Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Ας πούμε ότι αύριο το πρωί, ο Νίκος Ανδρουλάκης βγει σ’ ένα κανάλι και πει φόρα-παρτίδα το όνομα του ανθρώπου που σκοπεύει να προτείνει για πρωθυπουργό. Αυτό δεν τον καλούν όλοι να κάνει; Ε, ας πούμε ότι το αποφασίζει και ακούσουμε επιτέλους το πολυπόθητο όνομα να βγαίνει απ’ το στόμα του. Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, να πει δύο ονόματα. Ένα από την Νέα Δημοκρατία και ένα από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Γιατί δύο;» θα ρωτήσετε.
Μα ένα για την περίπτωση που η ΝΔ έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές και ένα για την περίπτωση πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ο Νίκος έθεσε δυο προϋποθέσεις για να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας. Πρώτη να έχει το ΠΑΣΟΚ ένα καλό (δηλαδή;) διψήφιο ποσοστό και δεύτερη να μην γίνουν πρωθυπουργοί ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας. Δεν απέκλεισε όμως την αναγόρευση σε πρωθυπουργό κάποιου άλλου στελέχους αυτών των κομμάτων που ο ίδιος θα επιλέξει.
Και εδώ που τα λέμε, αυτό θα ήταν και πιο λογικό, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποια λογική σ’ όλο τούτο το σενάριο. Αν το ΠΑΣΟΚ (του καλού διψήφιου ποσοστού) συμπληρώνει μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τους βουλευτές που χρειάζονται για να γίνει κυβέρνηση, αυτό θα σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τριψήφιο ποσοστό. Άρα, ακόμα κι αν έχει αποκλειστεί η πρωθυπουργία Τσίπρα, δεν θα είναι λογικό να χριστεί ένα άλλο στέλεχος του μεγαλύτερου συνέταιρου; Αντιστοίχως, κάποιο στέλεχος της ΝΔ πρέπει να υπολογίζουμε και για την περίπτωση συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ.
Κάτι που… πάει με όλα
Εκτός αν ο Ανδρουλάκης έχει κατά νου μια προσωπικότητα που θα ταίριαζε για πρωθυπουργός και σε κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και σε σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Κάτι σαν πολιτικό μπαλαντέρ που προσαρμόζεται σε κάθε ιδεολογικό ή κομματικό περιβάλλον δηλαδή ή κάτι σαν την μπύρα που (κατά την παλιά της διαφήμιση) χωράει παντού και πάει με όλα. Στην περίπτωση αυτή του ενός προσώπου που θα μπορούσε κάλλιστα να πρωθυπουργεύσει και σε αριστερο-κεντρώα και σε δεξιο-κεντρώα κυβέρνηση συνεργασίας, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο γριφώδες.
Στο μυαλό του…
Διότι τότε, είτε θα πρόκειται για προσωπικότητα εκτός σημερινής ενεργού πολιτικής, είτε θα πρόκειται για κάποιο πολιτικό πρόσωπο που κατοικοεδρεύει στο ΠΑΣΟΚ ή σε άλλο μικρότερο κόμμα. Κάνω αυτή την παραδοχή, διότι θεωρώ απίθανο να έχει κατά νου ο Ανδρουλάκης έναν δεξιό που πιστεύει ότι θα αποδεχόταν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιον ΣΥΡΙΖΑίο που θεωρείται αποδεκτός και απ’ τα δυο μεγάλα κόμματα. Αν πάλι έχει κατά νου κάποιον ΠΑΣΟΚο, δεν θα ήταν αμετροέπεια να θεωρεί ο Ανδρουλάκης ότι όχι μόνο θα εκπαραθυρώσει τον αρχηγό του μεγαλύτερου συνέταιρου του, αλλά θα βάλει κι ένα δικό του άνθρωπο στην πρωθυπουργία;
Κάποιος πρώην;
Άρα, που καταλήγουμε τριγυρίζοντας στα τυφλά μέσα στους λαβυρίνθους του Ανδρουλακικού εγκεφάλου; Ότι κατά πάσα πιθανότητα έχει στο μυαλό του ένα πρόσωπο που ούτε στην ΝΔ ανήκει, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή κάποιον εξωκοινοβουλευτικό, κάποια προσωπικότητα εκτός σημερινών κομμάτων και τρέχουσας πολιτικής. Που θα ήταν εξίσου αποδεκτός και από την ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή μίλησε για πολιτικό πρόσωπο κι όχι για τεχνοκράτη, ίσως έχει κατά νου κάποιον «πρώην» της πολιτικής που κατάφερε να διατηρήσει την υστεροφημία του.
Θέμα νομιμοποίησης
Ναι, αλλά σ’ αυτή την απίθανη περίπτωση που ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα αποδεχτεί τον εξοβελισμό του αρχηγού τους για χάρη του Ανδρουλάκη και τον διορισμό ενός πρωθυπουργού που δεν θα είναι εκλεγμένος, δεν θα υπάρχει πρόβλημα πολιτικής νομιμοποίησης του πρωθυπουργού; Καλά να μην είναι ένας από τους δύο «φθαρμένους» αρχηγούς, αλλά να μην ανήκει καν στην Βουλή; Να μην έχει καν εκλεγεί, να μην έχει πάρει ούτε σταυρουλάκι από πολίτη; Εδώ θυμίζω ότι ζούμε σε μια χώρα που ακόμα και οι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί έχουν θέμα νομιμοποίησης, όχι ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Παραλογισμός στο κόκκινο
Τα γράφω όλα αυτά, διότι όσο περνούν οι βδομάδες και πλησιάζουμε στην κάλπη, τόσο ο πολιτικός παραλογισμός χτυπάει κόκκινο. Γίνονται πρώτο θέμα και κυρίαρχο ζήτημα συζήτησης ασυναρτησίες που δεν στέκουν με βάση την κοινή λογική. Και που αργότερα θα τις θυμόμαστε και θα γελάμε. Εγώ καλύτερη παροιμία για να περιγράψει όσα ακολούθησαν την πρόταση Ανδρουλάκη, δεν βρίσκω από την γνωστή «έριξε ένας τρελός μια πέτρα στο πηγάδι κι έπεσαν τριάντα γνωστικοί να την βγάλουνε».
