*Το είχε περιγράψει τόσο εύστοχα ο Αρκάς, στις 20 Μαΐου 2019 – Πόσο δίκιο είχε
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς δεν ήταν φρούτο της προηγούμενης δύσκολης δεκαετίας. Προϋπήρχε ως συστατικό στοιχείο της αριστερής ιδεολογίας, φιλολογίας και ιστοριογραφίας. Απλώς εμείς το γνωρίσαμε σ’ όλη του την πρακτική μεγαλοπρέπεια την περίοδο 2010-19, με αφορμή την οικονομική κρίση που σάρωσε την χώρα και έφερε την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού. Μέσα σ’ αυτή την σκληρή και σημαδιακή δεκαετία, διαπιστώσαμε τι εννοούσε η αριστερά με το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της.
Ήταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τις παραφυάδες του και τους ανθρώπους του) ήταν πάντα και σε όλα άμεμπτος, ηθικός, πατριωτικός, δίκαιος και έντιμος. Την ίδια στιγμή, πας μη-ΣΥΡΙΖΑίος ήταν αυταπόδεικτα κατηγορούμενος για ανηθικότητα, προδοσία, αδικία και ανεντιμότητα. Η θεωρία αυτή δεν αναφέρεται σε πρόσωπα, αλλά σε ολόκληρους πολιτικούς, ιδεολογικούς και κομματικούς χώρους. Σύσσωμος –λοιπόν- ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ηθικός, σύσσωμη η αντίπαλη πολιτική παράταξη ήταν ανήθικη. Όποιος δήλωνε ΣΥΡΙΖΑ ήταν φορέας ηθικής, όποιος δήλωνε οπαδός άλλης ιδεολογίας ή κόμματος ήταν υπηρέτης της ανηθικότητας.
Το… μονοπώλιο
Το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς έναντι της καθαρόαιμης δεξιάς ή της σοσιαλδημοκρατίας, είναι συνυφασμένο με την αντίληψη που έχει αυτός ο πολιτικός χώρος για τον εαυτό του και τον κόσμο. Όταν κατά την μαρξιστική θεωρία που διακονούν, στόχος τους δεν είναι μόνο το δικαιότερο σύστημα στον κόσμο που είναι ο κομμουνισμός αλλά η τελική του επικράτηση αποτελεί και ιστορική νομοτέλεια, τότε είναι προφανές ότι οι φορείς αυτής της αναγκαιότητας δεν μπορεί παρά υπηρετούν την ηθική. Κι όταν η μια παράταξη μονοπωλεί την ηθική, τότε λογικότατα η αντίπαλη παράταξη υπηρετεί την ανηθικότητα. Αλλιώς προς τι ο ταξικός και πολιτικός πόλεμος;
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα είδος θρησκείας, κάτι αυταπόδεικτο μεν αλλά με την δύναμη αξιώματος που στηρίζεται στην μεταφυσική πίστη των ζηλωτών της. Και είναι τέτοια η πίστη τους, που η απόκτηση του ηθικού πλεονεκτήματος γίνεται ακόμα και εκ …μεταγραφής. Ποιος δεν θυμάται ότι τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, οι δεξιοί και οι ΠΑΣΟΚοι θεωρούνταν οι καταστροφείς της χώρας και τους κυνηγούσαν ανηλεώς, αλλά όποιοι απ’ αυτούς το γύριζαν εν μία νυκτί και προσχωρούσαν στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο αυτομάτως μετατρέπονταν σε φορείς του ηθικού πλεονεκτήματος και από θύματα της λαϊκής οργής μεταμορφώνονταν σε εκφραστές της και σε θύτες;
Πότε άρχισαν να καταπέφτουν
Όλα τούτα άρχισαν να καταπέφτουν σταδιακά μετά το 2015, όταν η κυβερνώσα πια αριστερά αποδείχτηκε η παράταξη της κωλοτούμπας, της ψευτιάς και της ανικανότητας. Παρά ταύτα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε ποτέ την ευκαιρία να παρουσιάζει τους αντιπάλους του και ειδικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ως την αποθέωση της ανηθικότητας, άρα εξ αντιδιαστολής συνέχιζε να πιστεύει και να διακινεί την θεωρία του δικού του ηθικού πλεονεκτήματος. Ο ίδιος ως κόμμα αρνήθηκε σταθερά να αναγνωρίσει την ύπαρξη ατομικών επιλογών και προσωπικών ευθυνών σε άτομα που βρίσκονταν στο κυβερνητικό στρατόπεδο και συλλαμβάνονταν να παρανομούν ή να κάνουν λάθος. Πάντα χρησιμοποίησε την γενίκευση και το τσουβάλιασμα όπως τον βόλευε.
Όταν έγιναν γνωστές οι δραστηριότητες του Πάτση, η εκδίωξη του από την ΝΔ δεν ικανοποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξαρτήτως αυτής, η ΝΔ έγινε το κόμμα των «Πάτσηδων». Τώρα όμως που ο Γεωργούλης κατηγορείται για φοβερά και ιδιαιτέρως ντροπιαστικά αδικήματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να αρκεστούν στην εκδίωξη του από τον ΣΥΡΙΖΑ και να μην κάνουν λόγο για πολιτικές προεκτάσεις του γεγονότος. Προσωπικά συμφωνώ μ’ αυτή την αντίληψη, πλην ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τελευταίος που δικαιούται να την επικαλείται. Όταν οι διαδικτυακές του παραφυάδες ξεσάλωσαν για την υπόθεση Λιγνάδη κατηγορώντας συλλήβδην την ΝΔ επειδή δεν είχε αντιληφθεί το ποιόν του ηθοποιού, πόση νομιμοποίηση έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να εγκαλεί όσους τον κατηγορούν για το ίδιο πράγμα με αφορμή τον Γεωργούλη;
Το «όλα εδώ πληρώνονται» μπορεί να μην αποτελεί το απαύγασμα της δικαιοσύνης, συμπυκνώνει όμως την λαϊκή σοφία. Η οποία λαϊκή σοφία ξέρει πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν κόμματα, παρατάξεις, ομάδες, περιοχές, χώρες ή έθνη που είναι φορείς του ηθικού πλεονεκτήματος και άλλες που είναι συλλήβδην φορείς του ανήθικου μειονεκτήματος. Υπάρχουν άτομα μέσα σε κάθε κόμμα και παράταξη που είναι ηθικά κι άλλα που είναι ανήθικα. Όταν καταλάβουμε αυτό το απλό πράγμα, τα ζητήματα θα γίνουν πολύ ευκολότερα στην κατανόηση τους και πολύ απλούστερα στην λύση τους. Και κυρίως δεν θα την πληρώνουν κάποιοι που δεν φταίνε, αλλά η δικαιοσύνη θα αποδίδεται ανάλογα με τις πράξεις καθενός κι όχι ανάλογα με το κόμμα στο οποίο ανήκει.
