Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Πάνου Μπαΐλη
Το μεροδούλι -μεροφάι είναι μια φράση που αποδίδει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το κυνήγι της επιβίωσης για έναν εργαζόμενο. Για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, όμως, απλώς σκιαγραφεί το προφίλ ενός κυνηγού που κάθεται και περιμένει να περάσει το θήραμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2019 και μετά δεν έκανε τίποτε άλλο από να περιμένει το θήραμα, επενδύοντας στις παραδοσιακές πλην αποτυχημένες τακτικές. Όλη αυτή την τετραετία απλώς παρακολουθούσε τον Μητσοτάκη μην κάνει καμιά γκάφα. Είχε και τον Πολάκη να βρίζει και νόμισε ότι όλα θα εξελίσσονταν θετικά. Απέφυγε τις αναφορές στον Καραμανλή και τον Σαμαρά και είχε φτάσει στο σημείο να επιπλήξει τον τέως πρωθυπουργό ότι επί των ημερών του η ΝΔ ξεστράτισε!
Το παραδοσιακό σύνθημα ο «λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» ξεχάστηκε. Άλλωστε, ως σύνθημα δεν έλεγε τίποτε στα παιδιά που γεννήθηκαν από το 1981 και μετά.
Προεκλογικά, άγνωστο γιατί, τα επιτελεία αποφάσισαν να επαναφέρουν το σύνθημα για να χαϊδέψουν τα αυτιά των παλιών ψηφοφόρων, ενώ επέβαλαν το πράσινο και το κόκκινο χρώμα μπας και επαναφέρουν τη μνήμη στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της αριστεράς. Μετά την κατολίσθηση της 21ης Μαΐου, στην Κουμουνδούρου αποφάσισαν να μιλήσουν για τη δεξιά. Να τρομάξουν τους ψηφοφόρους και να επιτεθούν στα μικρά κόμματα στο πλαίσιο, όμως και πάλι, της λογικής μεροδούλι-μεροφάι.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ξέχασε κάτι το απλό: Ότι οι νέοι αλλά και οι παλιότεροι δεν ενδιαφέρονται για καθαρά ιδεολογικά χέρια. Δεν παρακολουθούν τα τερτίπια των επικοινωνιολόγων και όσοι τα παρακολουθούν απογοητεύονται. Στην εποχή του TikTok μιλούν στους νέους με αναφορές στα χρόνια αμέσως μετά τη δικτατορία και γενικώς στο απώτερο παρελθόν και αυτό το ονομάζουν δυναμική προσέγγιση.
Και οι νέοι που βιώνουν τους χαμηλούς μισθούς, την ανεργία την έλλειψη προοπτικής απλώς τα «παίρνουν στο κρανίο» και αναζητούν τις δικές τους αλήθειες στα social media. Τα «κρίματα» της δεξιάς και της αριστεράς έχουν παραγραφεί οριστικά και δεν επανέρχονται στον πολιτικό λόγο όσες προσπάθειες και αν καταβληθούν από τα κόμματα.
Κάποια στιγμή στην Κουμουνδούρου, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, προσπάθησαν να στρέψουν «εν κινήσει» τον προεκλογικό τους λόγο στα προγράμματα. Το κακό, όμως, είναι ότι και εδώ αγνόησαν το γεγονός ότι κυβέρνησαν και ότι η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Οι πολίτες σύγκριναν και οι συγκρίσεις φαίνεται πως έδωσαν αποτελέσματα. Αυτό που δεν κατάλαβαν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύγκριση λόγων και έργων δεν ήταν υπέρ τους.
Ο λαός περίμενε κάτι διαφορετικό από ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό. Αλλά αντί για αλλαγή νοοτροπίας επί του πεδίου είδαν μία από τα ίδια (στην καλύτερη περίπτωση) με υπουργούς και στελέχη να καταγγέλλουν γενικώς και αορίστως αναζητώντας μονίμως άλλοθι για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους.
Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Έκαναν καθημερινά λάθη και στη συνέχεια αναζητούσαν θεραπείες χωρίς να τα καταφέρνουν. Έτσι, καθημερινά προεκλογικά, ξόδευαν πολιτικό κεφάλαιο περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν να παράγουν. Εγκλωβισμένοι στη λογική της κραυγής δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν υπέρ τους λάθη, όπως αυτά του Πνευματικού για την τύχη των καρκινοπαθών. Πως όμως κατάφεραν το αυτογκόλ; Έβαλαν τη Λινού να απαντήσει ως ειδική. Απάντησε και αυτή με κραυγές, έλα όμως που και αυτή είχε τη φωλιά της ελαφρώς ακατάστατη… Είπε ο ένας, είπε ο άλλος, σιγοντάρισε ο τρίτος και έγινε το μπάχαλο… Και έτσι καταλήξαμε οτι ο ΣΥΡΙΖΑ ζει στο δικό του ηρωικό περιβάλλον: Γκολ εσείς ,σέντρα εμείς…
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μικρότερα κόμματα
Είναι δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ να ονειρεύεται και να ελπίζει στην πρώτη θέση. Θέλει δε θέλει πρέπει να το λέει αυτό, όσο και αν κινείται στα όρια του γραφικού. Την ίδια στιγμή όμως φροντίζει και πάλι να αναζητήσει άλλοθι στα μικρά κόμματα. Πριν τα κατηγορούσε οτι άνοιξαν στο δρόμο της δεξιάς γιατί αρνήθηκαν την απλή αναλογική. Τώρα προσπαθεί να τα εξοστρακίσει από το χώρο της αριστεράς για να μείνει δικό του το… χωράφι περιφραγμένο.
Ο τόπος, λέει, χρειάζεται ισχυρή αντιπολίτευση. Χρειάζεται μια αποδυναμωμένη ΝΔ και επιστροφή στα προγράμματα των κομμάτων για το αύριο της χώρας. Και όταν καλούνται οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ να πουν κάτι συγκεκριμένο μιλούν για αυξήσεις, διαγραφή χρεών, για φορολογία στους πλούσιους. Ο στόχος τους διπλός: Από τη μια θολώνουν το τοπίο και από την άλλη επιχειρούν να φέρουν σε δύσκολη θέση το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ καλώντας τα δύο κόμματα σε συστράτευση κατά του Μητσοτάκη και υπέρ της κοινωνίας. Η στάση αυτή συγκινεί ελάχιστους, ωστόσο, προσφέρει επιχειρήματα στα μέλη και τα στελέχη του να σταθούν σε μια αντιπαράθεση με τα κόμματα της κεντροαριστεράς και της αριστεράς.
Το τοπίο λίγες μέρες πριν τις εκλογές; Ομιχλώδες με πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να εύχονται να περάσει ο χρόνος και να βγάλουν τη φόρμα εργασίας του Σίσυφου. Για τα υπόλοιπα θα υπάρχει χρόνος και για την ηγεσία αλλά και τις συμμαχίες. Ενδιαφέρουν όμως αυτά τους νέους; Όχι. Οι νέοι πλέον αρνούνται να προσμετρούνται ως οικογενειακοί ψήφοι!
