Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας
Το πάντα μελοδραματικό μικρομεσοαστικό (με μεγαλοαστικές βλέψεις αλλά λαϊκή κατάληξη) κινηματογραφικό αριστούργημα «Πρόγευμα στο Τίφανις» σε σενάριο Τρούμαν Καπότε με την λεπτεπίλεπτη Όντρεϊ Χέπμπορν, που ζήλεψε για την σιλουέτα και την φωτογένειά της η Κάλλας.
Διαβάζουμε από το πάντα κατατοπιστικό site τού Αθηνοράματος:
Πληροφορίες για την ταινία «Πρόγευμα στο Τίφανις» (Breakfast At Tiffany’s): γυρίστηκε το 1961 (τότε που η Κάλλας τραγουδούσε στην Επίδαυρο και προσπαθούσε να παντρευτεί τον Ωνάση), είναι έγχρωμο έργο τής Εβδόμης Τέχνης, διαρκεί 115′, βαθμολογείται κατά μέσον όρον από τους επίσημους κριτικούς με 3,5 (άριστα το 5), κατατάσσεται ειδολογικώς στις Κομεντί, είναι παραγωγή αμερικανική κι αφηγείται μια δελεαστική ιστορία.
«Μια γοητευτική κοσμική συναντά έναν νεαρό συγγραφέα, ο οποίος έχει μόλις μετακομίσει στην πολυκατοικία της. Αρχίζουν να συναναστρέφονται την υψηλή νεοϋορκέζικη κοινωνία και, μέσα από την ιδιαίτερη σχέση τους, ανακαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό».
Το “happy-end” είναι μάλλον αμφίσημο: οι πτωχοί πλην όμως τίμιοι (με πολλά ερωτηματικά) ανερχόμενοι μεσοαστοί καταφεύγουν στον μεταξύ τους ομολογημένο έρωτα (που τον συμπληρώνει ένας «ανώνυμος» προσωρινώς σπιτωμένος γάτος).
Εδώ λειτουργούν όλα τα κλισέ που θρέφουν το λαϊκό κινηματογραφόφιλο κοινό στα μέσα τού εικοστού αιώνα: το «αμερικάνικο όνειρο», η περιβόητη «κοινωνική αλληλεγγύη», η θρυλούμενη Ελευθερία…
Είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο υπερρεαλιστικής κοπής ευπροσήγορος πωλητής τού Tiffany’s δέχεται να σκαλίσει με χρυσάφι τα αρχικά των δύο ερωτευμένων πάνω σε ένα δαχτυλίδι που έχει βρει ο ερωτοχτυπημένος ανερχόμενος συγγραφέας σε μία συσκευασία με γαριδάκια!!! Σχολιάζει μάλιστα ευμενώς ο εν λόγω ευγενέστατος, αγαθότατος, φιλικότατος πωλητής: «νόμιζα πως δεν βγαίνουν πια – εύγε, αυτό είναι ένα δείγμα αλληλεγγύης!». Τι σημαίνει αυτή η καλοδουλεμένη ατάκα; Μα αυτό που λέγαμε τότε – οι άνω των 60 ετών σήμερα – πως «τον/τη/το βρήκε στα γαριδάκια!!!», υπονοώντας κάποια απροσδιόριστη (μηχανιστικού ή θεοκρατικού τύπου) εύνοια τής Τύχης.
Φυσικά το σουρεαλιστικόν τού πράγματος συνάδει με την κινηματογραφική υπερβολή (για κινηματογραφικούς λόγους) και η καταταλαιπωρημένη τυχοδιώκτις, που λατρεύει την Νέα Υόρκη, βγαίνει αψεγάδιαστη (με την βλεφαρίδα «κάγκελο») ακόμα και μέσα σε καταρρακτώδη βροχή (σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο «Υπολοχαγός Νατάσσα» ή στη «Μαγδαλένα»).
Δεν είναι τυχαίο που η Μεγάλη πλέον Μαρία Καλογεροπούλου (με το προσωνύμιο “Maria Callas – La Divina”), αφού είχε αδυνατίσει θέλησε να υποδυθεί στην πραγματική ζωή αυτόν τον ρόλο!!!
Σκηνοθεσία: Μπλέικ Έντουαρντς. Με τους: Όντρεϊ Χέπμπορν, Τζορτζ Πέπαρντ, Πατρίσια Νηλ.
Η αρχική σκηνή όπου η καλοντυμένη «πτωχή» αγαθιάρα εταίρα τρώει κρουασάν (βουτώντας το στον καφέ της) μπροστά από την απαστράπτουσα βιτρίνα τού κοσμηματοπωλείου Τίφανις θυμίζει ανάλογες κινηματογραφικές εικόνες λιποθυμίας μπροστά από βιτρίνες ζαχαροπλαστείων (ή εστιατορίων) υποσιτισμένων μελλοντικών επιτυχόντων στο δύσκολο παιχνίδι τής κοινωνικής και οικονομικής ανόδου (κυλιόμενη σκάλα δύο κατευθύνσεων).
