Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανέστη Γερονικολάκη
Προετοιμάζεται, λοιπόν, να φύγει και αυτός ο χρόνος, όπως έφυγαν τόσοι και τόσοι άλλοι. Έρχονται και παρέρχονται οι χρόνοι και εμείς τους βιώνουμε από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα τους. Άλλοτε με χαρές, άλλοτε με λύπες. Άλλοτε αισιόδοξοι, άλλοτε απαισιόδοξοι. Άλλοτε ευχαριστημένοι, άλλοτε δυσαρεστημένοι. Αν η ζυγαριά γέρνει προς τα πρώτα, πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι.
Το 2023 ήταν ομολογουμένως μια χρονιά θανάτου — αυτό όμως που ξεχωρίζει το συγκεκριμένο έτος από προηγούμενα, είναι ότι ακόμη κι αν ο θάνατος προερχόταν από δυστυχήματα, αυτά ίσως θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί.
Κλιματική κρίση, πυρκαγιές, πλημμύρες, θάνατοι σημαντικών και αγαπημένων διάσημων προσώπων, τα δυστυχήματα των Τεμπών και της Πύλου, τραγωδίες σε θάλασσα και αέρα, οπαδική βία, γυναικοκτονίες, ακρίβεια, είναι μόνο μερικά από εκείνα που ταλάνισαν την Ελλάδα το 2023.
Και με την εκπνοή του χρόνου, τι να κάνουμε; Να πάρουμε ένα σφουγγάρι να τα σβήσουμε όλα και να προσδοκούμε ότι όλα θα είναι καλύτερα τον καινούργιο χρόνο; Το λέει άλλωστε και το γνωστό πρωτοχρονιάτικο τραγουδάκι «πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά». Και μπορεί να γιορτάσουμε με την προσδοκία του… καλού που προσδοκούμε να έρθει, αλλά θα βαρύνουν με άλλο έναν χρόνο οι πλάτες μας, έτσι; Γλυκόπικρη η γεύση…
Έτσι περιμένουμε την καινούργια Πρωτοχρονιά, πολύ διαφορετική από όλες όσες έχουν προηγηθεί… Και ετοιμαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε μια χρονιά που ήταν αρκετά άχαρη.
Οι Λατίνοι έλεγαν “Dum spiro spero”, δηλαδή “όσο αναπνέω ελπίζω” και εμείς λέμε σοφά ότι “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”.
Θερμές ευχές για υγεία και “Καλή Χρονιά”, με την ελπίδα ότι το 2024 δεν θα αντιγράψει την “άχαρη” χρονιά που φεύγει.
