Ένας έντονος προβληματισμός που τίθεται στις κλειστές συσκέψεις που γίνονται στο Μέγαρο Μαξίμου είναι η απουσία αντιπάλου. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ων συνετέθη υπό την επίδραση του «καταλύτη» Κασσελάκη και η αδυναμία -προς το παρόν- συνολικά της κεντροαριστεράς να παρουσιάσει μία σοβαρή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, λειτουργεί ως μεγεθυντικός φακός πάνω στην κυβέρνηση που την φέρνει μόνη με τη μάχη της καθημερινότητας. Μία μάχη που για όλες τις κυβερνήσεις καταλήγει άνιση.
Όπως αναφέρει ο Γιάννης Καντέλης στο ρεπορτάζ του στο φύλλο του Σαββάτου (14/9) στην TODAY PRESS:
«Είναι απαραίτητος ένας αξιόπιστος πολιτικός αντίπαλος ώστε οι πολίτες να μπορούν να συγκρίνουν προγράμματα και θέσεις», σημειώνει κυβερνητικός στέλεχος, ενώ μία κυνική προσέγγιση που κάνουν άλλα στελέχη είναι πως «αν αυτός ο αντίπαλος δεν προκύψει σύντομα θα πρέπει να τον ορίσουμε».
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κυβέρνηση θα πρέπει τους επόμενους μήνες να προχωρήσει σε τομές και μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα δημιουργήσουν ρίξεις και θα διαμορφώσουν νέες κοινωνικές συμμαχίες. Όσοι στηρίζουν αυτή την άποψη πιστεύουν στην ανάγκη συσπείρωσης του εκλογικού κοινού που στήριξε τον κ. Μητσοτάκη από την αρχή και τον εμπιστεύτηκε για να «αλλάξει τη χώρα». Αυτό δεν γίνεται μόνο με συναινέσεις, όπως λένε, αλλά χρειάζεται «να αποφασίσεις με ποιους θα συμμαχήσεις και ποιους θα έχεις απέναντι σου».
Η Συνταγματική Αναθεώρηση είναι η κατάλληλη ευκαιρία, κατά πολλούς, να μπουν στο τραπέζι τέτοια ζητήματα
