Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Μαζαράκη
Υπάρχει δίπλα στα κείμενα αυτά, φωτογραφία του γεωτρύπανου, με το οποίο στην ουσία θα κλαπεί ο πλούτος άλλων χωρών. Στο βιβλίο αυτό αναφέρεται επίσης πως εκτός της χερσαίας έκτασης, υπάρχουν «και οι περιοχές κυριαρχίας της Τουρκίας που είναι εντός των ορίων του «Εθνικού Όρκου» και πως αυτά είναι τα σύνορα που έχει η «Γαλάζια Πατρίδα» τα οποία είναι το κομμάτι της πατρίδας στις θάλασσες. Ας επισημανθεί πως ο «Εθνικός Όρκος» του 1920 ανέφερε ότι τα «νόμιμα σύνορα» της Τουρκίας περιλαμβάνουν και περιοχές όπως η Δυτική Θράκη, τα Δωδεκάνησα, το Βόρειο Ιράκ και άλλες.
Στο βιβλίο αναφέρεται και ομιλία του πειρατή Μπαρμπαρόσα που έλεγε ότι «όποιος κυριαρχεί στις θάλασσες κυριαρχεί και στον κόσμο», όπως επίσης πως «τα κυριαρχικά δικαιώματα στις θάλασσες που βρίσκονται δίπλα μας, πρέπει να προστατεύονται όπως συμβαίνει με τη μητέρα πατρίδα, και πως η εκμετάλλευση των θαλασσών πρέπει να γίνει με τον βέλτιστο τρόπο». Τέλος στη σελίδα 63 αναφέρεται ένας νέος όρος, αυτός της “Ουράνιας Πατρίδας” που προσδιορίζεται ως εξής: «Η περιοχή της Ουράνιας Πατρίδας καλύπτει τους αιθέρες πάνω από τα χερσαία σύνορα, όπως και τους αιθέρες πάνω από τις θαλάσσιες περιοχές ευθύνης».
«Γαλάζια Πατρίδα» στα βιβλία
Όλες οι περιοχές και οι όροι που διδάσκονται οι Τούρκοι μαθητές δεν είναι σύμφωνες με το Διεθνές Δίκαιο και τις συνθήκες που η Άγκυρα έχει υπογράψει και που είναι διεθνώς αναγνωρισμένες. Αποτελούν απεικόνιση επεκτατικών βλέψεων. Όσον αφορά την ιστορία που σκόπιμα παραποιούν οι Τούρκοι, ας αναφέρουμε πως όλα τα ετυμολογικά λεξικά προσδιορίζουν ως «Τούρκο» το μέλος της ασιατικής φυλής που μιλά μια τουρκική διάλεκτο και κατοικεί σε μια περιοχή που εκτείνεται μέχρι την δυτική Κίνα και την Σιβηρία και πως στην κυριολεξία είναι ο “έφιππος κατακτητής” που ήλθε στη δική μας περιοχή γύρω στο 1400 μ.Χ.
Οι νομαδικές φυλές που ενώθηκαν τον 6ο μ.Χ. αιώνα στα βάθη της Ασίας και κυνηγήθηκαν από τους Κινέζους (δυναστεία των Τανγκ) μετανάστευσαν από τη σημερινή Μογγολία προς το οροπέδιο του Ιράν και την Ανατολία. Αυτοί μιλούν για “Γαλάζια Πατρίδα”(!), εννοώντας την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο! Μια ματιά στην ιστορία αποδεικνύει ότι δεν το δικαιούνται.
Πριν τους Οθωμανούς
Μετά την πτώση των Χετταίων, τα ελληνίζοντα κράτη της Φρυγίας και της Λυδίας κυριαρχούσαν στη δυτική Μικρά Ασία και ο ελληνικός πολιτισμός ανθούσε. Όμως, τα κράτη αυτά, όπως και όλη η Ανατολία, μέχρι τον 6ο π.Χ. αιώνα ενσωματώθηκαν στην Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Στην περσική εισβολή εμπόδιο στάθηκαν τα ελληνικά κράτη στο Αιγαίο και έτσι η επέκταση της Περσίας προς την Ευρώπη σταμάτησε. Μετά δε τους περσικούς πολέμους και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, μεγάλη δύναμη απέκτησε το Βασίλειο της Μακεδονίας και μέχρι το 330 π.Χ. όλη η Περσική Αυτοκρατορία υποτάχθηκε στον Μέγα Αλέξανδρο. Αποτέλεσμα της εκστρατείας αυτής ήταν η διάδοση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας από τη Μεσόγειο μέχρι την Ινδία.
Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου το 323 π.Χ., η Ανατολία χωρίστηκε σε μικρά ελληνιστικά βασίλεια, τα οποία μέχρι τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ. έγιναν μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλά και την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο εξελληνισμός συνεχίστηκε και το ελληνικό πνεύμα επηρέασε θετικά όλους τους λαούς, ο δε ελληνικός πολιτισμός είχε αφομοιώσει όλους τους πολιτισμούς της Ανατολίας, όπως και τις γλώσσες τους (χεττιτική, λουβική, παλαϊκή, καρική, λυκική, πισιδική, σισητική κ.α.).
Πολλούς αιώνες αργότερα, το 1037, ιδρύθηκε από τον Τουγρίλ Μπεγκ, η αυτοκρατορία των Σελτζούκων που ένωσε τον τότε διασπασμένο ανατολικό ισλαμικό κόσμο. Οι Σελτζούκοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις Σταυροφορίες (πρώτη και δεύτερη), κατέλαβαν τον 12ο αιώνα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και το 1326, ίδρυσαν το οθωμανικό κράτος με πρωτεύουσα την Προύσα. Αργότερα το 1361, που κατακτήθηκε η Αδριανούπολη και έγινε η νέα πρωτεύουσα, οι Σελτζούκοι Τούρκοι, είδαν για πρώτη φορά γαλάζια νερά.
Όπως είναι γνωστό, κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών, επεκτάθηκαν στα Βαλκάνια και μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ολοκλήρωσαν την κατάκτηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η Κωνσταντινούπολη έγινε η νέα πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας και οι Οθωμανοί συνέχισαν την επέκτασή τους προς τη Κεντρική Ευρώπη, Βόρεια και Ανατολική Αφρική, Συρία, Μεσοποταμία και Αραβική χερσόνησο.
Η ισχύς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έφτασε στο απόγειο της τον 16ο και 17ο αιώνα, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σουλεϊμάν. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, η Ανατολία ήταν ένα μωσαϊκό εθνικοτήτων με τους κατοίκους της να είναι Τούρκοι, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Κούρδοι, Έλληνες, Γάλλοι και Ιταλοί. Στη συνέχεια η Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε να χάνει τα εδάφη της, όπως την Ελλάδα, την Αλγερία, Τυνησία και Λιβύη, ενώ μεγάλο μέρος των Βαλκανίων χάθηκε στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913.
Η διάλυση
Μετά, η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισήλθε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918) στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων που τελικά ηττήθηκαν. Αποτέλεσμα της ήττας αυτής ήταν η διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε πολλά νέα κράτη και αρκετά εδάφη της πέρασαν στους Βρετανούς και τους Γάλλους. Στις 30 Οκτωβρίου 1918 υπογράφηκε η συνθήκη του Μούδρου και ακολούθησε η επιβολή της Συνθήκης των Σεβρών στις 10 Αυγούστου 1920 από τις Συμμαχικές Δυνάμεις, η οποία όμως δεν επικυρώθηκε ποτέ.
Η κατάληψη ορισμένων περιοχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Συμμάχους μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησε στην ίδρυση ενός εθνικού κινήματος υπό τον Μουσταφά Κεμάλ με στόχο την ανάκληση των όρων της Συνθήκης των Σεβρών. Έτσι μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου 1922, οι στρατοί κατοχής εκδιώχθηκαν και την 1η Νοεμβρίου καταργήθηκε επίσημα το Σουλτανάτο, τερματίζοντας την οθωμανική εποχή. Η Συνθήκη της Λωζάνης της 24ης Ιουλίου 1923, που αντικατέστησε την προηγούμενη συνθήκη, δημιούργησε την Τουρκική Δημοκρατία ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με πρώτο πρόεδρό της τον Μουσταφά Κεμάλ. Στη συνέχεια ο Κεμάλ, έκανε πολλές ριζικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την ίδρυση μιας νέας κοσμικής δημοκρατίας από τα απομεινάρια του οθωμανικού παρελθόντος.
Η Τουρκία έπρεπε να έχει κατανοήσει ότι νέες χώρες δημιουργήθηκαν και νέα σύνορα χαράχτηκαν με την Συνθήκη της Λωζάνης. Με βάση λοιπόν τη συνθήκη ειρήνης που η Τουρκία υπέγραψε, δικαιούται να έχει στο Αιγαίο κυριαρχία μόνο στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στις Λαγούσες και σε όποιες νησίδες είναι σε απόσταση μικρότερη από 2,6 ναυτικά μίλια (τρία μίλια) από τις μικρασιατικές ακτές. Ό,τι είναι πιο μακριά δεν της ανήκει, αφού η κυριαρχία σε όλα τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, σύμφωνα με το άρθρο 12 δόθηκε στην Ελλάδα και με το άρθρο 16 η Τουρκία παραιτήθηκε από «κάθε τίτλο και πάσης φύσεως δικαιώματα» σε αυτά.
Η «Γαλάζια Πατρίδα»
Καλό θα ήταν στη γειτονική μας χώρα να διδάσκουν μαθήματα πραγματικής ιστορίας, ώστε να μην ακούγονται ατάκες όπως αυτή του εμπνευστή της «Γαλάζιας Πατρίδας», υποναυάρχου Τζιχάτ Γιαϊτζί, που με αφορμή την πολυεθνική άσκηση των Ειδικών Δυνάμεων ORION 24, είπε ότι «η Ελλάδα δεν είναι ανεξάρτητο κράτος. Την έδωσε ο Στάλιν στην Αγγλία».
Ο ίδιος, ως μέλος της ειδικής επιτροπής στο Συμβούλιο Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, δήλωσε ότι οι μαθητές «θα διδαχθούν πολλά θέματα από τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες μέχρι τα χωρικά ύδατα, από τα εσωτερικά ύδατα μέχρι την υφαλοκρηπίδα και από την αποκλειστική οικονομική ζώνη μέχρι τα δικαιώματα της Τουρκίας». Ο απόστρατος υποναύαρχος ανέφερε επίσης πως το θέμα της Γαλάζιας Πατρίδας έχει συμπεριληφθεί στη διδακτέα ύλη από το νηπιαγωγείο μέχρι το τελευταίο έτος του Λυκείου!
Η περιοχή μας χρειάζεται ηρεμία για να ευημερήσουν οι λαοί μας και αυτή δεν έρχεται με παράνομες διεκδικήσεις, ανυπόστατες αιτιάσεις και παράνομη κατοχή εδαφών ή με μαθήματα που παραπλανούν και εκτρέφουν θυμό και μίσος. Μόνο αν εκπαιδεύσουμε τους λαούς μας στη βάση της πραγματικής Ιστορίας και του Διεθνούς Δικαίου θα υπάρξει καλή γειτονία. Η σειρά “Φαμαγκούστα”, που αναφέρεται στα γεγονότα του 1974, θα έπρεπε να είναι ελκυστική για ένα δημοκρατικό κράτος.
Όλος ο κόσμος θα έπρεπε να την δει κι όχι μόνο οι Έλληνες που έζησαν τα γεγονότα και τα γνωρίζουν. Αυτή θα έπρεπε να αποτελέσει μάθημα για να κατανοηθούν τα νοήματά της και από αυτούς που δεν ξέρουν να διαβάζουν. Αντί να διδάσκονται τα γεγονότα, διδάσκονται επεκτατικές βλέψεις και “όνειρα”. Με τον τρόπο αυτό όμως, καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις που τρέφουν μόνο το μίσος της τουρκικής νεολαίας προς τους γείτονές της.
