Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Δημήτρη Καμπουράκη
Ας πούμε ότι είσαι στέλεχος του Σύριζα. Πρωτοκλασάτο, δευτεροκλασάτο ή έστω, τριτοκλασάτο. Πάντως είσαι απ’ αυτούς που κάτι περιμένεις να κερδίσεις από την συμμετοχή σου στο κόμμα, όχι ένα απλό μελάκι που έδωσε δύο ευρώ για να ψηφίσει και δεν θα ξαναπατήσει εκεί μέσα. Ενδεχομένως να έχεις ήδη γευτεί την γλύκα της εξουσίας την περίοδο 2015-19, μεγάλης ή δευτεροκλασάτης δεν έχει σημασία και αυτό κάνει ακόμα πιο χειροπιαστούς τους πόθους που έχεις για το αύριο.
Ως στέλεχος του Σύριζα με όνειρα, φιλοδοξίες αλλά και ιστορία, φτιάχνεις έναν καφέ, βγαίνεις στην ησυχία του μπαλκονιού σου, ανάβεις κι ένα άφιλτρο τσιγάρο αν είσαι παλιάς κοπής αριστερός και ξεκινάς τις ερωτήσεις προς τον εαυτό σου: «Που πάει ο Σύριζα; Πάει προς ανασυγκρότηση ή προς γκρεμό; Η καινούρια ηγεσία υπό τον Κασσελάκη έχει καμιά προοπτική ή όχι; Πάμε προς τα Αριστερά, προς το Κέντρο ή μήπως δεν έχουμε ιδέα προς τα πού πάμε; Εγώ μέσα σ’ αυτό το χαοτικό κομματικό περιβάλλον, τι πρέπει να κάνω;»
Τα λες αυτά, ενώ η τηλεόραση από μέσα, στα δελτία ειδήσεων αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην πολεμική ατμόσφαιρα που επικρατεί στον Σύριζα απ’ όσο στον πόλεμο που διεξάγεται στην Λωρίδα της Γάζας. Και μόνο αυτό αρκεί για να σε κάνει ακόμα πιο σκεπτικό, καθώς το κόμμα που μόλις πριν οκτώ χρόνια κυβερνούσε την Ελλάδα και απειλούσε να… ανατινάξει πολιτικά όλη την Ευρώπη σήμερα πνέει τα λοίσθια. Κάθε μέρα που περνά φλερτάρει όλο και περισσότερο με την απαξίωση και μοιάζει να πλησιάζει στην διάλυση.
Οι απλές σκέψεις…
Τι σκέφτεται λοιπόν κάθε μέλος και στέλεχος του Σύριζα, όταν θέτει στον εαυτό του αυτά τα αμείλικτα ερωτήματα; Το πρώτο και βασικότερο είναι αν το κόμμα του θα παραμείνει μεγάλο, άρα δηλαδή θα έχει την προοπτική να διεκδικήσει ξανά την εξουσία στο εγγύς μέλλον. Είναι κρίσιμη αυτή η απάντηση, διότι άλλο είναι το στελεχιακό δυναμικό που παραμένει σ’ ένα μικρό κόμμα που βολοδέρνει στα υπόγεια του πολιτικού συστήματος κι άλλο αυτό που θα τρέξει στην αγκαλιά ενός κόμματος εξουσίας.
Μέχρι την περασμένη βδομάδα, ο Σύριζα ήταν ένα κόμμα που στεκόταν στην μέση μιας σκάλας, την οποία άλλοι έλεγαν ότι την ανεβαίνει κι άλλοι ότι την κατεβαίνει. Από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο όμως, μοιάζει ξαφνικά να τους έχει χτυπήσει κεραυνός. Όλοι ξέσπασαν δημοσίως εναντίον όλων, η ηγεσία Κασσελάκη αμφισβητήθηκε φανερά και δημόσια από κορυφαία ιστορικά στελέχη, η αντίδραση της ήταν σφοδρότατη και κατά πολλούς ασύμμετρη. Διέγραψε δια μιας, αρχικά τον Στέφανο Τζουμάκα και στην συνέχεια τρεις ιστορικές κομματικές φυσιογνωμίες, τον Νίκο Φίλη, τον Πάνο Σκουρλέτη και τον Δημήτρη Βίτσα.
Διαγραφές – θρυαλλίδα
Οι διαγραφές λειτούργησαν σαν θρυαλλίδα, βάζοντας τέτοια φωτιά σε όλο τον πολιτικό οργανισμό, ώστε στα μέσα της βδομάδα κάθε ανώτερο, ανώτατο ή μεσαίο στέλεχος είχε μπει στην εσωκομματική διαμάχη παίρνοντας ο μέρος του ενός από τα δυο στρατόπεδα. Κι όλα αυτά με τον Κασσελάκη στην Αμερική να κάνει καθημερινά αλλόκοτες δηλώσεις για κομπλεξικούς και ακομπλεξάριστους ή για μπούχτισμα του ίδιου και του συντρόφου του από την (οικειοθελή τους) υπερέκθεση στα μέσα ενημέρωσης παράλληλα με την επίδειξη της βέρας του προς τις κάμερες. Ριάλιτι δηλαδή…
Το χάσμα τους ξεκίνησε ως ιδεολογικό και πολιτικό, αλλά μετά από έναν μόλις μήνα ηγεσίας του Στέφανου Κασσελάκη κατέληξε αισθητικό και ψυχολογικό. Πρώην φίλοι και σύντροφοι που είχαν ξεκινήσει όλοι μαζί παρέα για ν’ αλλάξουν τον κόσμο, σήμερα αλληλογρονθοκοπούνται δημόσια με εκφράσεις που δεν είχαν επιστρατεύσει ούτε για τον κ. Μητσοτάκη. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι αδυνατούν να συνυπάρξουν. Βλέπει ο ένας τον άλλον και αλλάζει πεζοδρόμιο, αφού πρώτα έχει φτύσει χάμω. Αυτό που μέχρι την άνοιξη του 2023, υπό την ηγεσία του Τσίπρα είχε αποφευχθεί παρά την αποχώρηση από την εξουσία, μοιάζει πια όχι μόνο νομοτελειακή αλλά και επιβεβλημένη για να επικρατήσει ηρεμία εκεί μέσα.
Βαθύτερο το πρόβλημα
Το πρόβλημα τους όμως είναι πολύ βαθύτερο. Και τα δύο σχήματα που θα προκύψουν από ένα κραχ στον κορμό του Σύριζα, μοιάζουν λειψά και ανήμπορα πριν καν σχηματοποιηθούν. Το ένα που θα αποτελείται από τον Τζουμάκα, τον Φίλη, τον Τσακαλώτο, τον Βίτσα, τον Σκουρλέτη και άλλους παλαιούς, θα μυρίζει τόσο μούχλα και παλιομοδίτικη αριστεροσύνη, που λογικά θα δυσκολευτεί να μαζέψει γύρω της έστω και το απαραίτητο 3% ώστε να μπει στην Βουλή. Στον αντίποδα, το εναπομείναν κόμμα που θα αποτελείται από τον Κασσελάκη, τον Πολάκη, την Αυγέρη, τον Παππά, τον Γιώργο Τσίπρα και τον Καρανίκα, θα είναι τόσο αδύναμο, σαχλό, ακαθόριστο και άνευρο που θα αποτελεί μεζέ στο εκλογικό πιάτο του Μητσοτάκη.
Λαϊκισμός και «αυταπάτες»
Η αριστερή πτέρυγα που σήμερα είναι υπό καρατόμηση με την νέα αλλόκοτη ηγεσία να κρατά την σπάθα πάνω απ’ το κεφάλι της, δεν κουβαλά δα και καμιά τεράστια πολιτική υπεραξία. Αυτή κυβέρνησε την περίοδο 2015-19 και απαξίωσε πλήρως τον Σύριζα με τις επικίνδυνες και φορομπηχτικές πολιτικές της. Αυτοί αποτελούσαν την αυλή του Τσίπρα, αυτοί καλλιέργησαν τον λαϊκισμό, τον φανατισμό, την εχθροπάθεια και τις λογής-λογής «αυταπάτες» που κόντεψαν να διαλύσουν την χώρα. Και μπορεί τώρα, επειδή είναι υπό διωγμό να φαντάζουν πιο συμπαθείς από τους αυλικούς του Κασσελάκη, όταν όμως διαχειρίζονταν την εξουσία κάθε άλλο παρά χαριτωμένοι ήταν.
Άνοδος και πτώση…
Από την άλλη μεριά, όσο πιο απίθανη ήταν η ανάβαση του Στέφανου από το μηδέν στην αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τόσο γρήγορη είναι και η καταβαράθρωση του. Όσο ραγδαία ήταν η άνοδος του την κλίμακα της κοινωνικής αναγνωρισιμότητας, εξίσου κατακλυσμική φαίνεται να είναι και η πολιτική του αποδόμηση. Στο τέλος της βδομάδας αυτής θα έχουμε δημοσκοπήσεις που θα ποσοτικοποιήσουν αυτή την καθοδική πορεία, πάντως όλα τα μέχρι στιγμής στοιχεία δείχνουν μια κατακόρυφη πτώση των δεικτών που αφορούν τον αρχηγό του Σύριζα. Στο ΠΑΣΟΚ ήδη πανηγυρίζουν καθώς βλέπουν ότι ήδη ακουμπούν την δεύτερη θέση, στέλνοντας τον Σύριζα στην τρίτη.
Δεν ξέρουν τι θέλουν!
Το βαθύτερο δράμα όσων στέκουν έκπληκτοι και αναποφάσιστοι μπροστά στην πόρτα του σπαρασσόμενου Σύριζα, είναι ότι δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν. Οι Κασσελακικοί οδηγούν το κόμμα σ’ ένα παράξενο μείγμα Πολακισμού και σελεμπριτισμού, η αριστερή πτέρυγα ονειρεύεται έναν κομμουνιστικού τύπου πολιτικό φορέα λες και βρισκόμαστε ακόμα στον 20ο αιώνα, ενώ η παρέα της Αχτσιόγλου στέκεται στην μέση δίχως να ξέρει με ποιον θα πάει και ποιον θ’ αφήσει. Αυτό στην πραγματικότητα πιστοποιεί μια κρίση φυσιογνωμίας που σπάνια καταλήγει σε κάτι θετικό και παραγωγικό. Συνήθως τέτοιες κρίσεις οδηγούν σε σήψη και διάλυση.
Και τέλος, η απαξίωση
Είναι φανερό πως όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις στον Σύριζα, θα οδηγήσουν το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα σε απαξίωση και αποσυσπείρωση. Η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία Μητσοτάκη δεν διαταράσσεται διόλου παρά τον πρόσκαιρο κλυδωνισμό της δεύτερης Κυριακής των αυτοδιοικητικών εκλογών, ίσα-ίσα που οι εξελίξεις υποδηλώνουν μια σχεδόν μονοκρατορία του που δεν συμβαδίζει με την κανονικότητα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν ευθύνεται βέβαια ο πρωθυπουργός για τα διαλυτικά φαινόμενα που ταλανίζουν την αντιπολίτευση, το πολιτικό μας σκηνικό πάντως αυτή την ώρα αποτελείται από ένα κόμμα του 40+%, που ακολουθείται από τρία περίπου ισόποσα γύρω στο 10-12% (ΠΑΣΟΚ-Σύριζα-ΚΚΕ). Δεν το λες και κανονικό πράγμα όλο αυτό.
Ο Μητσοτάκης, κυβερνά μόνος…
Βεβαίως η πολιτική όπως και φύση απεχθάνεται τα κενά, οπότε κάτι θα γίνει στο απώτερο μέλλον, πάντως επί του παρόντος ο Μητσοτάκης κυβερνά μόνος του δίχως να τον ελέγχει κανένας και η αντιπολίτευση έχει επιδοθεί σ’ έναν εμφύλιο που μόνο με την Λωρίδα της Γάζας μπορεί κανείς να τον παρομοιάσει. Κρίμα θα πουν κάποιοι, ενδιαφέρον κάποιοι άλλοι…
