Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
του Δημήτρη Καμπουράκη
Το φετινό πολιτικό Πάσχα στην Ελλάδα έχει απ’ όλα: αναστάσεις, σταυρώσεις, επιτάφιους, βεγγαλικά, ρουκετοπόλεμους, θρήνους και χαρούμενες ιαχές. Άλλοι ανάβουν λαμπάδες και τσουγκρίζουν αυγά, κι άλλοι νιώθουν ακόμα το καρφί στο πλευρό τους και τον ακάνθινο στέφανο επί της κεφαλής τους. Η εικόνα των κομμάτων και των αρχηγών τους δεν θυμίζει τόσο πομπή Ανάστασης όσο ένα πολιτικό Θείο Δράμα, με φόντο τα Τέμπη, τις δημοσκοπήσεις και τα καμένα χαρτιά μιας φθαρμένης αντιπολίτευσης.
Ας δούμε ποιοι πάνε προς φως και ποιοι σέρνονται ακόμη στο σκοτάδι της Μεγάλης Παρασκευής τους.
Νέα Δημοκρατία: Μισοανάσταση και ολίγη αφασία
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέτος θα πει το «Χριστός Ανέστη» στην Τήνο και μάλλον σε στενό κύκλο. Όχι επειδή του λείπει η διάθεση, αλλά γιατί είναι όλο και λιγότεροι όσοι είναι διατεθειμένοι να χρηστούν καλεσμένοι του. Η υπόθεση των Τεμπών στοιχειώνει ακόμα το Μαξίμου παρά τις τούμπες του τελευταίου καιρού που ευνόησαν το κυβερνητικό αφήγημα, η φθορά είναι ορατή και η μεταρρυθμιστική διάθεση του Μητσοτάκη δυσκολεύεται πια να πείσει και τον πιο πιστό ψηφοφόρο του.
Κι όμως, παρά τη γκρίνια, η ΝΔ παραμένει κυρίαρχη. Πώς; Με το κλασικό ελληνικό φαινόμενο: οι άλλοι είναι χειρότεροι. Δεν είναι ότι ο Κυριάκος ζει την ανάσταση του πολιτικού του βίου, απλώς όλοι οι υπόλοιποι έχουν ακόμα τον επιτάφιο στα χέρια. Οπότε, κάπου ανάμεσα σε ένα ζεστό κοκορέτσι και μια παγωμένη δημοσκόπηση, η Πειραιώς μπορεί να νιώσει προσωρινά ότι την γλίτωσε κι αυτή την φορά. Για φέτος.
ΣΥΡΙΖΑ: Αέναη Μεγάλη Παρασκευή με λιγοστά κεριά
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει την πιο μακρόσυρτη πολιτική Μεγάλη Εβδομάδα της σύγχρονης ιστορίας μας. Το κόμμα άλλαξε αρχηγό, διέλυσε τα εσωκομματικά του νεύρα, ανακάτεψε το ιδεολογικό του υπόστρωμα, διασπάστηκε δυο φορές, έχασε την δεύτερη θέση, κατρακύλησε δημοσκοπικά στην πέμπτη και γενικώς έχει χάσει πλέον και αυγά και Πασχάλια. Απόμεινε ένας Σωκράτης Φάμελλος με μηδενική αποδοχή και αποτελεσματικότητα, ένας Στέφανος Κασσελάκης που περιφέρεται μεταξύ CNN και Τσιτσιπά, χωρίς πυξίδα και κοινό, αλλά και ένας Τσίπρας που όλο ετοιμάζεται να επανέλθει ως Μεσσίας κι όλο στην γωνιά του καταλήγει.
Οι ψηφοφόροι αποχωρούν, οι βουλευτές βαριούνται, οι παλιοί θυμούνται και οι νέοι… δεν ασχολούνται. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μοναδικό κόμμα που νηστεύει χωρίς να περιμένει Ανάσταση. Είναι σαν εκείνον τον συγγενή που έρχεται κάθε χρόνο στο πασχαλινό τραπέζι, κάθεται μόνος του και κοιτάει το κοκορέτσι σαν να του φταίει για όλα.
ΠΑΣΟΚ: Τσούγκρισμα με ραγισμένα αυγά
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει φορέσει το καλό του σακάκι και κρατά τη λαμπάδα, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος αν πάει στην εκκλησία ή απλώς περνάει από μπροστά. Το ΠΑΣΟΚ δείχνει να ξέρει τι δεν είναι, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει ακόμα τι είναι. Μιλά για σοσιαλδημοκρατία, αλλά μοιάζει να βολεύεται στην πολιτική του ούτε ψάρι, ούτε κρέας, ούτε ακριβώς νηστίσιμο.
Στις δημοσκοπήσεις, πλέον, βλέπει την Πλεύση Ελευθερίας να το προσπερνά. Ο Ανδρουλάκης κινδυνεύει να μείνει το παιδί με τη λαμπάδα στο χέρι, κοιτώντας προς το άγνωστο με απορία και λίγη ζήλια. Αν δεν ξεκαθαρίσει άμεσα τη γραμμή του, στο επόμενο Πάσχα θα του μείνει μόνο η μαγειρίτσα της μάνας του στο χωριό.
ΚΚΕ: Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά με πρόγραμμα
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ζει κάθε εβδομάδα σαν Μεγάλη Εβδομάδα και κάθε Ανάσταση σαν υποχώρηση της ταξικής πάλης. Το ΚΚΕ δεν περιμένει θεία φώτιση. Έχει ήδη το Ευαγγέλιό του, τον Μαρξισμό του που δεν καταλαβαίνει από αλλαγές των καιρών. Ενισχύθηκε στις εκλογές, διατήρησε τη σοβαρότητα και την πειθαρχία του, και πλέον απολαμβάνει ένα σπάνιο προνόμιο: να ακούγεται χωρίς να κραυγάζει.
Μπορεί να μη σφάζει αρνιά, αλλά τουλάχιστον δεν σφάζεται το ίδιο. Κι αυτό, στην Ελλάδα του 2025, είναι ήδη κάτι.
Η Πλεύση Ελευθερίας. Ανάσταση με δεύτερες σκέψεις
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, χωρίς αμφιβολία, είναι η μεγάλη κερδισμένη της πολιτικής Μεγάλης Εβδομάδας. Οι δημοσκοπήσεις τη φέρνουν πια στη δεύτερη θέση, πάνω από το ΠΑΣΟΚ και πολύ πάνω από έναν καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση της στην υπόθεση των Τεμπών, η μαχητική παρουσία της στη Βουλή, η αίσθηση συνέπειας και νομικής επάρκειας — όλα αυτά της έδωσαν πόντους σε ένα κοινό που διψά για τιμωρία και δικαιοσύνη.
Η Πλεύση Ελευθερίας ζει Ανάσταση με τα όλα της: πιστούς, λαμπάδες, και πλήθος στην πλατεία. Μόνο που οι καμπάνες δεν χτυπούν μόνο για χαρά. Για κάποιους χτυπούν προειδοποιητικά. Γιατί πίσω από τον αντισυστημικό λόγο, κρύβεται ένας έντονος αυταρχισμός, μια πολιτική μοναρχία με έντονα προσωποπαγή χαρακτηριστικά και μια προϊστορία που δεν έχει διαγραφεί.
Η Ζωή του 2024 είναι η ίδια Ζωή του 2015, έτοιμη να σηκώσει τη σημαία της, είπε άλλωστε η ίδια ότι προετοιμάζεται για μελλοντική πρωθυπουργός. Ονείρωξη ή προφητεία; Βαδίζει σαρωτικά, χωρίς να λογαριάζει κόστος, συνέπειες ή θεσμικές ισορροπίες. Προς το παρόν της βγαίνει. Η εκτόξευση τέτοιων προσωπικοτήτων όμως, όσο κι αν θεωρείται φυσική σε εποχές πολιτικής κόπωσης, ενέχει κινδύνους για μια δημοκρατία που ήδη δυσκολεύεται να ισορροπήσει.
Κάποιοι πάνε στην Ανάσταση, αλλά μερικοί κρατάνε και σταυρό
Ανάσταση, λοιπόν, ναι. Αλλά με φανάρι στο ένα χέρι και πυροσβεστήρα στο άλλο, μην τυχόν το φως γίνει πυρκαγιά.
Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό δεν είναι πια ούτε νεκροταφείο, ούτε άγιο φως. Είναι κάτι πιο περίπλοκο, ένα περίεργο αναστάσιμο πανηγύρι όπου οι μισοί ανάβουν λαμπάδες κι οι άλλοι μισοί κρατούν λιβάνι και βάζουν στοιχήματα ποιος θα ξανασταυρωθεί πρώτος.
Η Νέα Δημοκρατία κυβερνά, αλλά με το βάρος τα κόπωσης και των λαθών της και με το βλέμμα στην κάλπη. Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει καθηλωμένη στον Επιτάφιο, αδύναμη να ψελλίσει έστω ένα «Χριστός Ανέστη». Το ΠΑΣΟΚ παλεύει να φανεί αναστημένο, αλλά ακόμα ψάχνει σε ποιον Θεό πιστεύει. Το ΚΚΕ, όπως πάντα, έχει τη δική του Πασχαλινή τελετουργία — πειθαρχημένο, άτεγκτο, αμετάκλητο.
Μόνο που φέτος, μια απροσδόκητη αναστάσιμη έκρηξη ακούστηκε από την πλευρά της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ανέβηκε -και ανέβηκε πολύ. Αλλά η άνοδός της μοιάζει περισσότερο με ηφαίστειο παρά με άγιο φως. Πολιτικά αναστήθηκε, πράγματι, αλλά με τρόπο που γεννά και φόβο: για τον αυταρχισμό, την προσωπολατρία, και την πολιτική ρεβάνς χωρίς θεσμικά φρένα.
Η Ανάσταση είναι παρηγορητική όταν οδηγεί στο φως. Όταν όμως συνοδεύεται από απειλή τιμωρίας, επιβολής και ακτιβιστικού ηθικισμού, τότε δεν ξέρεις αν πρόκειται για Ανάσταση ή για κάτι πιο ζοφερό.
Αυτή είναι η Ελλάδα του 2025: μια χώρα με πολιτικές δυνάμεις που σταυρώθηκαν, άλλες που αναστήθηκαν και κάποιες που επιστρέφουν με θυμιατό στο ένα χέρι και ξίφος στο άλλο.
Οπότε, Χριστός Ανέστη μεν, αλλά κράτα και μια επιφύλαξη. Γιατί στη χώρα αυτή, ακόμα και μετά το δεύτε λάβετε φως, ποτέ δεν ξέρεις ποιος κρατάει το σπίρτο και ποιος… το μπαρούτι.
