζητάει συγγνώμη και η δεύτερη ότι έπραξαν το σωστό, αλλά δεν είχαν τα αποτελέσματα που προσδοκούσαν εξαιτίας λαθεμένων χειρισμών.
Το υπονόησε ο κ Τσίπρας, λέγοντας πως έτσι ήρθε σε σύγκρουση με τα κόμματα. Ασφαλώς.
Ποιος όμως, που έχει ψηφίσει ήδη την απλή αναλογική και αναμένεται να επιδιώξει συνεργασία με άλλα κόμματα για να συγκυβερνήσει, είχε τη φαεινή ιδέα να φυλακίσει μερικά στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη; Ο Αλέξης Τσίπρας.
Το θεσμικό παρακράτος
Αυτή την εικόνα, των παρεμβάσεων στους θεσμούς που ομολόγησε εμμέσως ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός τη διέγραψε από τη μνήμη του ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Αρβανίτης και συνέταξε άρθρο καταδίκης της χώρας μας για την ποιότητα του Κράτους Δικαίου και άμεση διακοπή της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.
Ασφαλώς θα υπάρχουν και κάποιοι μέσα στο σεισμικό ρήγμα του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένουν βαθιά αμετανόητοι και ανόητοι. Πως θα αισθάνεται ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που άκουσε από τα χείλη του πρώην αρχηγού του ότι έκαναν λάθος που θέλησαν να κλείσουν στη φυλακή τους πολιτικούς τους αντιπάλους, για να κερδίσουν τις εκλογές όπως είχε ζητήσει ο Πολάκης, ότι θέλησαν να χειραγωγήσουν τα μέσα ενημέρωσης προς όφελος τους, προσβλέποντας στον έλεγχο των «αρμών» της εξουσίας και να γίνουν το νέο ΠΑΣΟΚ που θα κυβερνά τη χώρα μερικές δεκαετίες; Κανείς δεν νοιάζεται για τα αισθήματα του.
Σήμερα πολλοί χαίρονται που ένα λαϊκιστικό κόμμα της αριστεράς με σύντομη αλλά δραματική παρουσία στην πολιτική σκηνή της χώρας αποσυντίθεται. Το δυσάρεστο είναι πως αυτή η αποσύνθεση δεν γεννά κάτι το καινούργιο. Δεν αφήνει πίσω της τίποτε άλλο παρά συντρίμμια και έναν Κασσελάκη!
