Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Προφανώς ο Γιώργος Πατούλης κόπηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και για το ζεϊμπέκικο του Ζαππείου. Άλλωστε, κάθε «κόψιμο» ή «σπρώξιμο» στην πολιτική έχει ανάγκη από μια αφορμή.
Τυπική ή ουσιαστική, πάντως αφορμή. Και το ζεϊμπέκικο του Γιώργου εν μέσω πυρκαγιών ήρθε προσθετικά στην «ολιγοήμερη απόδραση» Μυταράκη, που κι αυτού του στοίχισε την υπουργική του θέση. Θέλω να πω, μπορεί ο χορός του περιφερειάρχη να ήταν η αφορμή και όχι η αιτία, αλλά πάντως ήταν αφορμή ουσίας.
Παραλίγο να’χαμε και πούρα!
Λίγο ακόμα και οι παράγοντες της ΝΔ στην κυβέρνηση, στο κράτος και στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, θα άρχιζαν να ανάβουν πούρα μπροστά στις κάμερες ανεξαρτήτως συγκυρίας ή θα άρχιζαν να πηγαίνουν με χαβανέζικα πουκάμισα στις δημόσιες υποχρεώσεις τους. Αυτή η αίσθηση αλαζονείας, παντοδυναμίας και αδιαφορίας περί του δημοσίου αισθήματος λόγω της σαρωτικής εκλογικής νίκης, δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μετά τις δύο αποτάξεις, για κοιτάξτε υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς και Φαρισαίους. Με το ένα πόδι στέκονται και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος θα ψελλίσει μια αρνητική γι αυτούς κουβέντα στον πρωθυπουργό.
Αλλά αφού επρόκειτο μόνο για αφορμή, ποια ήταν η αιτία της αφαίρεσης του χρίσματος σε ήδη εκλεγμένο περιφερειάρχη και μάλιστα στην σημαντικότερη περιφέρεια της χώρας;
Τι θεωρεί ο Κυριάκος
Μιας λοιπόν και μιλάμε για την σημαντικότερη περιφέρεια της χώρας, η οποία έχει το 40% του πληθυσμού της, αλλά και την παραγωγή του 50% του ΑΕΠ της όπως και την παραγωγή του 40% των αποβλήτων της, ήδη αναφέραμε την πρώτη αιτία. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θεωρούσε τον Γιώργο Πατούλη ως επαρκή προσωπικότητα για να κατέχει τέτοια νευραλγική θέση με την ευλογία της ΝΔ. Και επειδή όποιος κατέχει έναν τέτοιο θώκο πρέπει να είναι είτε πολιτικά ισχυρός είτε διαχειριστικά ικανός, ο Μητσοτάκης δεν θεωρούσε επαρκή τον κ. Πατούλη, ούτε στο ένα στο άλλο.
Τα… προηγούμενα
Γράφτηκαν αρκετά αυτές τις μέρες για τα «βερεσέδια» που είχαν οι δύο άνδρες από τις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Τα λεχθέντα και γραφόμενα δεν στερούνταν αληθείας. Αν και ο Μητσοτάκης είναι τέρας της ρεαλιστικής πολιτικής δεν ξέχασε ποτέ το χουνέρι που του έκανε ο κ. Πατούλης το 2019, όταν ξαφνικά ανακοίνωσε ότι θα κατέβει (ουσιαστικά ως αντάρτης) στον δήμο της Αθήνας, κόντρα στον Κώστα Μπακογιάννη. Ο τότε Μητσοτάκης δεν είχε την σημερινή πολιτική ισχύ και δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει μια ήττα της ΝΔ στον δήμο της Αθήνας. Δέχτηκε λοιπόν τότε να ανταλλάξει την υποψηφιότητα Πατούλη στην περιφέρεια με την απόσυρση του από τον δήμο Αθηναίων. Δεν το ξέχασε όμως, υπό την έννοια ότι κάποιος που ξεκινά με κανονικό πολιτικό εκβιασμό απέναντι στον αρχηγό της παράταξης, θα το ξανακάνει εύκολα αν χρειαστεί. Το γυαλί είχε σπάσει από τότε.
Δύσκολη η συνεννόηση
Πέραν του εκλογικού παρελθόντος των δύο πάντως, μέσα στην τετραετία το πρωθυπουργικό και το κομματικό επιτελείο δυσκολεύτηκαν πολύ να βρουν τρόπο συνεννόησης με τον κ. Πατούλη και το επιτελείο του. Το Μαξίμου είχε μια μόνιμη αίσθηση ότι ο περιφερειάρχης εμφανίζεται μόνο στα εύκολα και στα επικοινωνιακά πρόσφορα γεγονότα, ενώ στα δύσκολα ο Πατούλης «χανόταν από την πιάτσα». Εισέπραττε πολιτικά ο ίδιος κάθε θετική δραστηριότητα που γινόταν στην περιοχή του (ήταν δεν ήταν αποτέλεσμα δικής του πολιτικής), ενώ στις κρίσεις άφηνε να εκτεθεί η κυβέρνηση, το επιτελικό κράτος του Μαξίμου, ο κάθε υπουργός ξεχωριστά. Ο περιφερειάρχης ήταν «μανούλα» στην επικοινωνιακή δραστηριότητα, αλλά «λειψός» στα σκληρά και στα ζόρικα. Τουλάχιστον αυτή ήταν η εικόνα που είχε ο Κυριάκος.
Τα πολλά παράπονα
Κατά καιρούς είχαν φθάσει στο πρωθυπουργικό γραφείο πολλά παράπονα για το πλήρως αυτονομημένο «κράτος Πατούλη» που δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα. Κάποιοι θα πουν ότι ορθώς η περιφέρεια δεν έδινε λογαριασμό στην κυβέρνηση, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι η αυτοδιοίκηση βρίσκεται πιο μπροστά από το κράτος. Εδώ όμως, έλεγαν στο Μαξίμου, συνέβαινε το ανάποδο. Η κυβέρνηση (που θα περίμενε κανείς να βάζει φρένο στον Πατούλη) ήταν μεταρρυθμιστική, ενώ η περιφέρεια (που θα περίμενε κανείς να είναι επαναστατική ως προς τα προβλήματα) ήταν φοβική και άκρως συντηρητική. Ειδικά στο θέμα των σκουπιδιών της Αττικής ο νυν περιφερειάρχης δεν έκανε απολύτως τίποτα, διαδεχόμενος το επίσης «απολύτως τίποτα» της κ. Δούρου. Σε λίγο τα ευρωπαϊκά πρόστιμα που θα φάει η χώρα για το θέμα θα είναι δίχως προηγούμενο.
Ήταν ξεκάθαρος από την αρχή
Η αλήθεια είναι ότι η αποκαθήλωση Πατούλη δεν έγινε χωρίς αντιρρήσεις από σημαντικούς ανθρώπους του Μαξίμου, διότι πραγματικές αντιδράσεις είναι δύσκολο να υπάρξουν απέναντι στον Μητσοτάκη. Υπήρξε πληθώρα υπουργών και συμβούλων που στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο ζεϊμπέκικο και στην επίσημη ανακοίνωση Χαρδαλιά, διατύπωσαν προβληματισμούς για την αφαίρεση του χρίσματος απ’ τον Γιώργο Πατούλη. Φοβούνταν τον μηχανισμό του περιφερειάρχη, μηχανισμό ισχυρό και με επιρροή στο εκλογικό σώμα της Αττικής. Φοβούνταν επίσης την πιθανότητα να κατέβει ο Πατούλης ως αντάρτης απέναντι στον Χαρδαλιά, γεγονός που θα οδηγούσε και κάποιους οπαδούς του Σύριζα να τον ψηφίσουν, έστω και αν δεν τον χωνεύουν διόλου. Μόνο ο Μητσοτάκης ήταν ευθύς εξ αρχής αποφασισμένος να προχωρήσει με καινούριο υποψήφιο.
Η επιλογή του βγήκε. Η πολιτική του ισχύς είναι τέτοια που δύσκολα κάποιος μπορεί να σταθεί απέναντι του αυτή την στιγμή. Σε συνεννόηση με τον κ. Χαρδαλιά έκανε και την έξυπνη κίνηση να δηλώσει ότι όλοι υποψήφιοι του Γιώργου Πατούλη θα είναι και υποψήφιοι του Νίκου Χαρδαλιά. Αν ο κ. Πατούλης επέμενε να είναι υποψήφιος, είναι βέβαιο ότι θα έβλεπε το ψηφοδέλτιο του να αποψιλώνεται και πολλούς δικούς του να προσχωρούν στον αντίπαλο. Γι αυτούς τους λόγους, ο Γιώργος Πατούλης ανακοίνωσε ότι αποσύρεται στηρίζοντας τον Νίκο Χαρδαλιά (αν και δεν ανέφερε το όνομα του στην ανακοίνωση). Είπε, βέβαια, ότι το κάνει επειδή είναι στρατιώτης της παράταξης, αλλά αυτά είναι τα κατά συνθήκη ψεύδη που λέγονται σε τέτοιες συνθήκες. Παρά ταύτα, αυτό δεν σημαίνει ότι η τελική του στάση δεν εκτιμήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου. Όπως έλεγε πρόσωπο που ξέρει τις σκέψεις του πρωθυπουργού, «ο Μητσοτάκης δεν ξεχνά ούτε τα άσχημα αλλά ούτε και τα καλά που βρίσκει στην πορεία του…»
