Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Νίκου Λιονάκη
Ο πρωτόγνωρος όγκος του ακομμάτιστου συλλαλητηρίου της 28ης Φεβρουαρίου για τα Τέμπη σε συνδυασμό με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που δεν προμηνύονται καλά νέα για την κυβέρνηση αλλά ούτε και στρώνουν με ροδοπέταλα κάποιον δρόμο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης που διεκδικούν να πρωταγωνιστήσουν σε μια αλλαγή σκυτάλης στη διακυβέρνηση, δείχνουν περισσότερο ότι οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, παρά δικαιώνουν τα αφηγήματα της μεταξύ τους αντιπαράθεσης.
Οι μόνοι που αυξάνουν δημοσκοπικά τις δυνάμεις τους είναι κόμματα που ενώ δεν διαθέτουν συνολική προγραμματική πρόταση διακυβέρνησης, ακολουθούν μια «αντισυστημική» προσέγγιση, με έντονα προσωποπαγή χαρακτηριστικά: από τη μια πλευρά του πολιτικού φάσματος ο Κυριάκος Βελόπουλος και από την άλλη η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το ΚΚΕ συνεχίζει να κινείται ανοδικά ιδιαίτερα μετά την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σταθεροποιείται μεν, σε μικρομεσαία ποσοστά δε, την ώρα που τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ χαμηλώνουν από μέτρηση σε μέτρηση παρότι η ψαλίδα με τη ΝΔ μειώνεται.
Παράλληλα, οι δημοσκοπήσεις της GPO, της Prorata, της MRB, έδειξαν για πρώτη φορά την πλειοψηφία να ζητά αλλαγή κυβέρνησης θεωρώντας δεδομένο ότι πρέπει να πληρώσει το πολιτικό κόστος για τους χειρισμούς της για τα Τέμπη. Ταυτόχρονα οι ίδιοι ερωτηθέντες θεωρούν (GPO) εξίσου στη συντριπτική πλειοψηφία τους ότι η αντιπολίτευση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά την υπόθεση.
Ο πρωθυπουργός για να απαντήσει στην πίεση της αντιπολίτευσης είχε δηλώσει πρόσφατα από το υπουργικό συμβούλιο ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η αντιπολίτευση με την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε, ανταπάντησε ότι πράγματι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Στην πράξη τα πράγματα φαίνεται ότι είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Όμως, όπως πάντα συμβαίνει, αργά ή γρήγορα το κουβάρι λύνεται και η όποια διέξοδος ποτέ δεν έρχεται ερήμην του λαϊκού παράγοντα.
