Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
Tου Δρ. Κωνσταντίνου Μπούρα
«Ανεμοστρόβιλοι του πεπρωμένου» του Χριστόφορου Χριστοφή στην Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας τού Μεγάρου Μουσικής, με αγγλικούς υπέρτιτλους, παρουσιάστηκε μπροστά σε ένα ενθουσιώδες υψηλών προδιαγραφών κοινό την Τετάρτη 20, την Πέμπτη 21 και την Παρασκευή 22 Μαρτίου.
Οι τρεις αυτές πρώτες παραστάσεις σηματοδοτούν μία λαμπρή παγκόσμια πορεία σε χώρες τής Ευρώπης και στην Αμερική, γιατί ανάλογης αισθητικής και υψηλού επιπέδου παραστάσεις μαγικού ρεαλισμού με ιστορικά θέματα και εντελή ανάπλαση τής ατμόσφαιρας τής ανάλογης εποχής σπανίως παρακολουθούμε στα ελληνικά θέατρα.
Ο αναγεννησιακός δραματικός ποιητής, σκηνοθέτης με μουσική αντίληψη και πλήρη αίσθηση τής κλασικής πλαστικότητας Χριστόφορος Χριστοφής συνεργάστηκε με την ιδιοφυέστατη παγκόσμια χορογράφο Έρση Πήττα, με την χαρισματική σκηνογράφο Άση Δημητρολοπούλου και με την τακτική ενδυματολόγο του Εριέττα Βορδώνη, ενέπνευσε απολύτως εικαστικών απαιτήσεων φωτισμούς στον Αντώνη Παναγιωτόπουλο και δίδαξε ήθος ελληνικόν, ανθρωποκεντρικόν στους πρωτεϊκούς του ηθοποιούς: Νικόλα Παπαγιάννη, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Δημήτρη Μαύρο και Αλμπέρτο Φάις. Το παραστασιακό αποτέλεσμα δημιούργησε ένα τουλάχιστον ανεξίτηλο απείκασμα στους/στις επαρκείς θεατές, που παρακολούθησαν απνευστί και καταχειροκρότησαν (και στο διάλειμμα και στο τέλος) μία σκηνική ευωχία από αυτές που σπανίως έχουμε την τύχη να συμμετάσχουμε με τη συνδημιουργική ψυχοσωματική δομή μας.
Γιατί αυτό είναι το καλό θέατρο: να ακούς τη σιωπή, να καρδιοχτυπάς στις παύσεις, να κινείσαι νοερά μαζί με τους χορευτές, να τραγουδάς μέσα σου μαζί με τους επί σκηνής άδοντες, να ανακαλύπτεις καινοφανή φιλοσοφικά νοήματα, μα πάνω απ’ όλα: να βυθίζεσαι σε μία ποιητικής τάξεως ονειρική αχλύ που σε μετατρέπει σε ποιητή αποκλειστικά δικών σου αλλά ουχί κι ατομικών «στιγμών», αφού ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς λειτουργεί συνεκδοχικώς (το μέρος αντί του όλου). Η μυστικιστική ενότητα σκηνής-πλατείας δεν θα υποκατασταθεί ποτέ από κανένα τεχνολογικό μέσο υψηλής ακριβείας. Γιατί είναι συν-μετοχή, συν-γραφή, συν-ερμηνεία, συν-…
Παρακολουθώ εξαρχής τον μεγαλοφυή Χριστόφορο Χριστοφή να ανελίσσεται εξελισσόμενος γράφοντας είκοσι (20) θεατρικά έργα μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, όλα διαφορετικά, όλα εμπνευσμένα, όλα αποτέλεσμα μακράς, επίμονης, επίμοχθης έρευνας και συστηματικής μελέτης.
Θαυμάζω αυτό το ηφαίστειο κι αναρωτιέμαι από ποιον υδροφόρο ορίζοντα πηγάζει αυτή η γεωμετρημένη ποιητική εκπαγλότητα.
Το βραβείο τής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής που πήρε πριν από δύο χρόνια είναι ελάχιστος φόρος τιμής σε μια σκηνική δραματουργία που είναι συγκρίσιμη με τις μεγάλες στιγμές, με τις υψηλές κορυφές τού Διεθνούς Ρεπερτορίου.
Είναι κλασικός εν ζωή.
Τρεις παραστάσεις στο Μέγαρο είναι μόνον η αρχή. Αυτή η παραγωγή πρέπει να πάει στα πέρατα τής Οικουμένης. Οι χορηγοί θα βρουν σε αυτό το υπέροχο θέαμα-ακρόαμα το κατάλληλο όχημα που θα τους εξακοντίσει ως εφαλτήριο σε ένα κοινό-στόχο από τα πλέον υποψιασμένα τού δοκιμαζομένου πλανήτη μας.
Ακολουθούν προγραμματισμένες παραστάσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάνης και αλλού.
Η άποψή μου όμως είναι πως πρέπει εξάπαντος να βιντεοσκοπηθεί και να προβληθεί στις τηλεοράσεις όλης της υφηλίου αυτή η παράσταση που τιμά τον ευρωπαϊκό, τον ελληνικό και τον πανανθρώπινο Πολιτισμό, αφού διαπνέεται από τα διαχρονικά ιδεώδη τού Διαφωτισμού και ανανεώνει τις σκηνικές συμβάσεις επιτρέποντάς μας να ελπίζουμε σε έναν περισσότερο ορθολογικό, ρεαλιστικό και ταυτόχρονα «μαγικά» ποιητικό πνευματικό άνω θρώσκοντα προσανατολισμό.
Χορηγός η Eurobank, σηματωρός σε μια αναγεννησιακή πορεία. Εύχομαι να τη μιμηθούν και άλλες εταιρείες. Για το Κοινό Καλό, Ανώτερο και Απώτερο.
Γιατί το καλό πρέπει να λέγεται και να επαινείται εγκαίρως, να εξαίρεται, να επισημαίνεται, να υπογραμμίζεται δεόντως. Δουλειά τού κριτικού είναι να ανακαλύπτει, να προβάλλει, να αξιολογεί. Και οι κρίνοντες κριθήσονται από την Ιστορία. Ελπίζοντας σε ένα μέλλον Φωτεινό, όπου το «υψηλόν» δεν θα αποτελεί εξαίρεση, αλλά θα είναι ο κανόνας. Ας συνδημιουργήσουμε.