Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Επί τέσσερα χρόνια, ο μηχανισμός και τα στελέχη Σύριζα είχαν κατασκευάσει μια εικονική πραγματικότητα για την χώρα, μέσα στην οποία όχι μόνο ζούσαν αυτοί, αλλά απαιτούσαν και από όλους τους υπόλοιπους να την βιώνουν με τον ίδιο τρόπο. Η εικονική αυτή κοινωνική, οικονομική και εθνική πραγματικότητα είχε αποκτήσει τόσο έντονο επικοινωνιακό αποτύπωμα, που η παταγώδης διάψευση της από το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε ένα πραγματικό σοκ για την ελληνική κοινωνία.
Πολιτική έκπληξη
Αυτό που έγινε το βράδυ της περασμένης Κυριακής ήταν μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές εκπλήξεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ο λόγος ήταν προφανής. Ο Σύριζα κοίταζε το πρωί τον ίσκιο του, τον έβλεπε μεγάλο και είχε πείσει κι όλους εμάς τους υπόλοιπους ότι πρόκειται για μεγάλο και σπουδαίο κόμμα. Στην πραγματικότητα, έπνεε τα λοίσθια. Η κατρακύλα του πιστοποιήθηκε την 21η Μαΐου και όλα δείχνουν ότι θα σφραγιστεί την 25η Ιουνίου που θα ξαναγίνουν εκλογές.
Από το ίδιο το βράδυ της Συριζαϊκής πανωλεθρίας ακούστηκαν πολλά γύρω από τα αίτια της συντριβής. Προφανώς πρόκειται για πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα και δεν οφείλεται μόνο σε έναν λόγο. Προφανώς επέδρασε και το κλείσιμο του ματιού προς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής από τον Τσίπρα, και η γκάφα (ή μήπως ομολογία) Κατρούγκαλου, και η «Δήμητρα» του «σύμμαχου» Βαρουφάκη, και τα παράλληλα νομίσματα του Τσακαλώτου.
Κάτι ψέλλισε ο Γιώργος Τσίπρας
Κάποια απ’ αυτά τα λάθη ή άθελα ολισθήματα ίσως αποδείχθηκαν το κερασάκι στην τούρτα της σοκαριστικής ήττας, όμως τα συστατικά της ίδιας της τούρτας δεν περιορίζονται σε μερικές γκάφες ή προεκλογικές παραλείψεις. Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα, πολύ σοβαρότερα και πολύ διαρκέστερα. Προσώρας μόνο ο ξάδερφος του αρχηγού Γιώργος Τσίπρας τόλμησε να εκστομίσει κάποια λογάκια συνολικότερης αυτοκριτικής, αλλά κι αυτά θάφτηκαν μέσα στην εκκωφαντική σιωπή που επιβλήθηκε στο Συριζαϊκό σύμπαν δήθεν λόγω της επικείμενης νέας εκλογικής μάχης. Πολύ βολικό.
Τι έφταιξε
Η αλήθεια είναι ότι για την κατάρρευση του πάλαι ποτέ κραταιού κόμματος δεν φταίει μεμονωμένα κανένα λάθος ή περιστατικό ή στραβοπάτημα ή ατυχία. Δεν φταίει ο αρχηγός ή κάποιο στέλεχος. Φταίνε τα ίδια τα δομικά στοιχεία του Σύριζα, που κατασκευάστηκε με υλικά της οικονομικής κρίσης ο κύκλος ζωής των οποίων ήταν περιορισμένος. Ο Σύριζα ήταν πολιτικό προϊόν της κρίσης χρέους και των μνημονίων, οπότε ήταν νομοτελειακό να πάρει τον κατήφορο προς την ανυποληψία με το τέλος αυτής της εποχής. Αυτή την αποσύνθεση ζούμε σήμερα.
Δεν άλλαξαν…
Αν βάλουμε κάτω με νηφαλιότητα και ψυχραιμία την κοινωνία στην οποία απευθυνόταν ο Σύριζα από τότε που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχει αλλάξει διόλου. Είναι μια ελληνική κοινωνία κρίσης, φτώχειας, καταστολής και πολιτικής οργής για όλα τούτα. Στον εγκέφαλο των Συριζαϊκών στελεχών, η ελληνική κοινωνία του 2007, του 2015 και του 2023 δεν έχουν καμία διαφορά. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν έχει εξελιχθεί, όλα παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα. Σκούρα, μαύρα, ζοφερά, φοβισμένα, καταπιεσμένα, ανυπόφορα.
Από Γρηγορόπουλο σε αγανακτησμένους
Επ’ αυτής της ελληνικής κοινωνίας ασκούσε πολιτική ο Τσίπρας από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ως ηγέτης στους καπνούς από τις φωτιές που έκαιγαν το κέντρο της Αθήνας για τον Γρηγορόπουλο. Έτσι συνέχισε ως συμμέτοχος της πλατείας των αγαναχτισμένων και του αντιμνημονίου, έτσι παγιώθηκε μέσα από τα νικηφόρα τσάμικα τις βραδιές νόθων δημοψηφισμάτων, έτσι κυβέρνησε επί τετραετία παρέα με την ακροδεξιά, έτσι πολιτεύτηκε και ως αντιπολίτευση. Η μαυρίλα ήταν το moto του, η οργή ήταν το μέσο του, η μιζέρια ήταν ο βιότοπος του.
Τι προσπαθούσαν να μας πείσουν
Επί τέσσερα χρόνια που βρισκόταν στην αντιπολίτευση προσπαθούσε να μας πείσει ότι ζούσαμε σε μια άλλη Ελλάδα απ’ αυτήν που βλέπαμε γύρω μας. Η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η πιο φτωχή, η πιο άθλια, η πιο καταπιεστική, η πιο τραγική, η πιο υπανάπτυκτη, η πιο ακριβή, η πιο δολοφονική χώρα που υπήρχε στην υφήλιο. Το πολιτικό της σύστημα ήταν σκληρά δικτατορικό, το οικονομικό της μοντέλο νεοφιλελεύθερα ολιγαρχικό, το κοινωνικό της οικοδόμημα απάνθρωπο, το σύστημα διακυβέρνησης της μαφιόζικο. Κατά την Συριζαϊκή επιχειρηματολογία, η Ελλάδα ήταν η χειρότερη χώρα στον παγκόσμιο χάρτη.
Ούτε ψωμί, ούτε βενζίνη, ούτε, ούτε…
Ο Έλληνας δεν μπορούσε να αγοράσει ψωμί, δεν είχε λεφτά να βάλει βενζίνη, δεν πλησίαζε στην λαϊκή για να αγοράσει ένα φρούτο ή μια τομάτα, δεν ήταν ικανός να γεμίσει ούτε μισό καλάθι σούπερ-μάρκετ, δεν είχε την δυνατότητα να αγοράσει γάλα για το παιδί του και κρέας για το πασχαλινό του τραπέζι. Το ρεύμα του ήταν τόσο ακριβό που δεν άναβε το φως στην κάμαρα του και το πετρέλαιο τόσο απλησίαστο που πάγωνε τον χειμώνα και κατάφευγε σε ηλεκτρικές κουβέρτες για να μπορέσει να κοιμηθεί. Όσο για το αφώτιστο και παγωμένο σπίτι του, πολιορκούνταν από κοράκια-φίλους του Κυριάκου που πήγαιναν να του το φάνε.
Αυτά ακούγαμε διαρκώς. Ο Έλληνας του 2023 έχει μια αστυνομία που τον δέρνει όπου τον πετύχει και δίχως κανέναν λόγο, μόνο και μόνο διότι η κυβέρνηση ηδονίζεται να χτυπά τον κόσμο. Έχει έναν στρατό κι ένα λιμενικό που χαίρονται να σκοτώνουν ή να επαναπροωθούν φτωχούς μετανάστες προς την Τουρκία, αντί να τους αφήνουν να περνούν ανενόχλητοι. Έχει μυστικές υπηρεσίες που τον παρακολουθούν μέρα-νύχτα, ακούνε τι λέει στο τηλέφωνό ή τις γράφει στο mail του και αμέσως τρέχουν να ενημερώσουν τον Μητσοτάκη που θέλει να ξέρει ακόμα κι όσα κάνει ο υπήκοος του στην κρεβατοκάμαρα.
Οι έλληνες… πεθαίνουν!
Ο κατά Σύριζα Έλληνας του 2023 έχει το χειρότερο σύστημα υγείας στον κόσμο που τον αφήνει επίτηδες να πεθάνει για να τον σπρώξει στα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Έχει τρένα που επίτηδες τα βάζει το πολιτικό σύστημα να τρακάρουν, για να σκοτωθεί η πιτσιρικαρία επειδή είναι φιλική προς την αριστερά. Ψάχνει δουλειά αλλά δεν βρίσκει οπότε αναγκάζεται να φύγει στο εξωτερικό, όποτε τύχει να βρει εργάζεται μέσα σ’ έναν εργασιακό μεσαίωνα που του τρώει τις σάρκες, δεν έχει οκτάωρο, δεν έχει πενθήμερο, είναι ανασφάλιστος και απλήρωτος.
Ο Έλληνας του 2023 ζει μέσα σε μια ζοφερή χουντοκατάσταση, φοβάται να μιλήσει, δεν έχει μέσα ενημέρωσης να του πουν τι πραγματικά συμβαίνει, το επίπεδο της ελευθερία του λόγου στην χώρα του είναι πολύ πιο κάτω από τις χειρότερες στρατιωτικές αφρικανικές δικτατορίες. Τα κανάλια του είναι πουλημένα, οι εφημερίδες του πετσωμένες, το διαδίκτυο του φιμωμένο, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων εξαγορασμένες, όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Η Ελλάδα της χούντας των συνταγματαρχών ήταν ένας παράδεισος μπροστά στην σημερινή συγκαλυμμένη χούντα του Κούλη, που συν τοις άλλοις είναι και παιδεραστής.
Αυτή την Ελλάδα ας πλάσαρε επί τετραετία ο Σύριζα. Κι αυτήν έπρεπε να βλέπουμε κι εμείς, διαφορετικά ήμασταν μίσθαρνα και τρισάθλια όργανα του συστήματος που είχε φέρει την χώρα μας σε τέτοιο χάλι. Αυτά έλεγαν, αυτά φώναζαν, σ’ αυτή την χώρα πολιτεύονταν, αυτή την τρισάθλια και κακοπαθημένη Ελλάδα έρχονταν να παραλάβουν και να επαναφέρουν στην τάξη και στην δημοκρατία. Μια χώρα γεμάτη συμμορίες, οικογενειοκρατίες, μαφίες και όλα τα συναφή. Στους πολίτες αυτής της χώρας απευθύνονταν η Κουμουνδούρου, για να αντισταθούν σ’ αυτή την κατάσταση καλούσε τους πολίτες να βγουν στους δρόμους.
Και τι έκαναν οι έλληνες;
Κι έφτασε η 21 Μαΐου του 2023, με τους Έλληνες πολίτες να σηκώνονται ήρεμοι και αποφασιστικοί από τον καναπέ τους, να πηγαίνουν δίχως φωνές και κατάρες μέχρι το εκλογικό τμήμα και με μια αποφασιστικότητα που κανένας δεν μπορούσε να ανιχνεύσει προηγουμένως, να δίνουν ξάφνου μια τόσο φοβερή κατραπακιά στον Σύριζα και στον Αλέξη, που όμοια της δεν ξανάδαμε τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Μόνο όταν το βράδυ της περασμένης Κυριακής είδαμε την θηριώδη διαφορά των είκοσι μονάδων, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι ο Έλληνας έκλεισε τους λογαριασμούς του με το πολιτικό κατασκεύασμα των περασμένων δεκαετιών που λέγεται Σύριζα.
Έστειλε το κόμμα και τον άλλοτε άχαστο αρχηγό του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ανοίγοντας έναν καινούριο πολιτικό κύκλο στην χώρα του. Η επόμενες εκλογές , 25Ιουνίου θα είναι τα απόνερα αυτού του ταραγμένου κύκλου, καθώς η Ελλάδα θα περπατά πια στον δρόμο της κανονικότητας. Δρόμου με τα προβλήματα του ασφαλώς, αλλά που τόσο πολύ ποθήσαμε όταν κάθε μέρα επί μια δεκαπενταετία φλερτάραμε με την ολοκληρωτική καταστροφή…
