Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο ταραγμένος κόσμος του Παύλου Πολάκη χωρίζεται σε δυο στρατόπεδα. Στο ένα είναι αυτός, στο άλλο όλοι οι υπόλοιποι. Αυτός είναι ο κατήγορος, οι υπόλοιποι είναι συλλήβδην κατηγορούμενοι. Ακόμα κι αν κάποιοι τάσσονται προσωρινά με το δικό του μέρος, είναι κι αυτοί εν ενεργεία ύποπτοι μελλοντικής προδοσίας απέναντι του. Στο Πολακικό σύμπαν, ο μόνος καθαρός και σίγουρος είναι ο Πολάκης.
Παριστάνει τον ήρωα
Δεν είναι ήρωας, καθότι οι πραγματικοί ήρωες που παλεύουν και υποφέρουν για τον σκοπό τους, δεν διατυμπανίζουν ούτε τον αγώνα του ούτε τα βάσανα τους. Παριστάνει όμως τον ήρωα, τον διωγμένο, τον κοινωνικά αδικημένο. Και γι αυτό, αυτόκλητα και δίχως την εξουσιοδότηση κανενός, αυτοτοποθετείται στην θέση του αδικημένου που οφείλει να γίνει εκδικητής και τιμωρός. Μόνο μέσα σ’ αυτό το τεχνητό καβούκι νιώθει ικανοποιημένος, ευτυχής, ολοκληρωμένος. Ο πόλεμος, η σύγκρουση, η ρήξη, η αναμπουμπούλα αποτελούν τον φυσικό του χώρο, τον βιότοπο του.
Πρόκειται για μια εμφυλιοπολεμική φιγούρα που βρέθηκε να ζει στην εποχή του διαδικτύου. Εξ ου και η μετατροπή του σε troll. Οι μεταμεσονύκτιες υβριστικές του αναρτήσεις έχουν αφήσει εποχή. Ότι λειτουργεί καλύτερα την νύχτα απ’ ότι την ημέρα είναι ολοφάνερο ακόμα και στην Κουτσή Μαρία. Προφανώς αποτελεί στοιχείο του εσώτερου χαρακτήρα του να λουφάζει στα νυχτερινά σκοτάδια και να ορμά ξαφνικά. Δεν το γράφω ως κακό, απλώς το αναφέρω ως φυσικό του χαρακτηριστικό άξιο παρατήρησης.
Δεν αντέχει τα… μετόπισθεν
Υποτίθεται ότι έχει ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, στην πραγματικότητα όμως το μόνο που τον απασχολεί είναι να τροφοδοτεί την ακόρεστη εγωπάθεια του. Γι αυτό και δεν αντέχει να βρεθεί στα μετόπισθεν ή σε κάποιου είδους αφάνεια. Από τον καιρό που ήταν ειδικευόμενος γιατρός μέχρι τον καιρό που ήταν δήμαρχος Σφακίων κι από τότε που καθόταν στην υπουργική καρέκλα μέχρι την έρημο της αντιπολίτευσης, πάντα έψαχνε τα σημεία που μόλις θα τα ακουμπούσε θα έβγαινε το πρόσωπο του στον αφρό της επικαιρότητας. Ως συνδικαλιστής ήταν ο πιο οργισμένος, ως δήμαρχος αυτός με τα διπλά βιβλία, ως υπουργός αυτός που θα έβαζε τους αντιπάλους φυλακή, ως αντιπολιτευόμενος αυτός που θα αντιστρατευόταν κάθε στροφή του κόμματος του προς τον ρεαλισμό. Και αφού έκανε κάθε φορά το κομμάτι του, την κρίσιμη στιγμή, επιδιδόταν στην κωλοτούμπα.
Κολλητάρι με τον Καμμένο
Αν και είναι ανήμπορος να κάνει κάποια θετική πράξη (προσπαθήστε να θυμηθείτε πρόχειρα κάτι καλό που άφησε ως υπουργός υγείας, αλλά δεν θα βρείτε), έχει τρομερό ταλέντο να βρίσκει μέσα στον σωρό των ανθρώπων και των πραγμάτων, εκείνα τα θέματα και εκείνες τις φάτσες που δημιουργούν συγκρουσιακό περιβάλλον. Τους ομογάλακτους του δηλαδή. Ήταν τυχαίο θαρρείτε, που ήταν κολλητός φίλος με τον Πάνο Καμμένο; Ένας κομμουνιστής μ’ έναν ακροδεξιό; Τους ένωνε το υποτιθέμενο αντισυστημικό τους μένος, που υφίσταται -δήθεν- ανεξαρτήτως ιδεολογικών και πολιτικών καταβολών ή επιδιώξεων. Ο αντισυστημισμός είναι κι αυτός ένα είδος καριέρας, ενίοτε πιο επιτυχημένης από καριέρες εντός του συστήματος.
Φασιστοειδής προκήρυξη
Η τελευταία φασιστοειδής του προκήρυξη εναντίον δικαστών, δημοσιογράφων και άλλων λειτουργών ήταν μια καλά υπολογισμένη πράξη κι ας μου λένε εμένα διάφορα περί της σφακιανής του αψύτητας που τον ωθεί σε απερίσκεπτες ενέργειες. Ο αψύς δεν είναι διόλου αψύς. Είναι ένας ασυναγώνιστος υπολογιστής που κινείται με βάση των συμφέρον του όπως το καταλαβαίνει ο ίδιος. Ο δε σκοπός αγιάζει τα μέσα, αυτό αποτελεί κοινό τόπο όλων των άκρων, και αριστερών και δεξιών. Το γιατί ο ίδιος εξώθησε τα πράγματα ως τα άκρα θα φανεί το επόμενο διάστημα. Προς το παρόν εμείς μπορούμε να εικάζουμε, ο Παύλος όμως ξέρει. Ή μάλλον ήξερε ευθύς εξ αρχής, όταν έκανε την περιβόητη ανάρτηση.
Το «στρατόπεδό» του
Τα χρόνια της ανοχής του μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε που οι σύντροφοι του νόμιζαν ότι τον χρησιμοποιούν για να συγκρατήσουν το ακραίο κομμάτι των οπαδών τους, ο Παύλος έφτιαξε το δικό του ακροατήριο. Ένα στρατόπεδο μέσα στο στρατόπεδο τους. Ο Τσίπρας άργησε να το καταλάβει και τώρα που το αντιλήφθηκε είναι πια αργά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον, ταλανίζεται όχι για το αν πρέπει αλλά για το αν μπορεί να τον διώξει. Αυτή η ποιοτική αναβάθμιση του Πολάκη, κονιορτοποιεί μεταξύ άλλων και το αρχηγικό προφίλ του Τσίπρα, ο οποίος εκλεγμένος ων από την ίδια την βάση, αδυνατεί να βάλει στην θέση του ένα απλό μέλος του κόμματος. Κατά τα λοιπά, θέλει να παραστήσει τον ικανό να κυβερνήσει αλλιώς μια ολόκληρη χώρα. Με τον Πολάκη μάλιστα δίπλα του, είτε ως εσωκομματική συμπολίτευση είτε ως αντιπολίτευση. Χαιρετίσματα.
