Ο Παντελής Αμπαζής και ο Γεράσιμος Γεννατάς συνομιλούν χιαστί (αλλά όχι και ταυτόχρονα) με τον Κωνσταντίνο Μπούρα, με αφορμή τις εμφανίσεις τους τα Σάββατα του Νοέμβρη στην μουσική σκηνή του GUSTAV σε ένα ΝΤΕΜΟΝΤΕΡΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ με τίτλο “…σιγά το θέαμα!”.
Κ.Μπ.: Ήρθα και είδα στην ατμοσφαιρική σκηνή Gustav (πίσω από το θέατρο Ακροπόλ, μέσα στη Στοά τού Εμπορικού κέντρου Atrium μια άκρως ενδιαφέρουσα, διονυσιακή, ανατρεπτική παράσταση γεμάτη χιούμορ, μεράκι, μπρίο και αίσθηση ευθύνης απέναντι στον απαιτητικό θεατή-ακροατή, ένα θέαμα-ακρόαμα που μαρτυρούσε μελέτη, έρευνα, ψάξιμο, νοιάξιμο… Μια παραγωγή που θύμιζε έντονα την παλαιά καλή αθηναϊκή επιθεώρηση χωρίς έντονες πολιτικές αιχμές αλλά με πάμπολλα εύστοχα κοινωνικά σχόλια για τα κακώς κείμενα που ταλαιπωρούν αυτή τη χώρα από ιδρύσεως τού Ελληνικού Κράτους. Πώς άρχισε αυτή η ιδέα; Ποιος την ξεκίνησε;
Π.Αμπ.: Η αρχική ιδέα ήταν δική μου, ο Γεράσιμος ήρθε σε μια μουσικοθεατρική παράσταση που έκανα προ δεκαπενταετίας στο Caminito στο Μεταξουργείο. Ήταν με ζωντανή οκταμελή ορχήστρα και τον θρυλικό θηλυκό θίασο “ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” Κολλήσαμε αμέσως σαν παρέα. Ταιριάξαν τα χνώτα μας! Την επόμενη κιόλας χρονιά ανεβάσαμε μαζί στα Εξάρχεια την παράσταση “έξω καρδιά” Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι της παράστασης. Στην πορεία για να είναι πιο ευέλικτη έγινε μουσική κωμωδία τσέπης με δύο μόνο μουσικούς και φέτος πια βρήκαμε επιτέλους και τον τίτλο που της ταιριάζει γάντι: “σιγά το θέαμα!” Ο Γεράσιμος έβαλε τη σφραγίδα του, θεατρικοποίησε κάποια τραγούδια και τα κέντησε ερμηνευτικά. Σε μένα έμεινε η επιλογή του ρεπερτορίου, η μουσική επιμέλεια και οι πρόζες με τις οποίες προλογίζω και αποφωνώ τα τραγούδια μου. Η παράσταση είναι ζωντανός οργανισμός και εξελίσσεται όλα αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα. Παίζουμε σε θέατρα, φεστιβάλ και μουσικές σκηνές. Έχουμε γυρίσει χειμώνα καλοκαίρι όλη την Ελλάδα και συνεχίζουμε ακάθεκτοι…
Γ.Γεν.: Δουλέψαμε μαζί πάνω στην αρχική ιδέα, με πολύ όρεξη και ανοιχτό μυαλό. Παίζουμε, τραγουδάμε και χορεύουμε τραγούδια που αγαπήσαμε. Φτιάξαμε και κάποια επιθεωρησιακά σκετσάκια, πρόζες και ατάκες. Το ευχαριστιόμαστε πρώτα εμείς και μετά ο κόσμος! Γίναμε θέαμα!! Και τι θέαμα: …σιγά το θέαμα!
Κ.Μπ.: Είστε και οι δύο διάσημοι, αναγνωρισμένοι, καταξιωμένοι καλλιτέχνες, ο κάθε ένας στον τομέα του. Στόχος σας είναι η διασκέδαση ή η ψυχαγωγία; Και σε τι διαφέρουν αυτές οι έννοιες κατά την γνώμη σας;
Π.Αμπ.: Η διασκέδαση (διασκεδάννυμι= διασκορπίζω) δίνει μεν ευχαρίστηση και χαρά χωρίς όμως να εμβαθύνει στην ψυχή του θεατή. Η ψυχαγωγία (ψυχή+άγω) οδηγεί τον άνθρωπο στην ψυχική απόλαυση και στην πνευματική ανάταση. Ευχής έργον είναι λοιπόν η παράσταση μας να προσφέρει εκτός από απλή διασκέδαση και ψυχαγωγία, δηλαδή αγωγή της ψυχής.
Γ.Γεν.: Συμφωνώ παντελώς! Ψυχαγωγία και διασκέδαση πιασμένες χέρι-χέρι, όπως ακριβώς κρατιόμαστε με τον Παντελή στην υπόκλιση στο τέλος της παράστασης.
Κ.Μπ.: Ποιο είναι το κοινό στο οποίο στοχεύετε;
Π.Αμπ.: Απευθυνόμαστε σε σκεπτόμενους ανθρώπους, με ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ. Που αγαπούν τα καλά ελληνικά του Νίκου Γκάτσου και του Αλέκου Σακελλάριου. Οι θεατρόφιλοι, οι σινεφίλ μουσικόφιλοι. Κάτι παιδιά που αγαπάνε το τραγούδι… Που δεν γουστάρουν την ευτελή μαζική χειραγωγημένη διασκέδαση. Που ψάχνουν την ομορφιά και την αλήθεια στην εξαίρεση και όχι στον κανόνα του συρμού της εποχής.
Γ.Γεν.: Η παράστασή μας απευθύνεται σε όλους! Μικρούς και μεγάλους, με παιδική ψυχή και όρεξη για κάτι άλλο από τα συνηθισμένα και τετριμμένα που προβάλλονται τόσο εσχάτως.
Κ.Μπ.: Μία performance σε έναν ανοικτό χώρο όπου σερβίρονται ποτά και ελαφρύ φαγητό απηχεί για εσάς κάτι από το βερολινέζικο καμπαρέ τού Μεσοπόλεμου όπου θήτευσε και ο δάσκαλος τού Μπρεχτ ο Καρλ Βάλεντιν;
Π.Αμπ.: Κάνουμε λαϊκό καμπαρέ, ντεμοντέρνο θέατρο τραγουδιών. Ντεμοντέ και μοντέρνο. Με στοιχεία από μπουάτ, ρεβί πίστας, επιθεώρηση, συναυλία και πανηγύρι, συναυλύρι όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Σ’ αυτό το υπέροχο μεικτό είδος, υπήρχε πάντα χώρος για ποτό, finger food και τσιγάρο. Δεν είναι ταβέρνα όμως. Σε πρώτο πλάνο είναι η θέαση, η μουσική και το τραγούδι. Τα άλλα λειτουργούν συμπληρωματικά.
Γ.Γεν.: Το Gustav είναι ένα κλασικό ευρωπαϊκό μπιστρό με εξαιρετική αισθητική που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο Βερολίνο. Και η παράσταση μας βέβαια έχει στοιχεία καμπαρέ, θεάτρου, αναψυκτηρίου και επιθεώρησης.
Κ.Μπ.: Ποίηση και μουσική. Είναι δύο ξεχωριστοί κόσμοι σήμερα;
Π.Αμπ.: Δυστυχώς ναι. Παγκοσμίως. Αν το καλοσκεφτείς η Ελλάδα, αυτή η μικρή γωνιά του πλανήτη, την δεκαετία του εξήντα, πέτυχε ένα πολιτιστικό άθλο. Μέσω κάποιων φωτισμένων συνθετών, κατέβηκε για λίγο η ποίηση στον λαό. Τραγούδησε ο κόσμος Ελύτη, Γκάτσο, Ρίτσο και Σεφέρη. Σήμερα τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ο πλούτος του ποιητικού λόγου με εξαίρετη εμπνευσμένη μελοποίηση, αντικαταστάθηκε από την χυδαιολογία της τραπ, την θολή ασάφεια με ντεμέκ συγκίνηση του χαζοποιοτικού έντεχνου ελληνόφωνου ροκ, και την αφόρητη φτηνή κενότητα του αγοραίου σκυλοπόπ που κυριαρχούν πια σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, συναυλίες κλπ
Γ.Γεν.: Συμφωνώ και επαυξάνω! Η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Αλλά η δύναμη της ποίησης είναι μεγάλη. Και η μουσική είναι βάλσαμο για την ψυχή. Ποίηση και μουσική μαζί, ελπίζω να ξανασυναντηθούν σύντομα, γιατί το έχουμε ανάγκη.
Κ.Μπ.: Ο ρυθμός. Γίνεται ολοένα και πιο μηχανικός. Τι ρόλο παίζει πλέον η παράδοση; Τα δημοτικά τραγούδια και οι λαϊκοί χοροί είναι πια μουσειακό είδος για εμάς τους ταλαίπωρους αστούς;
Π.Αμπ.: Ο ρυθμός κυριαρχεί πλέον της μελωδίας. Η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης ισοπεδώνει τις τοπικές παραδοσιακές μουσικές των λαών. Μας θέλουν να ακούμε, να τρώμε, να πίνουμε και να φοράμε όλοι τα ίδια… Ας αντισταθούμε ο καθένας με τον τρόπο του πριν να είναι πλέον αργά.
Γ.Γεν.: Ο ρυθμός και στο θέατρο είναι δομικό υλικό μιας ερμηνείας. Η παράδοση των μπουλουκιών που όργωναν την ελληνική ύπαιθρο, μπόλιασε με ποικίλα στοιχεία το αστικό θέατρο. Ο ταλαίπωρος αστός είναι και λίγο επαρχιώτης, όμως και θαυμαστής του ευρωπαϊκού γενικώς. Με το ένα πόδι στην Δύση και τ’ άλλο στην Ανατολή. Ας ελπίσουμε με σύνθεση και λογισμό να βρούμε τον σωστό βηματισμό.
Κ.Μπ.: Θα βλέπατε τους εαυτούς σας να γεμίζουν στάδια ή On Broadway θέατρα με ένα ανάλογο πρόγραμμα;
Π.Αμπ.: Έχοντας παίξει όλα αυτά τα χρόνια από το τελευταίο μικρό μπαράκι στην επαρχία, μέχρι το Μέγαρο Μουσικής και το Καλλιμάρμαρο για σαράντα χιλιάδες κόσμο, πιστεύω ακράδαντα ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να διαλέγει κάθε φορά από το κοινό έναν ακροατή και να του τραγουδάει με την καρδιά του όλη τη νύχτα. Αν απευθύνεσαι σε έναν, τους πιάνεις όλους. Δεν ισχύει το αντίστροφο.
Γ.Γεν.: Έχω παίξει και στο Μανχάταν, έχω παίξει και σε μια καφετέρια στο Λυγουριό. Η ουσία της Τέχνης μένει ίδια.
Κ.Μπ.: Είστε ευχαριστημένοι από τον αντίκτυπο αυτού του καλλιτεχνικού συνταιριάσματος;
Π.Αμπ.: Τα καλύτερα έρχονται! Δεν είμαι αισιόδοξος, είμαι αποφασισμένος…
Γ.Γεν.: Μια χαρά περνάμε κι εμείς κι ο κόσμος. Γι’ αυτό και είμαστε τόσα χρόνια μαζί!
Κ.Μπ.: Ο αυτοσχεδιασμός παίζει σημαντικό ρόλο σε παρόμοιου είδους καλλιτεχνικές δημιουργίες. Πόσο επίπονες ήταν οι πρόβες; Παρατήρησα ότι κοστούμια, σκηνικά αντικείμενα, αλλαγές, αλληλοδιαδοχές ήταν ιδιαίτερα προσεγμένα και ενορχηστρωμένα. Αυτό που φαίνεται σε πρώτο επίπεδο ως αυτοσχεδιασμός μήπως είναι αποτέλεσμα σκληρής εντατικής προετοιμασίας; Οι πρόβες πόσο διήρκεσαν; Προσαρμόζετε το πρόγραμμά σας ανάλογα με το κοινό της εκάστοτε βραδιάς;
Π.Αμπ.: Οι πρόβες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Μόνο αν έχεις δουλέψει πολύ κάτι, το αφομοιώνεις πλήρως και μετά μπορείς να αυτοσχεδιάσεις επ’ αυτού. Ανάλογα με την διάθεση την δική μας και του κοινού, το πρόγραμμα αλλάζει όσο χρειάζεται για να επέλθει η πολυπόθητη μέθεξη. Είναι ένα ατελείωτο δούναι και λαβείν με τον κόσμο, παίρνουμε και δίνουμε αγάπη και ενέργεια.
Γ.Γεν.: Ή χίλιες πρόβες ή καμμία, όπως λέει κι ο Παντελής!
Κ.Μπ.: Είστε αμφότεροι αυτό που λέγαμε στην αθηναϊκή επιθεώρηση «νούτικοι ηθοποιοί» είτε τραγουδάτε είτε χορεύετε είτε μιλάτε σε πρόζα, είτε απευθύνεστε στο κοινό είτε όχι. Αυτό ξεκίνησε ευθύς εξαρχής ή μήπως προέκυψε στην πορεία;
Π.Αμπ.: Υπήρχε βέβαια απ’ την αρχή, αλλά εξελίχτηκε στην πορεία.
Γ.Γεν.: Η παράσταση μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ζει και αναπνέει μαζί μας! Μεγαλώνει και ομορφαίνει, όπως κι εμείς εξάλλου!
Κ.Μπ.: Θαυμάζετε ο ένας τον άλλον; Αγαπάτε αυτό που κάνετε, αυτό είναι σαφές. Η λατρεία όμως τής συνεργασίας σάς συνεπαίρνει και σε ποιο βαθμό; Πώς υλοποιείται στην πράξη;
Π.Αμπ.: Πως να μην θαυμάζεις τον -κατά την γνώμη μου- κορυφαίο ηθοποιό της γενιάς του. Τόσα χρόνια και κάθε φορά που παίζουμε τον χαζεύω, πως κεντάει ψιλοβελονιά τον εκάστοτε ρόλο. Άσε που είναι και καλός τραγουδιστής ο μπαγάσας. Του το λέω και δεν με πιστεύει. Θα μου πεις κι εκείνος καμμιά φορά μου λέει ότι είμαι και καλός ηθοποιός, μάλλον γιατί μ’ αγαπάει…
Γ.Γεν.: Αυτόν τον γλυκύτατο ευτραφούλη, τον έχω αφίσα στο δωμάτιο μου!
Κ.Μπ.: Ποιος από τους δύο ενορχηστρώνει; Ποιος είναι ο μαέστρος; Ποιος φροντίζει τα όρια; Το πλαίσιο, η σκηνική σύμβαση έχει τεθεί κοινή συναινέσει;
Π.Αμπ.: Όπου λαλούν πολλοί μαέστροι αργεί να ενορχηστρώσει! Την μουσική επιμέλεια λοιπόν την έχω αναλάβει αποκλειστικά. Όρια, πλαίσιο, σκηνική σύμβαση από κοινού. Στα θεατρικά βέβαια ο Γεράσιμος έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.
Γ.Γεν.: Στην μουσική τον εμπιστεύομαι πλήρως. Στα θεατρικά δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Ούτε-εννοείται- εμένα. Στο θέατρο διαρκώς αναρωτιέσαι, ψάχνεις κάνεις πρόβα και χαμογελάς γνωρίζοντας ότι αυτό που θα κάνεις μπορεί την επόμενη στιγμή να το αλλάξεις.
Κ.Μπ.: Η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» σε ποιο βαθμό επηρεάζει την ελεύθερη καλλιτεχνική σας έκφραση;
Π.Αμπ.: Την δυσκολεύει βέβαια, γιατί το κακό με το political correct εσχάτως έχει παραγίνει. Αλλά ποτέ δεν θα πάψουμε να λέμε αυτό που θέλουμε να πούμε, επειδή ενδεχομένως κάποιοι να παρεξηγηθούν. Το χιούμορ και η σάτιρα που κάνουμε δεν είναι κακοπροαίρετα, ούτε έχουν σκοπό να προσβάλουν κάποιον. Η παράσταση είναι διαδραστική, μπορεί όποιος θέλει να μιλήσει εκείνη την ώρα και να ανταλλάξουμε απόψεις μετά ή και κατά την διάρκεια της παράστασης. Το μότο μου είναι: “διαφωνώ με τους φανατικούς, ακόμα κι αν είναι ομοϊδεάτες”
Γ.Γεν.: Λέω ελεύθερα τη γνώμη χρόνια τώρα! Είναι αργά για να αλλάξω…
Κ.Μπ.: Ο αυτοσαρκασμός είναι ένας δοκιμασμένος τρόπος έμμεσης ειρωνείας. Η «σωκρατική μέθοδος» εμπεριέχεται στους μεταξύ σας διαλόγους κι αυτοσχεδιασμούς;
Π.Αμπ.: Η απάντηση μου είναι ίσως κι αυτό είναι οριστικό. Αστειεύομαι! Πράγματι ο αυτοσαρκασμός και η μαιευτική μέθοδος είναι δύο από τα βασικά εργαλεία της παράστασης. Δεν έχουμε έτοιμες απαντήσεις. Ερωτήματα θέτει η Τέχνη. Η αμφιβολία είναι η βάση της Επιστήμης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα πια δεν είναι σίγουρο… Αυτοσχεδιάζουμε λοιπόν για να μην βαριόμαστε κιόλας!
Γ.Γεν.: Ακόμα και ένας πηγαίος αυτοσχεδιασμός κρύβει στο βάθος πολλές ώρες σκληρής πρόβας.
Κ.Μπ.: Είστε ευτυχισμένοι με το έργο σας; Το κοινό αίρεται στο ύψος των περιστάσεων ή σας απογοητεύει; Πόσο ψηλά έχετε βάλει τον πήχυ; Ποιοι είναι οι στόχοι σας οι γενικότεροι; Ποιες οι προοπτικές της κοινής ή μεμονωμένης πορείας σας;
Π.Αμπ.: Είμαι πολύ χαρούμενος που δίνουμε χαρά! Που είμαστε μια γνησίως αύξουσα παράσταση σε μια γνησίως φθίνουσα περιρρέουσα κατάσταση. Που βλέπω από κάτω χαρούμενα πρόσωπα. Που πλημμυρίζει η στοά γέλια και τραγούδια. Που το κοινό σπανίως μας απογοητεύει. Που έχουμε βάλει ψηλά τον πήχυ, τόσο ψηλά που καμμιά φορά για πλάκα περνάμε κι από κάτω! Οι στόχοι μας είναι απλοί κι ωραίοι: Υγεία, πολλά λεφτά και γυναίκες! Τίποτα άλλο. Η προοπτική μας είναι να συνεχίζουμε αγαπημένοι για άλλα δεκαπέντε χρόνια…
Γ.Γεν.: Το κοινό φεύγει μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και αυτό μας γεμίζει χαρά!
Κ.Μπ.: Πιστεύετε ότι το θέατρο και οι «ζωντανές» Παραστατικές Τέχνες θα επιβιώσουν τής Ρομποτικής Τεχνολογίας;
Π.Αμπ.: Το ελπίζουμε τουλάχιστον! Εξάλλου και η μουσική και το θέατρο προϋπήρχαν της Ρομποτικής. Η ανθρωπιά, η ψυχή, η δημιουργική φαντασία είναι αναντικατάστατα. Κανένα ρομπότ δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον αληθινό καλλιτέχνη. Εντωμεταξύ ασχολούμαστε όλοι με την Τεχνητή Νοημοσύνη ενώ ξεκάθαρα το πρόβλημα είναι η Φυσική Ανοησία.
Γ.Γεν.: Το θέατρο επιβιώνει αιώνες τώρα. Εμείς θα φύγουμε κι εκείνο θα είναι εδώ.
Κ.Μπ.: Ποια είναι η σχέση σας με το Διαδίκτυο; Χρησιμοποιείτε τα ιντερνετικά Μέσα Μαζικής Δικτύωσης;
Π.Αμπ.: Τα χρησιμοποιούσα καθημερινά μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μάλλον αυτά με χρησιμοποιούν. Πέρασα λοιπόν από την κατάχρηση στην λελογισμένη χρήση με απώτερο σκοπό την δραστική μείωση και τελικό στόχο την ολική απεξάρτηση.
Γ.Γεν.: Αναγκαίο κακό! Χωρίς αυτά πια δεν πας πουθενά. Αν μάλιστα τα χρησιμοποιείς με μέτρο, είναι πολύ χρήσιμα για την επικοινωνία.
Κ.Μπ.: Φοβάστε την αλλοτρίωση; Τρέμετε μήπως χάσετε τον εαυτό σας παρασυρμένοι από τη ρύμη της δουλειάς σας;
Π.Αμπ.: Τον χάνω και τον ξαναβρίσκω κατά καιρούς, όποτε έχω πάψει να ανησυχώ. Έτσι κι αλλιώς: ΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΣΩ, ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΑΡΕΣΩ!
Γ.Γεν.: «…Ο εφιάλτης θα φανεί και οι Μήδοι θα διαβούνε…» .
«Το μέλλον δεν θαρθεί από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο αν δε βάλουμε χέρι και μεις». Κάθε μέρα χανόμαστε , βρισκόμαστε και προχωράμε
Κ.Μπ.: Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Κοινό, ατομικό, εμπλουτισμένο με άλλους καλλιτέχνες. Θα πηγαίνατε με τραγουδιστικό Αριστοφάνη στην Επίδαυρο;
Π.Αμπ.: Για φέτος περιμένω να κυκλοφορήσει το νέο μου βιβλίο με τίτλο ΜΕΤΑΣΟΦΙΕΣ (εξυπνάδες ενός χαζάκια) από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ 24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ και ελπίζω να προλάβω να ολοκληρώσω τις ηχογραφήσεις δώδεκα νέων τραγουδιών με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ (φωνή όχι αστεία) Οι ωραίες καλλιτεχνικές συνεργασίες είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Και ναι θα πήγαινα με τραγουδιστικό Αριστοφάνη και στην Επίδαυρο και στο Μέγαρο και στα Μέγαρα και στην Ελευσίνα ακόμα! Σημασία δεν έχει το που, αλλά το πως. Η αξία είναι πάντα στο περιεχόμενο και ουχί στο περιτύλιγμα. Η ποιότητα δεν είναι είδος. Ενυπάρχει ή απουσιάζει παντελώς.
Γ.Γεν.: Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Πολύ σκοτάδι φαίνεται ψηλά από τις επάλξεις του πολιτισμού. Πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνον πως θα γεμίσουν τις τσέπες τους κι άλλα χρήματα και λαοί που αλληλοσκοτώνονται. Οπότε συνεχίζουμε να προτείνουμε κάτι που να αποπνέει ομοψυχία φιλία ευγένεια και ομορφιά. Κάθε Τετάρτη , Πέμπτη στο θέατρο Σημείο την εμβληματική πλέον παράσταση «Κόκκαλο» για την ζωή του Αντονέν Αρτώ σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. Κάθε Σάββατο και Κυριακή απόγευμα στο θέατρο Νούς « Ιλιάς Ραψωδία Γ» αναρωτιόμαστε μαζί με τον Όμηρο γιατί έχουμε φτάσει στον 21ο αιώνα και οι πόλεμοι δεν τελειώνουν. Με τραγουδιστικό Αριστοφάνη «θα ανέβω και θα τραγουδήσω στο πιο ψηλότερο βουνό»
Κ.Μπ.: Σας ενδιαφέρει η μεταφορά τού έργου σας αυτού στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση ή σε άλλες μορφές οπτικοακουστικών μέσων;
Π.Αμπ.: Έχοντας παλιά δουλέψει τόσο στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση, με χαρά είμαι πάντα ανοιχτός σε κάθε νέα ενδιαφέρουσα πρόταση συνεργασίας.
Γ.Γεν.: Γιατί όχι, αν και δεν το βλέπω. Έχει νομίζω κυριαρχήσει τελείως άλλη αισθητική. Ζούμε μια εποχή, που λείπει αφόρητα η πνευματικότητα και η ανθρωπιά.
Κ.Μπ.: Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα, διαφωτιστική, κατατοπιστική συνομιλία. Να είστε πάντα καλά, πάντα δημιουργικοί, πάντα ο απολαυστικός και αμίμητος, ο ανεπανάληπτος κάθε φορά εαυτός σας.
Π.Αμπ.: Το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς, αγαπητέ!
Γ.Γεν.: Ευχαριστούμε Κωνσταντίνε!
ΝΤΕΜΟΝΤΕΡΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
στο GUSTAV
Εμφανίσεις: Kάθε Σάββατο έως 30 Νοεμβρίου 2024
Ώρα Έναρξης: 22:00
Εισιτήριο Ορθίων: 10€
Διεύθυνση: Χαριλάου Τρικούπη 6-10, Εμπορικό κέντρο Atrium
Περιοχή: Αθήνα
Τηλέφωνο: 2103643563
