Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Του Δρ. Κωνσταντίνου Μπούρα
Δραματοποιημένη νουβέλα του Γ. Μ. Βιζυηνού στο πολυσυλλεκτικό πολυφωνικό αναγεννησιακό Θέατρο Αλκμήνη σε μια άκρως ποιητική παράσταση που γεφυρώνει την νεοελληνική διηγηματογραφία τού εικοστού αιώνα με την μεγάλη παγκόσμια αφηγηματική λογοτεχνική παραγωγή. Δραματικότητα και ποιητικότητα ήταν πάντα αλληλένδετες.
Η επιστροφή στους μεγάλους παραμυθάδες της κλασικής και της νεότερης παγκόσμιας δραματικής ποίησης σημαίνει ενδεχομένως το τέλος των μετανεωτερικών περιπλανήσεων που προκάλεσαν τόσον κορεσμό στο φιλοθεάμον κοινό που νοσταλγήσαμε τη φεγγοβολιά τού τζακιού τις ατέλειωτες βραδινές ώρες χωρίς τηλεόραση με τις γιαγιάδες και τους παππούδες να διηγούνται ιστορίες από τα νιάτα τους. Σε άλλα χωροχρονικά συνεχή ηχούσε το σαμοβάρι, αλλού «ένα κερί αρκεί», οι ήχοι της νύχτας είναι πάντα καθηλωτικοί κι επαναφέρουν τον «ερπετοειδή εγκέφαλο» της Ανθρωπότητας στην εποχή των σπηλαίων.
Οι διαχρονικοί «Άθλιοι» του Ουγκώ συναντάνε το «Βυθό» του Γκόρκι, τα αθάνατα μεγαλουργήματα τού ψυχογράφου Ντοστογιέφσκι, τον Σαρτρ, τον Καμύ, τον Ρεμπώ, τον Καβάφη, τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό. Η γραφή εάν δεν τραγουδηθεί, δεν χορευτεί, δεν κινήσει ψυχοσωματικές υπάρξεις είναι γράμμα κενό κι επίδειξη δεξιοτεχνίας. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε για τη σύγχρονη συγγραφική δραστηριότητα το «πεποιημένο». Διόλου κολακευτικός όρος, όσο κι αν νομίζουν οι πάσης φύσεως μολιερικές «σοφολογιότατες» όλων των φύλων ότι η περί πολλών τυρβάζουσα παραμορφωμένη πολυγραμματοσύνη είναι ιδιαίτερα κολακευτική και για το λογοτεχνικό αποτέλεσμα. Όμως δεν είναι, όπως αποδεικνύει ετούτη η παράσταση. Αλλιώς δεν θα επιστρέφαμε στους ίδιους και στους αυτούς πρωτότυπους, εμπνευσμένους, δεξιοτέχνες δραματικούς ποιητές, δεν θα μαθαίναμε τα κείμενά τους απέξω, δεν θα αποστηθίζαμε και τις πλέον αδιόρατες προσωδιακές τους διαφοροποιήσεις, τις τονικές τους μεταπτώσεις, τις αντιστίξεις και τις μετατροπίες τού μουσικού τους λόγου. Γιατί εάν ο λόγος δεν είναι μουσικός δεν είναι τεχνουργημένος. Η καθημερινή επικοινωνιακού τύπου γλωσσική έκφραση δεν είναι Τέχνη και μάλιστα υψηλή, όπως όλες οι πληκτικές, ανιαρές, δραστηριότητες τής καθημερινότητας, αφού στερούνται ρυθμού, μέτρου, αισθητικής. Ψιλά γράμματα… που παραλίγο να τα είχαμε λησμονήσει δια παντός τις άχαρες τέσσερις δεκαετίες τής αποδομητικής μετανεωτερικότητας. Και τώρα διψασμένοι, αποστεωμένοι, λιμασμένοι, λυμφατικοί, επανερχόμεθα με το πήλινο λαγήνι τής «Τρισεύγενης» του Παλαμά στην ίδια πάντα ζωοδόχο κρήνη τής παράδοσης να αντλήσουμε τα αστείρευτα νάματα τής συλλογικής πανανθρώπινης δημιουργικότητας.
Εκπληκτική η παράσταση στον λιτό σκηνικό χώρο τού θεάτρου Αλκμήνη, με ελάχιστους φωτισμούς, υποβλητική ατμόσφαιρα που βασιζόταν στην δοκιμασμένη συνταγή «εν αρχή ην ο Λόγος».
Η οπτική και εκφραστική ομοιότητα τού ηθοποιού Μιχάλη Πάρτη με ντοστογιεφσκικό ήρωα προσέθετε μία ακόμα ευπρόσδεκτη νότα σε αυτή την καλαίσθητη πολυφωνία. Γλωσσικό εξαγνιστικό λουτρό.
