Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανέστη Γερονικολάκη
Έχω στα αλήθεια χάσει το μέτρημα. Πόσες δημοσκοπήσεις έχουν δει το φως της δημοσιότητας πριν καλά – καλά βγάλουμε από πάνω μας την άμμο και το αλάτι της θάλασσας;
Και τι στα αλήθεια μετρούν αυτές οι δημοσκοπήσεις;
Διότι αν το βασικό τους ερώτημα κινούνταν γύρω από την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης, τις κυρίαρχες ανάγκες του λαού για Παιδεία, Υγεία, Ασφάλεια ή έστω ερευνούσε την σε βάθος αξιολόγηση των μέτρων της ΔΕΘ, ίσως υπήρχε κάποιο νόημα.
Τι σημασία έχει όμως να «ζυγίσεις» τη δυναμική μιας κυβέρνησης σε σύγκριση με ένα δημοσίως σπαραζόμενο, απολύτως εκφυλισμένο και βαθιά διχασμένο κόμμα, όπως έχει καταντήσει η Κουμουνδούρου;
Τι νόημα έχει πάλι να αναζητάς τις «αντοχές» του ΠΑΣΟΚ, όταν δεν γνωρίζεις ποιος θα κρατάει το τιμόνι του κόμματος σε 1,5 μήνα;
Διότι, είναι δύσκολο να υπολογίσεις ποιος δηλώνει υποστηρικτής του «πράσινου ήλιου» επειδή επιθυμεί -για παράδειγμα- να ενισχύσει την αρχηγική εικόνα του Ανδρουλάκη ή επειδή πιστεύει βαθιά σε μια πιθανή έλευση του Χάρη Δούκα. Και άρα είναι μάλλον αφέλεια να θεωρεί κάποιος, ότι και οι δυο αυτές «τάσεις» θα συνεχίσουν να δηλώνουν στήριξη στη Χαριλάου Τρικούπη «με όποιο αποτέλεσμα».
Οι μετρήσεις αποτελούν πράγματι «εργαλεία δουλειάς», για τα κομματικά επιτελεία.
Στο σημερινό ρευστό πολιτικό περιβάλλον όμως, δεν προσφέρουν τίποτα παρά να… φουσκώνουν την αυτοπεποίθηση κομμάτων και κομματιδίων που ονειρεύονται περισσότερες έδρες για την επιβολή μιας -συχνά- αμφίβολης, αν όχι ακραίας ατζέντας «ξεκολλώντας» από τα μονοψήφια.
Γιατί όταν συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια, μπορεί κάποια στιγμή να πέσει ο πάγκος να σε πλακώσει…
