Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του ποιητή, θεατρολόγου, μεταφρασεολόγου και κριτικού Κωνσταντίνου Μπούρα
Τα ποιήματα είναι απλώς «η κορυφή τού παγόβουνου». Δεν είναι ποιητής όποια/όποια/όποιο όν δημοσιεύει στίχους και καμώνεται τον/τη/το σπουδαίο καμαρώνοντας μπροστά στον ιδεατό καθρέφτη τού παραμυθιού του.
Η Ποίηση είναι Υψηλή ή ταπεινή, χαμηλή ή υψιπετής. Ο ποιητής, αιθεροβάμων ή γονυπετής, ακατάδεχτος ή αυλοκόλακας, ασυμβίβαστος ή συμβιβασμένος, προδότης ή προδομένος, θύτης ή θύμα, δεν είναι αληθινός εάν δεν μεταδίδει γαλήνη, ειρήνη, ευδοκία.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ. «Ηθική και Αισθητική είναι ένα και το αυτό», διατυμπάνιζε ο Αριστοτέλης. Συμφωνώ, αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου «αριστοτελικό».
Δεν μπορώ να δεχτώ μικροπρεπείς διαγκωνισμούς από δήθεν θεράποντες τής Μούσας Ερατώς. Δοκησίσοφοι παντός είδους, αριστοφανικές «πανδοκεύτριες», που προκαλούν μάλλον το ξερατό, απομάκρυναν το πλατύ κοινό από την άλλοτε αδόμενη και χορεύσιμη Ποίηση.
Τώρα κυριαρχεί η μεταποίηση, αφού αποποιηθήκαμε των ευθυνών μας των πνευματικών. Εύγε και πάλι εύγε εις τους συναυτουργούς.
Οι πνευματικοί άνθρωποι (οφείλουν να) είναι φωστήρες, φάροι, να εισηγούνται τα καινούργια οροθέσια, διαρκώς να διευρύνουν τα όρια τού Επιστητού, λαμπαδηδρόμοι μίας αόρατης σειράς αφυπνισμένων όντων που επιθυμούν το Κοινό Καλό και τρέφονται με το Αγαθό.
Ο «πατέρας τής ψυχανάλυσης» Σίγκμουντ Φρόιντ παραδέχτηκε (προς τιμήν του) πως «κάθε φορά που έμπαινε σε ένα καινούργιο γνωστικό πεδίο είχε περάσει πριν από αυτόν κάποιος ποιητής». Προφανώς δεν εννοούσε όσες και όσους διαγκωνίζονται σε διακρίσεις και βραβεία, σε μετάλλια που προσιδιάζουν μάλλον εις «κύμβαλα αλαλάζοντες ή χαλκούς ηχούντας».
Εάν ξαναρίξουμε μια ματιά στον θρυλικό, στον αρχετυπικό μολιερικό «Μισάνθρωπο», θα δούμε πως ο καλλιεπής Ορόντ είναι τόσο κενός περιεχομένου, παράσιτος, αποκεφαλίζων κάθε γνήσια αξία γύρω του.
Αν και «φυλλοβόλος» και άφλογος μισεί θανάσιμα και ξερριζώνει όλα τα αειθαλή δένδρα που μεταβολίζουν τον Ήλιο σε ελευθερία έκφρασης.
Δίχως την γνησιότητα τού αισθήματος καμία νοητικότητα δεν σωματοποιείται.
Όμως εμπορικοί αντιπρόσωποι ληγμένων πρωτοποριών από την Εσπερία (κυρίως) εισηγούνται το πατεντάρισμα με το δικής τους κοπής Trade Mark κοινών επιτευγμάτων από την Παγκόσμια Πολιτισμική Κληρονομιά.
Καιρός να διακρίνουμε τις διαφορές μεταξύ των επιθέτων «πολιτιστικός» και «πολιτισμικός». «Αρχή σοφίας ονομάτων επί-σκεψις».
Ας σκεφτούμε, ας αναλογιστούμε – εκτός από την οικολογική καταστροφή – και την αντιστρέψιμη πολιτισμική αποψίλωση δια της στοχευμένης συλλογικής (και ατομικής) απαξιώσεως.
Όπου χάνουμε τα μέτρα και τα ανάλογα σταθμά κάθε ορθολογογική προσέγγιση ακυρώνεται.
Η επανεύρεση τού Ορθού Λόγου είναι ένα από τα βασικά desiderata για τον Πανανθρώπινο Παγκόσμιο Πολιτισμό μας.
Η ανίχνευση των συμπαντικών ρευμάτων, τα οποία υπαινίσσεται ο Ηράκλειτος και οι άλλοι «προσωκρατικοί φιλόσοφοι», είναι δουλειά των Ποιητών όταν κι εφ’ όσον Επιστήμονες είναι.
Η άκρα εξειδίκευση που επέβαλαν οι δύο-τρεις πρώτες Βιομηχανικές Επαναστάσεις δίνει τη θέση της τώρα στην διεπιστημονική θεώρηση των πάντων μέσα από την διϋποκειμενική αφήγηση.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας επιβάλλει την συνδημιουργία, τη συμβατότητα, τη συνεργασία, τη συλλειτουργικότητα. Η ρομαντική θεώρηση τής «αυθεντίας» έσβησε, ενώ άλλα νεοπλατωνικά ιδεώδη επανέρχονται ενισχύοντας τα κλυδωνιζόμενα Ιδεώδη τού Διαφωτισμού στα χρόνια τής Τέταρτης Ρομποτικής και τής Πέμπτης Κβαντομηχανικής Επανάστασης.
«Είναι ευλογία και κατάρα να ζεις σε μεταβατικούς καιρούς», λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία. Κάθε μεταιχμιακή μετάβαση σε ένα άλλο πολιτιστικό εξελικτικό στάδιο είναι κατ’ ανάγκην κβαντική, αφού και εφ’ όσον προϋποθέτει το «ποιοτικό άλμα» που εξασφαλίζει μία κάποια αυτοσχέδια «κρίσιμη μάζα».
Η εντροπία τού «κλειστού συστήματος» που συναπαρτίζει ο ενιαίος και αδιαίρετος Πολιτισμός έχει χτυπήσει προ πολλού συναγερμό. Όμως, σύμφωνα με τη Θεωρία τού Χάους τα οριακά συστήματα αυτορυθμίζονται. Κι αυτό είναι ένα σταθερό συστατικό κάθε αλλαγής, αφού η παγκόσμια ροή είναι αδήριτη πραγματικότητα.
Ας είμαστε περισσότερο ευέλικτοι, εύπλαστοι, ευπροσάρμοστοι, ευπροσήγοροι, εναλλακτικοί… Είτε καταφέρουμε να διατυπώσουμε την «Θεωρία των Πάντων» είτε όχι, η προσέγγισή μας προτείνω να είναι ολιστική.
Μόνον έτσι θα επανενώσουμε την κατακερματισμένη ανθρώπινη ύπαρξη (σε σώμα-πνεύμα-ψυχή).
«Σοφόν το σαφές». Κάλλιον το …ερευνάν!!!
