Έχασε την πτήση του.
Έχασε την υπομονή του.
Έχασε την έδρα του στην ΚΟ της ΝΔ.
Αυτά συμβαίνουν όταν δεν ελέγχεις τα νεύρα σου, «πουλώντας» νταηλίκι σε έναν νεαρό εργαζόμενο, μόνο και μόνο επειδή έκανε σωστά τη δουλειά του.
Και να πεις ότι δεν τα είχε πει ο πρωθυπουργός! «Αν κάποιοι είδαν τον κόσμο από πολύ ψηλά με το 41%, καιρός να τον δουν και από πιο χαμηλά», είχε διαμηνύσει την επομένη των ευρωεκλογών αποτιμώντας το εκλογικό αποτέλεσμα.
Και μπορεί ο πρώην «γαλάζιος»… αψύς Κρητικός, να απέδειξε πως άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη, σηκώνοντας το χέρι του και αρπάζοντας το κινητό του 22χρονου υπαλλήλου του Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Λευτέρης Αυγενάκης όμως δεν αποτελεί εξαίρεση στην ελληνική κοινωνία.
Δεκάδες «σεβάσμιοι», «επιτυχημένοι», «κυριλέ» και πέραν πάσης υποψίας κύριοι (και κυρίες, ισότητα έχουμε!), θεωρούν πως τους ανήκει ο κόσμος, επειδή ο τραπεζικός τους λογαριασμός είναι κάπως φουσκωμένος ή η καρέκλα τους κάπως αναπαυτική.
Σερβιτόροι, υπάλληλοι καταστημάτων, παιδιά στα γκαράζ των πόλεων, θα μπορούσαν να γράψουν βιβλία ολόκληρα, για τα καμώματα ανθρώπων που άφησαν στην άκρη την ανθρωπιά τους, βασιζόμενοι στο «όνομά» τους.
Ίσως πράγματι κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν πως, αργά ή γρήγορα, όλοι θα πάρουμε πόδι…
