Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
του Κωνσταντίνου Μπούρα
Μού πήρε μόνον μισόν αιώνα να φτάσω μέχρις εδώ: να υπογράφω (στα 63 μου χρόνια) μία ποιητική συλλογή με τον συμβολικό τίτλο «Στερνοπούλι» [και με κατατοπιστικό πρόλογο από τον Ιδιοφυή Επίτιμο-Ομότιμο Καθηγητή ΕΚΠΑ και Ποιητή ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ].
Με ρωτάνε: γιατί στερνοπούλι;
Είναι το (προ-)τελευταίο συνθετικό μουσικό-ποιητικό έργο μου.
Θα ακολουθήσει κάποια στιγμή κι ένα «Υστερόγραφο».
Με αυτά θέλω να πω πως έκλεισα τον πρώτο κύκλο της λογοτεχνικής μου δημιουργίας και τείνω προς την δραματική ποίηση. Μου παραγγέλνουν και εμπνέομαι αυτοβούλως θεατρικά έργα, αρχαιόθεμα και με σύγχρονη προβληματική.
Στο «Στερνοπούλι» ανακεφαλαιώνω την ποιητική μου παραγωγή. Η ψυχή αυτού του τόμου έγκειται στις λεπτομέρειες… και δη στις μουσικές.
Γλωσσοπλαστική δεινότητα αλλά όχι για λόγους επιδειξιομανίας. Η νεολογιστική γλωσσοπλασία είναι παράπλευρη ωφέλεια των κατεχόντων (και κατεχουσών) την διαχρονική ελληνική λαλιά (με την προσωδία της).
Είναι μια απόπειρα συμπερίληψης όλων των ερεθισμάτων που αντικατοπτρίζονται στην πομφόλυγα τής συνείδησής μου.
Διάδραση, ανάδραση, αντίδραση… συνδημιουργικότητα.
Τα περισσότερα ποιήματα γράφτηκαν με μία αφορμή, για μια επέτειο, ή κατά παραγγελίαν.
Αποτελέσματα διαλογισμού σε κίνηση. Ταξίδια εντός κι εκτός. Εντός με αφορμή τον έξω χωροχρόνο. Βιντεοποιήματα με απαγγελία και ταυτόχρονες φωτογραφίες από το κινητό μου. Ψηφιακά κολλάζ.
Συμμετοχή σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, σχεδόν κάθε βραδιά.
Τα σαββατοκύριακα αφιερωμένα στην περιήγηση.
Η θεατρική, σκηνική, διδακτική μου ενασχόληση προσθέτουν ένα άλλο παραστατικό-επιτελεστικό βάθος στην όλη αφήγηση.
Το Φως ως ομηρικόν συμβολικόν Φάος πρωταγωνιστεί στην ποιητική μου.
Είναι ρυθμός, μελωδία συμπαντική, πυθαγόρεια Αρμονία «των σφαιρών».
Τραγουδώ γράφοντας, άδω απαγγέλοντας. Με τον δικό μου τον τρόπο.
Γράφω για το μέλλον μέσα από την αέναη στιγμή τώρα.
Είμαι μεταφυσικός, αλλά και ορθολογιστής.
Τα αντίθετα με συνέχουν και με καθορίζουν.
Η δουλειά μου ως διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικό τού Ε.Μ.Π. (1985) μου δίνει την εγκεφαλική, νοητική, ψυχοσωματική ισορροπία να συνεχίσω ακάθεκτος και με μεγαλύτερη στροφορμή…
Η εντροπία τού μυθοπλαστικού μου σύμπαντος αυξομειώνεται ανάλογα με τα συμπαντικά ρεύματα.
Η κατάδυσή μου στο βάθος τής συνειδήσεως δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά Συλλογική.
Τα πανανθρώπινα Ιδεώδη τού Διαφωτισμού με εμπνέουν.
Πιστεύω στη Νέμεσι. Κυνηγάει πάντα τους αδικοπραγούντες.
Ελευθερία και δη της έκφρασης, που την στερήθηκα από παιδί… Το ιερότερο αγαθό όλων.
Δικαιοσύνη, Ισονομία, Ισότητα…
Αδελφοσύνη όλων των έλλογων όντων.
Ο παράδεισός μου είναι μια γυάλινη πυραμίδα από λευκόχρυσο που λούζεται στην Αιώνια Ανατολή.
Είμαι πιστός στην α-Λήθεια κι ενίοτε θρήσκος. Σέβομαι όλα τα θρησκεύματα τού κόσμου. Ως προς τις ιδεολογίες όμως δεν τις ασπάζομαι – τις αντιμετωπίζω με κριτικό πνεύμα.
Πιστεύω κι ερευνώ.
Αμφισβητώ διαρκώς τον εαυτό μου. Αυτοσαρκάζομαι (δίνοντας ίσως έτσι τροφή στους αυτόκλητους εχθρούς μου – όμως «Ο Μότσαρτ γελούσε, ο Σαλιέρι όχι…»).
Καθημερινώς προσπαθώ να γίνω καλύτερη εκδοχή τού εαυτού μου.
Ασχολούμαι με τους άλλους μόνο με δράσεις που έχουν θετικό πρόσημο.
Νομίζω ότι η Φιλοσοφία είναι ένα συνεχές αντιδάνειο.
Θεωρώ τα ανθρώπινα με συγγνωστή επιείκεια, με ουμανιστική αυστηρότητα.
Ναι, επινόησα τον εαυτό μου. Ναι, υπερέβην ακόμα και τα βιολογικά μου όρια.
Υπερβαίνω μονίμως κι εσκεμμένως τα εσκαμμένα.
Κι αυτό πράττω στο βιβλίο μου με τον παραπειστικό τίτλο «Στερνοπούλι».
Θα επανέλθω δριμύτερος. Επανέρχομαι από άλλη έλικα τής διασκεδάσεώς μου ψυχαγωγώντας τον «επαρκή αναγνώστη», τον πνευματικό συνοδοιπόρο και ουσιαστικό Αδελφό μου.
Εσείς που με διαβάζετε τώρα είστε οι δικοί μου άνθρωποι κι εγώ παραμένω ταπεινώς δικός Σας.
Έρρωσθε, αγαλλιάστε!!!
Με σεβασμό, εκτίμηση, αναγνώριση και αλληλεγγύη
