Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Σε δρόμο με αγκάθια εισέρχεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, με το συνέδριο του κόμματος και τις ευρωεκλογές μπροστά του, που θα κρίνουν την τύχη του. Οι δημοσκοπήσεις δεν είναι καθόλου ευοίωνες και αυτό τον οδηγεί σε απρόβλεπτες πρωτοβουλίες κάτω από την πίεση που αισθάνεται.
Μοιάζει να περνά κρίση πολιτικής και προσωπικής ταυτότητας, καθώς δείχνει να βαδίζει χωρίς πλάνο με ασύνδετες κινήσεις ακόμα και αντιφατικές. Με πολακικό χρώμα μερικές, με τσιπρικό άλλες, κάποιες χωρούν μόνο στα τηλεοπτικά πρωινάδικα και λίγες με σαφή πολιτική σκοπιμότητα.
Αν δούμε μερικές από τις κινήσεις και πρωτοβουλίες των τελευταίων ημερών, θα αναρωτηθεί κανείς αν πίσω από αυτές υπάρχει κάποιο σχέδιο ή έρχονται έτσι χωρίς πρόγραμμα, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ
Στα τρακτέρ για πάσα νόσο…
Μιμούμενος τον προκάτοχο του, ανέβηκε στα τρακτέρ των αγροτών για να τους προτρέψει να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους, να τους βεβαιώσει ότι έχουν δίκιο σε όσα ζητούν και φτάνοντας το λαϊκισμό του Τσίπρα, να κατηγορήσει τον Μητσοτάκη ότι «παίρνει χρήματα από τους αγρότες και δίνει τζάμπα χρήμα στα συμφέροντα».
Ξεχνά φυσικά ή μάλλον δεν γνωρίζει, πως την πολιτική Τσίπρα και το «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», την πλήρωσαν ακριβά οι αγρότες, με το τρίτο μνημόνιο. Αντιλαμβάνεται όμως εύκολα κανείς πως ο Κασσελάκης, πιεσμένος από την απουσία παραγωγής πολιτικής στο κόμμα του, αγκιστρώνεται σε όποια ομάδα διαμαρτύρεται για να αυξήσει την πίεση προς την κυβέρνηση και να αποφύγει την απώλεια της δεύτερης θέσης στις ευρωεκλογές.
Το παράδοξο των μη κρατικών Πανεπιστημίων
Ως πρόεδρος του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να τον εκμοντερνίσει, έχει ταχθεί σαφώς κατά των μη κρατικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα, ταυτόχρονα όμως αναζητά βοήθεια στη διαμόρφωση της πολιτικής του και του προγράμματος του, από Έλληνες επιστήμονες, που έχουν φοιτήσει σε ξένα Πανεπιστήμια.
Πέραν από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της ελληνικής αριστεράς, που ενστερνίζεται τώρα για λόγους εκλογικής ανάγκης, ο αμερικανο-σπουδαγμένος Κασσελάκης, δεν εξηγεί γιατί αρνείται να ιδρυθούν και εδώ παραρτήματα των Πανεπιστημίων της Γλασκώβης, του Paris XIII, του Michigan και της Γενεύης, από τα οποία άντλησε τις προσωπικότητες, που θα αποτελέσουν το Think Tank για το νέο πρόγραμμα Παιδείας που θα ανακοινώσει.
Αλήθεια, τί θα του εισηγηθούν οι κύριοι με τα μεταπτυχιακά των ξένων Πανεπιστημίων; Στείλε τα ελληνόπουλα στο εξωτερικό να σπουδάσουν, όπως έκαναν οι ίδιοι ή θα τον μεταπείσουν να πει το «ναι» στην ίδρυση και εδώ παραρτημάτων τους;
Πόσο λογική ακούγεται η πολιτική που ακολουθεί ο Κασσελάκης: Όχι στα μη κρατικά Πανεπιστήμια, ναι στους απόφοιτους των ξένων Πανεπιστημίων, είτε κρατικών είτε όχι;
Είναι τόσο παράλογη, όσο και η στήριξη που παρέχει στις φοιτητικές καταλήψεις, ένας που φοίτησε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο.
Και ο Μπέος στο… πρόγραμμα
Όπως περίεργη φάνηκε στην κοινή γνώμη και η συμπεριφορά του στο Βόλο. Άραγε πόσο αξίζει για αρχηγό αριστερού κόμματος που κατέχει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή, η φράση «Χέστηκα, τον έχω χεσμένο», για τον τοξικό και σεξιστή δήμαρχο του Βόλου;
Προφανώς όλοι μπορεί να βρεθούμε σε στιγμές που θα πούμε ανάλογες φράσεις, αλλά σε μια παρέα, όχι δημόσια. Ο Στέφανος παρορμητικός ων, δεν κατάλαβε πως έτσι κατεβάζει το διάλογο στα επίπεδα του Μπέου;
Όσο ισχυρή και αν είναι η πολακική επιρροή, ο Κασσελάκης θα μπορούσε να συγκρατηθεί και να αποφύγει μια τέτοια απάντηση. Ήταν μια στιγμή αδυναμίας ή αμηχανίας, που κατάφερε όμως να εξισώσει το κόμμα και τον εαυτό του, με τα κατώτερα επίπεδα έκφρασης ορισμένων ανθρώπων.
Ο λόγος ενός πολιτικού και μάλιστα της αριστεράς -όπως θέλουν να αυτοθαυμάζονται- οφείλει να αναβαθμίζει την ποιότητα του διαλόγου και όχι να τον οδηγεί στα επίπεδα του Πολάκη και του Μπέου.
Η προοδευτική αριστερά δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές, αλλά εκείνη η αριστερά τέλειωσε με τον Αλέξη Τσίπρα, όταν επί εποχής του, διαχώριζαν τους Έλληνες σε αντιμνημονιακούς από τη μια και σε προδότες και γερμανοτσολιαδες από την άλλη, για να φτάσουν στο σημείο τελικά, οι ίδιοι να υμνούν την Μέρκελ.
Παρών στην «ηχορύπανση»
Πετυχημένη και καλά στοχευμένη, θα έλεγα πως ήταν η κίνηση του να παραβρεθεί στην εκδήλωση των «τριών» με θέμα «ποιος θα αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη».
Αρχικά υποβάθμισε την πρωτοβουλία των τριών, ακολούθως την αποκάλεσε «ηχορύπανση», τελικά όμως έσπευσε να μπει στο κάδρο των εξελίξεων που διαμόρφωσε η δημοσιότητα της εκδήλωσης των τριών στελεχών από ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά, για να τους… κλέψει την παράσταση.
Αλλά και αυτή, η επίσης παρορμητική κίνηση του, προκάλεσε εσωκομματικές αντιδράσεις, καθώς άφησε εκτεθειμένα τα στελέχη και τους βουλευτές του, που μιλούσαν στα τηλεοπτικά παράθυρα στη γραμμή της «ηχορύπανσης» και της υποβάθμισης της εκδήλωσης των «τριών».
Φυσικά απάντηση στο ερώτημα «ποιος απέναντι στον Μητσοτάκη;» δεν άκουσε, ούτε αυτός, ούτε τα στελέχη της κεντροαριστεράς που παραβρέθηκαν αναζητώντας τον … «αντιμητσοτάκη».
Οι ιδέες περί συμμαχίας προοδευτικών και κοινωνικών δυνάμεων είναι πια παρωχημένες. Κατέρρευσαν στην πράξη, τον Ιούνιο του 2023, με τον οραματιστή τους Αλέξη Τσίπρα να είναι πια, πρώην.
Η δε, αποκαλούμενη «δημοκρατική παράταξη», που επικαλείται το ΠΑΣΟΚ, σε μεγάλο βαθμό έχει μετακομίσει και έχει καταλάβει θέσεις στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Έκπληξη προκάλεσε το γεγονός πως κανείς δεν προχώρησε σε αναζήτηση των αιτιών που καθιστούν σήμερα την αριστερά μη αρεστή. Κανένα στοιχείο πολιτικής αυτοκριτικής, δεν ακούστηκε.
Πως όμως θα προχωρήσει ένα κόμμα, μια συμμαχία, προς την κοινωνία, ζητώντας τη στήριξη της, αν ακόμα μπροστά της δείχνει να μην έχει αντιληφθεί τα τεράστια λάθη που παρελθόντος;
Για τον Κασσελάκη, η παρουσία του στην εκδήλωση ήταν μια επίδειξη ανωτερότητας απέναντι στη μιζέρια των διαφορών που χωρίζουν την κεντροαριστερά και μια απάντηση πως δεν θα αφήσει το κόμμα να το ποδηγετήσουν κάποιοι άλλοι.
Φαντάζομαι όμως να γνωρίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ελέγχεται ακόμα από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος συναντήθηκε με τον Τεμπονέρα πριν την εκδήλωση. Επίσης πιστεύω πως γνωρίζει πως κάποιοι τον παρακαλούν να επιστρέψει, ενώ τον ίδιο βλέπουν ως απολιτικό πρόσωπο που αρέσκεται στην επίδειξη της νεότητας του περισσότερο από τις γνώσεις του και τις ιδέες του στην πολιτική.
Σίγουρα πάντως δεν αποτελεί αυτός την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος απέναντι στον Μητσοτάκη;».
Γιατί πιθανότατα δεν είναι το «ποιος» το πραγματικό ερώτημα, αλλά με «ποιες» πολιτικές θα αντικαταστήσουν την ατζέντα Μητσοτάκη, ώστε να ακουστούν από τους πολίτες οι θέσεις τους, να ακουμπήσουν τα προβλήματα τους, να γίνουν κτήμα τους, για να μετατραπούν σε ψήφους στην κάλπη.
Είμαστε όμως ακόμα πολύ μακριά από τέτοιου είδους εξελίξεις.
Η αριστερά περνά το μαρτύριο της και μαζί της, ο Κασσελάκης. Ως το τέλος.
