Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Δημήτρη Καμπουράκη
Ότι η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναμη στην υφήλιο, είναι γνωστό. Ότι αυτή η δύναμη ενέχει και εθνικές υποχρεώσεις, είναι γνωστό; Μάλλον όχι, αν κρίνω από τις αντιδράσεις που υπάρχουν για την συμμετοχή της χώρας μας στην επιχείρηση να παραμείνει ανοικτός ο θαλάσσιος δρόμος της Ερυθράς θάλασσας. Ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος αποτελεί σχεδόν το ένα πέμπτο του παγκόσμιου στόλου, γι’ αυτό άλλωστε στην πιάτσα των εφοπλιστών και των ναυτικών, οι Έλληνες παρομοιάζονται με τους νταλικέρηδες ή τους ταξιτζήδες των θαλασσών της υφηλίου. Η αξία του ελληνόκτητου στόλου είναι αστρονομική, πλησιάζει τα 150 δις δολάρια, ποσό τρελό για μια τόσο μικρή χώρα σαν την σύγχρονη Ελλάδα. Κάθε χρόνο, περίπου το ένα πέμπτο του παγκόσμιου θαλάσσιου εμπορίου διεκπεραιώνεται με ελληνικά πλοία.
Αναφέρω αυτά τα στοιχεία για να αντιληφθούμε πόσο καθοριστικό είναι για τα ελληνικά συμφέροντα, το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στην Ερυθρά Θάλασσα με τις επιθέσεις των Χούτι στα εμπορικά πλοία. Το κλείσιμο του δρόμου που μέσω Σουέζ συνδέει την Μεσόγειο με τον Ινδικό ωκεανό, είναι τεράστιο πλήγμα στο παγκόσμιο εμπόριο δια θαλάσσης και άρα βαρύ χτύπημα στον πρωταγωνιστή αυτού του τομέα που είναι η Ελλάδα. Συνεπώς, δεν είναι διόλου παράδοξο το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να συμμετάσχει στην συμμαχία των δέκα χωρών, που με ναυτικές δυνάμεις θα κρατήσουν ανοικτή την δίοδο αυτή.
Ως γνωστόν, τα δέκα αυτά κράτη που αρχικά συνασπίστηκαν είναι οι ΗΠΑ, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Μπαχρέιν, ο Καναδάς, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Νορβηγία, η Ισπανία και οι Σεϊχέλες. Ήδη, τα πολεμικά πλοία των χωρών αυτών έχουν κάνει χτυπήματα σε βάσεις πυραύλων σε ραντάρ των Χούτι, οι οποίοι ονομάζονται «αντάρτες», αλλά στην πραγματικότητα είναι σκληροπυρηνικοί Σιίτες, πλήρως εξοπλισμένοι από τους Αγιατολάδες του Ιράν και από κυκλώματα που προμηθεύονται όπλα και τεχνολογία από τον Πούτιν.
Στις δυνάμεις αυτές, η Ελλάδα αποφάσισε να στείλει την φρεγάτα «Ύδρα» για να συμβάλλει στην πολεμική αυτή προσπάθεια, καθώς τα χτυπήματα των Χούτι δεν είναι τίποτα άλλο από πειρατεία ενάντια στο ελεύθερο εμπόριο. Τα χτυπήματα γίνονται σε ανοικτή θάλασσα, όχι σε χωρικά ύδατα και δίχως την παραμικρή δικαιολογητική βάση. Απλώς τα ονομάζουν «συμπαράσταση» στους Παλαιστίνιους της Λωρίδας της Γάζας που βομβαρδίζονται από τους Ισραηλινούς. Φυσικά, οι Σιίτες Χούτι είναι αδερφές οργανώσεις τόσο με την Χαμάς, όσο και με την Χεζμπολάχ.
Στην Ελλάδα στο μεταξύ, ξέσπασε πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα κόμματα της αριστεράς για το αν είναι ή δεν είναι σωστό να σταλεί η φρεγάτα μας στην Ερυθρά θάλασσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ (δια του ναυάρχου Αποστολάκη), η Νέα Αριστερά, το ΚΚΕ και άλλοι φορείς της αριστεράς, καταδίκασαν ευθύς εξ αρχής την απόφαση για συμμετοχή της Ελλάδας στην πολυεθνική αυτή προσπάθεια. Τα επιχειρήματα είναι τα συνήθη και ακούγονται κάθε φορά που η χώρα πάει να πάρει μέρος σε κάποια διεθνή συμμαχία ή πρωτοβουλία.
Πρώτον, δεν υπάρχει απόφαση διεθνούς οργανισμού σαν τον ΟΗΕ, άρα η επιχείρηση δεν έχει νομιμοποίηση. (Ενώ τα χτυπήματα των Χούτι σε όποιο πλοίο περνά από κει είναι νομιμότατα…) Δεύτερον, η αποστολή είναι επικίνδυνη για τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες μας. (Λες και υπάρχει ακίνδυνη πολεμική επιχείρηση, ή λες και τα πανάκριβα όπλα που έχουμε αγοράσει τα έχουμε μόνο για παρελάσεις και επιδείξεις.) Τρίτον, με την αναχώρηση του πλοίου για την Ερυθρά θάλασσα μένει ανυπεράσπιστο το Αιγαίο και ανοίγει η όρεξη της Τουρκίας για επιθετικές ενέργειες. (Τα ίδια έλεγαν και για την αποστολή των παλιών αρμάτων μάχης στην Ουκρανία, ότι δήθεν είχαν μείνει τα ελληνικά νησιά ανυπεράσπιστα και οι Τούρκοι θα τα έπαιρναν σε μια νύχτα.)
Στην επιχειρηματολογία αυτή, δεν λαμβάνεται διόλου υπ’ όψιν η υπεράσπιση ζωτικών ελληνικών συμφερόντων, καθώς στα μυαλά πολλών τα εθνικά συμφέροντα περιορίζονται αυστηρά εντός των συνόρων μας. Πρόκειται για την αποθέωση του επαρχιωτισμού, την ώρα που ειδικά στην ναυτιλία είμαστε παγκόσμια δύναμη και συνεπώς έτσι θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Κατά τα λοιπά, οι ίδιοι που καταδικάζουν κάθε διεθνή μας ανάμειξη για την υπεράσπιση των υπερπόντιων ελληνικών συμφερόντων, μέμφονται τους Έλληνες εφοπλιστές όταν υψώνουν ξένες σημαίες τα πλοία τους.
Υπάρχει και μπόλικο ρεπορτάζ για μια άλλη πτυχή της υπόθεσης αυτής, που αφορά στην ανταπόκριση του στρατιωτικού προσωπικού στην αποστολή της φρεγάτας στην Ερυθρά θάλασσα. Έχουν γίνει σημεία και τέρατα, σωρεία παραιτήσεων από το Πολεμικό Ναυτικό και αδυναμία εξεύρεσης εθελοντών ανάμεσα στους επαγγελματίες στρατιωτικούς, γεγονός που δείχνει ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στην δομή και στην λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτά τα τρελά γεγονότα δεν είναι ο σκοπός του κειμένου αυτού.
Αρκούμαστε να πούμε ότι δεν τιμούν τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και ειδικά το Πολεμικό μας Ναυτικό με την τεράστια παράδοσή του.
