Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Νίκου Λιονάκη
Η ακολουθία των κινήσεων του Ντόναλντ Τραμπ που έχει οδηγήσει σε μια ιδιότυπη «πολιορκία» το Λος Άντζελες με αιχμή τις αντιδράσεις στη μεταναστευτική πολιτική αναλύεται από το αντίπαλο στρατόπεδο στις ΗΠΑ ως μια στρατηγική του Αμερικάνου Προέδρου για επίδειξη πυγμής του στις πολιτείες με «μπλε» δικαιοδοσίες, με την ανάληψη του ελέγχου της φρουράς της Καλιφόρνιας. Στην πράξη, υλοποιώντας ψήγματα από τον πυρήνα σκληρών προεκλογικών εξαγγελιών, δημιουργεί για τον εαυτό του το προηγούμενο μιας κατά το δοκούν εισαγωγής ομοσπονδιακών δυνάμεων στις (δημοκρατικές) πολιτείες.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η «επεκτατική» τακτική εκδηλώνεται με αφορμή το μεταναστευτικό ζήτημα. Ο Τραμπ βρίσκει έρεισμα στο συναίσθημα της μισής διχασμένης Αμερικής. Το ξεδίπλωμα αυτού του πρότζεκτ επέκτασης της εξουσίας και της επιβολής της πάνω στο πρόσφορο έδαφος της «ασφάλειας» δεν είναι αμερικανική εφεύρεση. Το ξέρει και η Ευρώπη. Το ξέρει και η Μελόνι στην Ιταλία, η Λεπέν στη Γαλλία, ο Μέρτς στη Γερμανία. Η αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής περισσότερο συνιστά τακτικισμό που απευθύνεται στα συντηρητικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων πάρα λύνει υπαρκτά προβλήματα.
Στη δική μας (μη ομόσπονδη) πλευρά του Ατλαντικού, όταν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, το πρόβλημα θα μετατίθεται διαρκώς στον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας των κρατών-μελών. Ακόμα και μεταξύ δυνάμεων της ίδιας πολιτικής οικογένειας. Μπορεί στη χώρα μας η κυβέρνηση και ο Μ. Βορίδης να αυστηροποιούν κατακόρυφα την αντιμετώπιση των χωρίς χαρτιά μεταναστών, όμως το πρόβλημα που δεν λύνεται χωρίς ευρωπαϊκό διαμοιρασμό των βαρών, θα παραμένει όσο χώρες όπως η Γερμανία αξιολογούν διαφορετικά το δικό τους συμφέρον. Όπως κάνει ο Χριστιανοδημοκράτης Καγκελάριος με την υποχρεωτική επιστροφή μεταναστών από τη Γερμανία στην Ελλάδα, για να ισχυροποιηθεί έναντι της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος του και του δημοσκοπικού καλπασμού της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία».
