Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Εν μέσω καύσωνα και πυρκαγιών, στον ΣΥΡΙΖΑ βιάζονται να εκλέξουν αρχηγό, χωρίς να ξέρουν που να πάνε, πως να πάνε και σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις να απευθυνθούν.
Στα αριστερά που «γεννήθηκε» και νέο κόμμα, στο κέντρο που έκλεισε την πόρτα του γι αυτούς, στους μικρομεσαίους που κατέστρεψαν με τη φορολογία τους ή στους «κυρ Παντελήδες» που ειρωνευόταν η ελίτ του κόμματος που, μέλη της τώρα, διεκδικούν την αρχηγία;
Αν απευθυνθούν στην αριστερά, θα πρέπει πριν ψηφίσουν να μας πουν ποιά αριστερά έχουν στο μυαλό τους; Του 2015, του 2019, του 2023 ή κάτι καινούργιο; Πως την προσδιορίζουν, με ποιές πολιτικές θα την «επενδύσουν» με ποιους θα συνομιλήσουν. Μήπως με τους ψηφοφόρους των εργατουπόλεων, που τους γύρισαν την πλάτη;
Προς τα αριστερά θα βρουν ένα ενισχυμένο ΚΚΕ που θέλει να μετατρέψει τον εαυτό του σε φύλακα των εργατικών δικαιωμάτων και μια Ζωή Κωνσταντοπούλου που μπορεί να «ψαρεύει» με «αγάπη και συμπάθεια» στον ίδιο χώρο, αλλά είναι έτοιμη να βγάλει τα νύχια της κατά των ΣΥΡΙΖΑίων.
«Αγκάθια» και προς το κέντρο
Μήπως να κοιτάξουν προς το κέντρο; Αυτή τη στιγμή η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αφήνει περιθώρια πρωτοβουλιών σ’ αυτή την κατεύθυνση. Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι συντριπτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Έδειξαν μια ιδιαίτερα φτωχή διείσδυση σ’ αυτόν τον τεράστιο εκλογικά χώρο, αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ που ανέβασε τα ποσοστά του και κατέλαβε τη δεύτερη θέση μετά τη ΝΔ.
Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, παρότι δεν μπόρεσε να ανατρέψει τις ισορροπίες στις δεύτερες εκλογές – αποκαλύπτοντας μεγάλες αδυναμίες στην ηγετική του ομαδα – λειτουργεί ως ανάχωμα σε μια πιθανή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στα «δεξιά» του.
Όλα για τη διαδικασία
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, είναι ένα ακέφαλο κόμμα, σε σύγχυση και πολιτική ανομβρία, που τα στελέχη του αναλώνονται σε συζητήσεις για την ημερομηνία εκλογής του νέου αρχηγού, που οι παλιές συνιστώσες που είχαν ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο, ρευστοποιούνται και αναδεικνύονται συμμαχίες με βάση τις διαδικασίες στο κόμμα και το χρόνο εκλογής του αρχηγού και όχι την πολιτική ατζέντα του κάθε υποψήφιου.
Ως κόμμα προχωρά σε μια αποϊδεολογικοποίηση και απολιτικοποίηση των διαδικασιών, με τους υποψήφιους να δείχνουν πως ανταγωνίζονται με όρους, για «θρόνο» καλλιστείων και όχι για καρέκλα προέδρου.
Η κα Ακρίτα ήταν σαφής. Στηρίζει την κα Αχτσιόγλου «πρώτον γιατί είναι γυναίκα και θα λοιδορηθεί. Όμορφη και περιποιημένη και όχι άπλυτη και αξύριστη ζαία»
και δεύτερο, «για το βιογραφικό της, τις σπουδές και τις θέσεις εργασίας στις οποίες έχει υπηρετήσει». Για το πολιτικό της όραμα; Αυτό δεν καταγράφεται τίποτα ακόμα…
Μπορεί να είναι όπως τα λέει η κα Ακρίτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μηχανισμός, μπορεί να έχει ανάγκη μια νέα, ωραία, βίγκαν και φιλόζωη. Αλλά δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί, όπως και πολλοί ότι βρίσκονται εκεί, όχι για την όποια Αχτσιόγλου, αλλά για εκείνους τους ψηφοφόρους που έμειναν δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ στη πιο δύσκολη στιγμή του και τώρα αναζητούν μια νέα δυναμική ηγεσία, με διακριτό όραμα, να τους εκφράζει, να αλλάξει πολιτική, να αλλάξει το κόμμα, ώστε να το οδηγήσει πάλι ψηλά κι όχι να το κατεδαφίσει συθέμελα. Αν αυτό μπορεί να το κάνει με το …μπρόκολο η κα Αχτσιόγλου μένει να το δούμε.
Για τον κ. Τσακαλώτο, άσχετα αν εννοούσε τον εαυτό του, το πρόβλημα είναι η ηγεσία. «Χρειάζεται ένα σοκ ηγεσίας να φανεί στον κόσμο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ».
Έτσι μέχρι στιγμής ο καυγάς, δεν γίνεται για τις ευθύνες και τις πολιτικές, αλλά για τις διαδικασίες και τα πρόσωπα, σύνηθες φαινόμενο στο ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό και οι εσωκομματικές εξελίξεις δεν αγγίζουν τους πολίτες, παρά μόνο τους διαπιστευμένους δημοσιογράφους και τους σχολιαστές πάσης φύσεως των μέσων ενημέρωσης που κάνουν τη δουλειά τους.
Άλλο Σημίτης, άλλο Τσίπρας
Το ερώτημα δεν είναι πότε θα εκλεγεί ο νέος αρχηγός. Ποιός νοιάζεται πέραν των υποψηφίων, αν θα εκλεγεί με καύσωνα ή με τα πρωτοβρόχια; Το ερώτημα είναι τί εκφράζει ο νέος αρχηγός. Αν το γνωρίζουν να το πουν και σε μας. Έχω, όμως, την εντύπωση πως κανείς δεν ξέρει τι εκφράζει ο διπλανός του στην Κουμουνδούρου.
Όταν ο Κώστας Σημίτης, διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1996, το κόμμα του και οι πολίτες γνώριζαν τις απόψεις του για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Τον εξέλεξαν ως αντι-ανδρέα και κέρδισε δύο τετραετίες.
Όταν ο Σημίτης έδωσε το «δαχτυλίδι» στον Γιώργο Παπανδρέου, το έκανε επειδή ήταν δημοφιλής, με βαρύ επώνυμο και όχι επειδή είχε διαφορετικό όραμα για τη χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου «βούλιαξε» μέσα στα λάθη του και τον έδιωξε η Κ.Ο. του.
«Κουκουλώνουν» τα λάθη
Το βασικό ζήτημα, στο οποίο κανείς δεν ενσκήπτει και δεν τολμά να συζητήσει, στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πώς και γιατί φτάσανε στη συντριβή και ποιός και ποιοί ευθύνονται. Κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται γιατί από το 36% του 2015 εξέπεσαν στο 17% το 2023. Κανείς δεν τολμά να το θίξει – μόνο κάτι μισόλογα δεξιά και αριστερά – και φυσικά κανείς δε διαθέτει μια πολιτική άποψη για το πολιτικό, ιδεολογικό και προγραμματικό μέλλον του κόμματος και της χώρας.
Τρέχουν να εκλέξουν αρχηγό χωρίς αυτοκριτική για τα τεράστια λάθη τους, χωρίς πολιτική, χωρίς νέες ιδέες και οράματα.
Τρέχει και ο πρώην πρόεδρός τους για διακοπές στην Καλιφόρνια και με προγραμματισμένη επίσκεψη στην εκεί Ντίσνεϋλαντ. (Ίσως θα έπρεπε αυτό το ταξίδι να το κάνει πριν γίνει πρωθυπουργός, αντί να τρέχει στην Κούβα) .
Οι υποψήφιοι, ασκούνται επί γενικόλογων κειμένων και πολιτικών θέσεων ώστε να πάρουν ψήφους από όλες τις συνιστώσες. Οι εγωιστικές ομιλίες που ακούσαμε και τα εσωκομματικά μαχαιρώματα, δεν θίγουν το βαθύ πρόβλημα στον πυρήνα του κόμματος που είναι η πρωτοφανής αποτυχία του, ως κυβέρνηση με τη στήριξη του κ. Καμμένου και ως αξιωματική αντιπολίτευση με όλους του υποψήφιους μαζί. Πως θα απαντήσουν στο μείζον ζήτημα της απώλειας εμπιστοσύνης μετά την μεγαλύτερη επιχείρηση πολιτικής εξαπάτησης λαού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, από το 2015 και μετά, την οποία ακόμα οι ψηφοφόροι έχουν βαθιά χαραγμένη στη μνήμη τους;
Η απόφαση για εκλογή του νέου αρχηγού αρχές Σεπτεμβρίου δείχνει πως δεν θέλουν απαντήσεις ή πως δεν έχουν. Κάτι που σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα πρέπει να αλλάξει δραστικά εκ θεμελίων ακόμα και στο όνομα ή θα βουλιάζει σιγά-σιγά και βασανιστικά.
Άλλωστε, όπως είναι σήμερα δεν ενδιαφέρει κανέναν, πέρα από τα οργανωμένα μέλη του και ίσως όχι όλα. Κι αυτό δεν το έχουν αντιληφθεί οι υποψήφιοι μιας καρέκλας με σπασμένα πόδια.
