Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανέστη Γερονικολάκη
Θεωρώ ότι ο βιασμός, πόσο μάλλον ανηλίκου, είναι το ειδεχθέστερο έγκλημα. Ακόμα και από την ανθρωποκτονία, γιατί ένα θύμα βιασμού θα τραυματιστεί ψυχικά ίσως για πάντα και θα επαναθυματοποιηθεί ξανά και ξανά, στην ανάκριση, στα δικαστήρια, από τα media. Είναι αναπόφευκτη η οργή του να νιώθεις ότι έχεις προδοθεί από την οικογένεια, την κοινωνία, το κράτος, τη δικαιοσύνη. Είναι ένας πόνος και μια αδικία που δεν μπορείς να δεχθείς. Και η ανάγκη για εκδίκηση, ανθρώπινη και αναπόφευκτη είναι. Η αυτοδικία είναι ένα ένστικτο που υπάρχει σε όλους μας.
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας με την πλήρη απιστία προς τους θεσμούς, τους νόμους, τη δικαιοσύνη, βίωσε μια στιγμή κορύφωσης με το έγκλημα στον Βόλο. Ο πατέρας του 18χρονου -πλέον- θύματος βιασμού, σκότωσε τον 33χρονο θύτη-θείο. Τώρα που εκτονώθηκε η οργή μας, δικαιώθηκε το θύμα, ή όχι; Η ικανοποίηση της δολοφονίας είναι μια ψευδαίσθηση της στιγμής και μετά το θύμα θα έχει να αντιμετωπίσει όσα τραύματα της άφησε, ξέροντας επιπλέον πως δεν θα υποφέρει ο θύτης με τα ισόβια και τη ζωή στη φυλακή, αλλά ο πατέρας της.
Είναι πολύ εύκολο να συγχωρούμε την αυτοδικία και με το πρόσχημα του “κοινού περί δικαίου αισθήματος” να δίνουμε άφεση σε αυτόν που έχωσε τον κακό κάτω από το χώμα.
Στις άβολες αλήθειες.
Πού ήταν η κοινωνία; Πώς γίνεται η οικογένεια, το σχολείο, οι φίλοι να μην καταλάβουν αλλαγές στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά ενός παιδιού; Πού είναι οι ψυχολόγοι που θα έπρεπε να υπάρχουν στο σχολείο; Πού είναι η αστυνομία να δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης, ώστε το κάθε θύμα να μην ντρέπεται να καταγγείλει; Πού είναι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, ώστε το θύμα να μην νιώθει ντροπή και υπεύθυνο για ό,τι του συνέβη;
Φυσικά και υπάρχει πρόβλημα στην απονομή δικαιοσύνης. Και το πρόβλημα αυτό, σχετίζεται με την ανεπάρκεια της εκτελεστικής εξουσίας. Το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν είναι (τόσο) άδικο, είναι απλά αργό. Όταν δεν υπάρχουν επαρκείς δικαστές και εισαγγελείς, το θύμα σέρνεται από δίκη σε δίκη και από αναβολή σε αναβολή. Και έστω ότι μετά από 10 χρόνια τελειώνουν τα δικαστήρια. Ύστερα; Το θύμα δεν έχει ανάγκη από υποστήριξη, παρακολούθηση, βοήθεια; Έχουμε ένα θύμα που θα στερηθεί τον πατέρα του. Έχουμε έναν πατέρα που θα μπει φυλακή. Έχουμε μια οικογενειακή τραγωδία.
Όλοι καταλαβαίνουμε απόλυτα τι όπλισε το χέρι του πατέρα, αλλά το δικαστήριο είναι υποχρεωμένο να τον καταδικάσει για κακούργημα. Η δικαιοσύνη δικάζει και καταδικάζει ψυχρά και απρόσωπα, μας αρέσει-δεν μας αρέσει.
Δεν είναι ζήτημα ότι η Δικαιοσύνη δεν τιμωρεί. Είναι ότι το κάνει με καθυστέρηση. Αυτό πρέπει να ζητάμε όλοι να αλλάξει.
