Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
Αθανάσιος Παπανικολάου, αντιπτέραρχος ε.α.
Οι ισραηλινές επιθέσεις της 13ης Ιουνίου στο Ιράν και οι υποσχέσεις αντιποίνων φέρνουν τους δύο αντιπάλους πιο κοντά σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, στον οποίο δεν αποκλείεται και ενδεχόμενη συμμετοχή των ΗΠΑ.
Το Ιράν διαθέτει μεγάλη στρατιωτική ισχύ, βασίζεται ωστόσο σε πληρεξούσιους και σε μυστικές επιχειρήσεις οι οποίες έχουν αδρανοποιηθεί σοβαρά το τελευταίο διάστημα από τις ενέργειες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί έξυπνες μεθόδους και βασίζεται σε ισχυρές τακτικές, επίγειες και αεροπορικές δυνάμεις που ξεχωρίζουν στην περιοχή. Οι δύο χώρες διαθέτουν περίπου ίσο αριθμό στρατευμάτων, αλλά εντυπωσιακά διαφορετικές τακτικές και ισχύ πυρός.
Το Ιράν πλεονεκτεί σε αριθμούς, με 90 εκατομμύρια κατοίκους και έκταση 1,6 εκ. τετρ. χιλ., σε σύγκριση με τα 9,5 εκ. κατοίκους και τα 22.000 τετρ. χιλ. του Ισραήλ. Στρατιωτικά, ωστόσο, αυτοί οι αριθμοί δεν έχουν μεγάλη σημασία.
Οι ένοπλες δυνάμεις του Ιράν χωρίζονται αφενός στις τακτικές, οι οποίες έχουν αναλάβει τη φύλαξη των συνόρων του Ιράν και την εκτέλεση συμβατικών στρατιωτικών αποστολών και αφετέρου στους παραστρατιωτικούς Φρουρούς της Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένης της επίλεκτης Δύναμης Quds, της διοίκησης στρατηγικών πυραύλων και της κυβερνοδύναμης.
Οι τακτικές δυνάμεις έχουν περίπου 600.000 άνδρες με βασικό εξοπλισμό, ενώ οι Φρουροί της Επανάστασης έχουν περίπου 200.000 προσωπικό κατανεμημένο σε μεραρχίες.
Ο στρατιωτικός εξοπλισμός του Ιράν είναι ένα συνοθύλευμα, προερχόμενος από τη Σοβιετική Ένωση και από τις ΗΠΑ προ της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979, μαζί με πρόσφατες ρωσικές προσθήκες. Με περίπου 350 απαρχαιωμένα αεροσκάφη στην πολεμική του αεροπορία, υστερεί πολύ σε σχέση με το Ισραήλ τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Το Ιράν, ωστόσο, έχει την δυνατότητα να παράγει ένα ευρύτατο φάσμα μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAV) και βαλλιστικών πυραύλων.
Η ασφάλεια του ανώτατου διοικητικού προσωπικού αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο πρόβλημα για το Ιράν, καθώς έχουν σκοτωθεί πολλοί από ανορθόδοξες κυρίως επιθέσεις Ισραηλινών.
Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έχει προχωρήσει και πιστεύεται ότι έχει αναπτύξει αρκετό ουράνιο, εμπλουτισμένο σε επίπεδα για να παράγει πολλαπλά πυρηνικά όπλα μέσα σε λίγους μήνες, όμως θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να αναπτύξει έναν πύραυλο ή άλλα μέσα για να το οπλίσει. Το Ισραήλ δεν ρισκάρει και έχει ήδη πλήξει εγκαταστάσεις που κατασκευάζουν πυρηνικό υλικό και βαλλιστικούς πυραύλους.
Οι τρομερές χερσαίες, θαλάσσιες και αεροπορικές δυνάμεις του Ισραήλ προέρχονται τόσο από την τελευταία λέξη της αμερικανικής και ευρωπαϊκής τεχνολογίας, όσο και από μια ισχυρή εγχώρια αμυντική βιομηχανία που μπορεί να σχεδιάσει, να κατασκευάσει και να διατηρήσει ένα πλήρες φάσμα οπλισμού, επιτρέποντας του να αντιμετωπίζει τους αντιπάλους σε πολλαπλά μέτωπα ταυτόχρονα.
Διαθέτει πολυεπίπεδη πυραυλική άμυνα, με ένα εξελιγμένο σύστημα, που αναπτύχθηκε με την υποστήριξη των ΗΠΑ και είναι ικανό να ανιχνεύει εισερχόμενα πυρά και να αναπτύσσεται μόνο εάν το βλήμα κατευθύνεται προς ένα κατοικημένο κέντρο ή ευαίσθητες στρατιωτικές ή πολιτικές υποδομές.
Αν και μικρό κράτος διαθέτει περίπου 170.000 ενεργούς στρατιωτικούς και άλλες 400.000 εφέδρους. Παρά το ότι είναι λιγότερες από αυτές του Ιράν, οι δυνάμεις του Ισραήλ είναι ισχυρότατες και εμπειροπόλεμες.
Πιστεύεται ότι είναι το μόνο που διαθέτει πυρηνικά όπλα στη Μέση Ανατολή, αν και ποτέ δεν το έχει παραδεχτεί. Η σταθερή στήριξη και βοήθεια των ΗΠΑ ήταν καθοριστική σε προηγούμενες συγκρούσεις και σίγουρα θα είναι κρίσιμη σε οποιαδήποτε επόμενη.
Η αντεπίθεση του Ιράν περιλαμβάνει εκατοντάδες βαλλιστικούς πυραύλους που στοχεύουν το Ισραήλ, χωρίς να είναι σαφές για πόσο καιρό θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό, αφού ήδη περιορίστηκε η ικανότητα του, χωρίς τους συμμάχους Χαμάς και Χεζμπολάχ και με κατεστραμμένο το μεγαλύτερο μέρος των συστήματων αεράμυνας του.
Πριν από τις τελευταίες επιθέσεις, το Ιράν είχε ορκιστεί μαζικά αντίποινα αν δέχονταν επίθεση, όχι μόνο εναντίον του Ισραήλ αλλά και εναντίον αμερικανικών βάσεων στην περιοχή, εκδιώκοντας ουσιαστικά τις ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή μέσω της καταστροφής των στρατιωτικών υποδομών τους.
