Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
της Μάρθας Λεκκάκου
Εντάξει, δεν πέσαμε και από τα σύννεφα με τα έκτροπα των τράπερ στα φετινά Mad Video Music Awards. Τα «παιδιά», ο Light και ο Snik, πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι απόλυτα ειλικρινείς και «εντάξει» με αυτό που προβάλλουν και πωλούν, δηλαδή με την κουλτούρα συμμορίας.
Βία, ναρκωτικά, γυναίκες-βίζιτες, όπλα και βρισίδι. Αυτό ψελλίζουν αργόσυρτα στα τραγούδια τους. Και μάλιστα, τις περισσότερες φορές με αστεία εκφορά των ελληνικών με αμερικανική αξάν. Ακούστε στο YouTube 3-4 κομμάτια από τον κάθε τράπερ για να το διαπιστώσετε.
Οι περισσότεροι ακούγονται σαν ομογενείς, που τους έχει μείνει η προφορά των αγγλικών. Πλάκα έχει. Η προφορά τουλάχιστον, διότι ακούγεται έως και ναζιάρικη… Για τους στίχους, τι να πεις; Ακόμη και τα μπραβιλίκια της νύχτας, άμα κάνεις λίγη παρέα μαζί τους, θα διαπιστώσεις ότι δεν τα λένε τόσο κυνικά…
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα που υπάρχουν γύρω μας πιτσιρικάδες-drug dealers και κυκλοφορούν με ασύμβατα για την ηλικία τους πανάκριβα αυτοκίνητα ή τα ακριβά -γιατί όχι- smartάκια με τη μουσική τέζα, αλλά και 2-3 σιδερικά.
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα με το κάθε ναυάγιο της ζωής, όλων των ηλικιών, που πρέπει να βουτήξει τη μύτη του σε βουναλάκια κόκας για να περάσει καλά.
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα που τα κορίτσια σε αυτούς τους κύκλους πρέπει να είναι π@τάνες και φυσικά χωρίς καμία αναστολή σε οποιαδήποτε κατάχρηση.
Αυτά βέβαια στη νύχτα υπήρχαν πάντα, και τα μπραβιλίκια με τα όπλα και τα ναρκωτικά και οι γυναίκες, ιδίως οι wanna be σταρλετίτσες και όλο το πακέτο. Οι τράπερ δεν ξεφύτρωσαν ως κάποιο ιδιαίτερο φαινόμενο στη χώρα μας. Και στη χρυσή δεκαετία των 70s, το μουσικό μότο ήταν Sex Drugs and Rock n Roll. Χρήστες ναρκωτικών με λιωμένο εγκέφαλο που επιδίδονταν σε σεξουαλικά όργια μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο επαναστατικού κύματος και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.
Οι μάπες στα μουσικά βραβεία
Τι πραγματικά μας παραξένεψε με τους τράπερ; Ότι «μαγάρισαν» τη ραπ στην Ελλάδα με τα βρωμόλογα και τις αλήτικες συμπεριφορές;
Μήπως, τελικά, αυτό που μας έχει παραξενέψει όλους είναι η απίστευτη διείσδυση που έχουν στους πιτσιρικάδες; Μήπως ότι οι τράπερ με τα καφριλίκια τους, με τις σφαλιάρες και τις καρέκλες να εκσφενδονίζονται στο γήπεδο του Tae Kwon Do στο Mad Video Music Awards, αν και γιουχαϊστηκαν -και καλώς έγινε αυτό- θα παίζουν και σήμερα και αύριο στα ακουστικά των παιδιών μας;
Και αυτό είναι ένα θέμα… Το ότι η κουλτούρα του φυλακόβιου, χρήστη, εμπόρου ναρκωτικών και μέλους συμμορίας που μπαινοβγαίνει στον Κορυδαλλό, κουβαλώντας τον μισό ποινικό κώδικα, εντυπωσιάζει το μυαλό του παιδιού σου και του παιδιού μου, από το δημοτικό κιόλας.
Για πρώτη φορά η συμμοριακή κουλτούρα διεισδύει τόσο πολύ και με τόση απήχηση στα πιτσιρίκια. Διότι από τον προηγούμενο αιώνα ακουγόταν: «δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη που χει μπούκλα στο μουστάκι» και τα συναφή με «το παπόρι απ΄ την Περσία», αλλά δεν ήταν το σουξέ του σχολαρχείου! Ούτε του παρθεναγωγείου!
Οι μάπες και οι καρεκλιές και τα σπρωξίδια και οι μπράβοι στα μουσικά βραβεία με τον Snik και τον Light ήταν ένα αληθινό ενσταντανέ, μια ξεπατικωτούρα από τις κυνικές τους ρίμες στα αγοραία τους τραγούδια. Και είτε το είχαν στήσει για να γίνουν «πρώτες μούρες» σε αυτή τη μουσική γιορτή είτε γιατί τους προέκυψε καθώς …δεν ανέχονται να μοιράζονται τον ίδιο αέρα, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Προκάλεσαν και έγιναν επίκεντρο. Και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Καλά έκανε και τα παράτησε όλα στη μέση η Παπαρίζου, καλά έκανε και τους ξεφώνισε ο Nivo, η Ρούλα Κορομηλά και όλοι μας εν τέλει.
Αλλά δεν έπρεπε να σοκαριστούμε και τόσο πολύ… Πριν από λίγες ημέρες, στα δημοτικά σχολεία τα παιδιά έκαναν τα σχολικά τους πάρτι, ακούγοντας αυτές τις περιθωριακές σαχλαμάρες. Το να διασκεδάζουν και να τραγουδάνε στίχο-στίχο για τις κόκες και τα πιστόλια και τα τέρμα γκάζια δίχως αύριο και τις κοπέλες-sex toys, είναι το μεγάλο πρόβλημα. Και δεν είναι κανονικό πράγμα να ψελλίζουν τα πιτσιρίκια ό,τι πιο μηδενιστικό και περιθωριακό υπάρχει εκεί έξω, στον κόσμο των μεγαλύτερων…
Εντάξει, από την άλλη θα συμφωνήσουμε όλοι μας ότι στα παιδιά μας τα συζητάμε και τους εξηγούμε ότι όλα αυτά που ακούν είναι μπούρδες μερικών αγράμματων νεαρών, που θέλουν να βγάλουν γρήγορα και εύκολα λεφτά και δεν έχουν τη θέληση, την υποστήριξη και τις γνώσεις για να σπουδάσουν. Τους εξηγούμε ότι θα έχουν κακό τέλος και μάλλον δεν θα ζήσουν πολλά χρόνια με τον τρόπο που επιλέγουν να ζουν. Τους εξηγούμε ότι κάνουν ό,τι κάνουν γιατί δεν μπορούν να είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι με μια φυσιολογική ζωή και τους λέμε ότι πραγματικά τους λυπόμαστε, γιατί είναι βέβαιο ότι αυτοί οι τύποι δεν προέρχονται από κανονικές οικογένειες, αλλά κάτι έχει πάει πολύ στραβά στη ζωή τους. Δεν τους εχθρευόμαστε, τους οικτίρουμε. Και κυρίως δεν τους αποθεώνουμε κιόλας!
Αν από τα τραγουδάκια του Snick και του Light και του Τραννού και των άλλων «παιδιών» αφαιρέσουμε τους στίχους και τα άθλια βίντεο κλιπ -που είναι σαν να έχουν γυριστεί σε επαύλεις παραγωγής τσόντας- αν αφήσουμε δηλαδή μόνο τη μουσική, μπορεί και να μας αρέσει. Η τραπ είναι βασικά ραπ και τη ραπ την αγαπούμε. Ε ας γράψει κανείς κανέναν καινούριο στίχο, παθιάρικο, φρέσκο, έξυπνο, ανατρεπτικό. Χωρίς άσπρες σκόνες και σιδερικά. Δεν υπάρχει κανείς να μας εξιτάρει; Δεν μπορεί. Υπάρχει σίγουρα.
Όσο για τις μάπες που έπεσαν, #cancel_μπούρδες.
