Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Δύο καινούριες δημοσκοπήσεις είδαν το φως της δημοσιότητας την εβδομάδα που πέρασε. Και μπορεί ο Μητσοτάκης να μην τις πολυκοίταξε, καθότι η επίσκεψη του στις ΗΠΑ ήταν το πολιτικό και επικοινωνιακό του κόλπο γκρόσο για τούτη την περίοδο, ο Αλέξης όμως θα πρέπει να τις ξεψάχνισε και να μην ένιωσε και πολύ άνετα. Διότι, τόσο η Marc όσο και η Opinion Poll, έδειξαν ανάκαμψη της κυβερνητικής εικόνας, τη στιγμή μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ εκδήλωνε τη μεγάλη εαρινή του αντεπίθεση. Ε, δεν ήταν και το καλύτερο μαντάτο για τον Τσίπρα.
Και πάνω που ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (πρόεδρος λέγεται τυπικά, αλλά είναι κανονικός αρχηγός σε original αρχηγικό κόμμα) έδειξε να χαίρεται με τις 150.000 ψήφους του, πάλι ήρθε η άτιμη η πραγματικότητα να τον προσγειώσει. Και στις δύο δημοσκοπήσεις, το κόμμα του είναι 10 μονάδες πίσω απ’ τη ΝΔ, ενώ ο ίδιος παραμένει πολύ πίσω και απ’ τον Κυριάκο και απ’ τον Ανδρουλάκη σε δημοτικότητα. Στη δημοσκόπηση της Marc κατάφερε, τουλάχιστον, να ξεπεράσει τον «Κανέναν» στην καταλληλότητα για πρωθυπουργό, στην έρευνα της Opinion Poll, δεν το μπόρεσε ούτε αυτό.
Καβάλα στο άλογο της ακρίβειας
Εντάξει, ο Αλέξης έχει το πλεονέκτημα να είναι καβάλα στο άλογο της ακρίβειας. Κι από κει ψηλά, έτσι τουλάχιστον θέλει να πιστεύει, σαν άλλος Άη-Γιώργης σκοτώνει το τέρας που την προκαλεί, δηλαδή τον Κυριάκο. Πλην, το μεν άλογο φαίνεται κραταιό, τρέφεται γαρ από τον πόλεμο της Ουκρανίας και από τη διαταραχή των παγκόσμιων εφοδιαστικών αλυσίδων, πλην ο καβαλάρης του μάλλον δεν τα πολυκαταφέρνει να το οδηγήσει στον θρίαμβο, που ονειρεύεται για τον εαυτό του. Εξ ου και η πολιτική του αδυναμία να πείσει το κοινό ότι αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
Ο Κυριάκος έβγαλε την προπερασμένη εβδομάδα μερικά δις και τα μοίρασε προς υποβοήθηση των ζορισμένων πολιτών. Μετά έφυγε για Αμερική, εκεί παίζεται το μεγάλο παιχνίδι και όχι στα χίλια ταχυδρομεία που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να στείλουν στο Μαξίμου ένα λογαριασμό που τελικά δεν έφτασε. Και δεν έφτασε, όχι διότι οι 150.000 που τον ψήφισαν ήταν λίγοι, αλλά -φευ- δεν ήταν αρκετοί για να στείλουν ένα συντριπτικό πολιτικό μήνυμα αλλαγής της ισχύουσας κατάστασης. Ήταν «τόσοι όσοι» για να θεωρήσει ο Τσίπρας τον εαυτό του αδιαφιλονίκητο αρχηγό στο κόμμα του, αλλά λειψοί για να σηκώσουν τσουνάμι ανατροπής του Μητσοτάκη, όπως ήθελε ο Αλέξης.
Οδοστρωτήρας πάνω από το πενιχρό ΣΥΡΙΖΑικό οικοδόμημα
Στο μεταξύ, ήρθε κι αυτό το πρωθυπουργικό ταξίδι στις ΗΠΑ που πέρασε σαν επικοινωνιακός οδοστρωτήρας πάνω από το πενιχρό ΣΥΡΙΖΑικό οικοδόμημα των χιλίων ταχυδρομείων. Ακόμα και ο πιο αδαής, ακόμα και ο πιο κακόπιστος, κατάλαβε ότι κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα έγινε εκεί στην Ουάσιγκτον. Η συνάντηση Μητσοτάκη–Μπάιντεν, τα Μπαϊντενόπουλος και Μπαϊντενάκης, αλλά κυρίως η ομιλία στο Κογκρέσο έδειξαν μια Ελλάδα που διαθέτει άλλη ισχύ και πειθώ στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού.
Σύμφωνοι, ο απλός Έλληνας προτιμά να πληρώνει φθηνότερη τη βενζίνη στο πρατήριο και την τομάτα στη λαϊκή από τα παρατεταμένα χειροκροτήματα των Αμερικανών γερουσιαστών προς τον Μητσοτάκη, αλλά από την άλλη διαθέτει τη στοιχειώδη ικανότητα να μην τα συγχέει. Η παγκόσμια αναταραχή που ζούμε θα έφερνε, έτσι κι αλλιώς, τον πληθωρισμό και τις ελλείψεις που μας καταδυναστεύουν, δεν ήταν στο χέρι καμιάς Ελληνικής κυβέρνησης να τα αποτρέψει. Το ερώτημα είναι αν μέσα σ’ αυτό το χάος, η αναβάθμιση της στρατηγικής θέσης της Ελλάδας (όπως την είδαμε στην Ουάσιγκτον) είναι καλή ή κακή.
Μόνο ο εντελώς κακόπιστος θα απαντήσει «κακή» ή «αδιάφορη». Ο στοιχειωδώς λογικός Έλληνας αντιλαμβάνεται ότι ειδικά στους σημερινούς ταραγμένους και αναθεωρητικούς καιρούς, η συμπόρευση της Ελλάδας με τη σωστή, την ισχυρή και τη δημοκρατική πλευρά της ιστορίας, μόνο θετικές επιπτώσεις μπορεί να έχει για μας. Βεβαίως, το «είναι η οικονομία, ηλίθιε» του Μπιλ Κλίντον θα παραμένει πάντα το βασικό δόγμα, για τον τρόπο που κερδίζονται ή χάνονται οι εκλογές, όμως και στην οικονομία ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο. Στα επιδόματα μπορεί να έχει, στην καθ’ αυτή οικονομία όχι.
Οικονομική ανάπτυξη και ενισχύσεις
Με 8,3% οικονομική ανάπτυξη πέρυσι και με προβλεπόμενη 3,5% φέτος, είναι εν τέλει ο μόνος που -πρακτικά και όχι στα λόγια- μπορεί να εξασφαλίσει τις ενισχύσεις που υπόσχονται οι αντίπαλοί του. Αν όχι όλες, καθότι ο Τσίπρας υπόσχεται τον ουρανό με τ’ άστρα, όσες χρειάζονται και για να ανακουφιστεί ο κόσμος και για να μην κινδυνεύσει η δημοσιονομική σταθερότητα. Αλλά πέραν τούτου, ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται, χρόνο με τον χρόνο, ένας ηγέτης πολύ πιο ολοκληρωμένος σε όλα τα επίπεδα από τον αντίπαλό του. Τελικά, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του Τσίπρα.
Τούτης συνολικής εικόνας δοθείσης, τουλάχιστον το επόμενο χρονικό διάστημα δεν αναμένεται κάποια δραματική αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα. Το καλοκαίρι, αντικειμενικά, θα λειτουργήσει υπέρ του πρωθυπουργού, εξάλλου όλες οι πληροφορίες επιμένουν ότι ήδη μελετάται άλλο ένα πακέτο παροχών για τα μέσα φθινοπώρου. Αυτό πάντως που θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το γεγονός ότι έδωσαν στην εκλογή αρχηγού διαστάσεις εκλογικής μάχης και δεν πέτυχαν τίποτα. Πολιτικά μηνύματα, περιοδείες σε όλη τη χώρα, τηλεοπτικά σποτ, αφίσες, τι περισσότερο θα κάνουν δηλαδή όταν στηθούν εθνικές κάλπες; Κι όμως, η διαφορά παρέμεινε στις δέκα μονάδες.
Θα πείτε ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Συμφωνώ, αλλά αυτό ισχύει για όλα τα στρατόπεδα και για όλα τα πολιτικά πρόσωπα. Μπορεί η -διόλου απίθανη- αρνητική πολιτική έκπληξη να αφορά τον Μητσοτάκη, αλλά εξίσου πιθανό είναι να επιπέσει και πάνω στα κεφάλια του Τσίπρα ή του Ανδρουλάκη. Επί του παρόντος, ο Κυριάκος κερδίζει, ο Τσίπρας πλαγιοκοπείται από δύο μεριές και ο Ανδρουλάκης δοκιμάζεται. Στη μέση όλων αυτών βρίσκεται το φάντασμα της ακρίβειας, εξωγενές μεν, αλλά βασανιστικό στο εσωτερικό μας. Για να δούμε σε ποια λύση θα καταλήξει αυτή η δύσκολη εξίσωση.
