Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
της Μάρθας Λεκκάκου
Κύμα συμπαράστασης σηκώθηκε για τον Γιώργο Καπουτζίδη, ο οποίος στον τηλεοπτικό αέρα της δημόσιας τηλεόρασης, κατά τη μετάδοση της Eurovision, μετέφερε μήνυμα που παρέλαβε από πολίτη, που τον αποκαλούσε «κακιά αδερφή». Ο Καπουτζίδης απάντησε ότι είναι καλή, επιτυχημένη και όμορφη.
Πέσανε, ωστόσο, και αρκετοί να τον φάνε, ότι τάχα ήταν απαράδεκτο που μίλησε έτσι: α) στη δημόσια τηλεόραση και β) σε πρόγραμμα που έβλεπαν και μικρά παιδιά, τον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Τραγουδιού. Και τα δύο «επιχειρήματα» είναι απολύτως άκυρα. Πρώτον, ο δημόσιος χαρακτήρας της ΕΡΤ είναι και οφείλει να είναι ταυτόσημος με την ελεύθερη έκφραση, άρα δεν υπάρχει κανένα ζητηματάκι εδώ. Κατά δεύτερον, τα μικρά παιδιά που βλέπουν Eurovision, εκτός από το «κακιά» και «καλή» αδερφή που άκουσαν από τον Καπουτζίδη, έβλεπαν ένα σόου όπου αρκετοί άντρες καλλιτέχνες ήταν ντυμένοι σχεδόν σαν γυναίκες, είχαν έντονο μακιγιάζ, με μακρύ νύχι και τεχνητή βλεφαρίδα. Κοινώς, τα «μικρά παιδιά», εν γνώσει των γονιών τους, έβλεπαν ένα σόου που περιελάμβανε ερμηνείες και ανδρών γκέι ή μελών εν γένει της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Αν μάλιστα είχε περάσει στον τελικό της Eurovision το Σαν Μαρίνο, θα έβλεπαν τον τραγουδιστή ντυμένο με διαφανές μαύρο δίχτυ να φιλά στο στόμα τον μπασίστα του επί σκηνής, αλλά και τους περυσινούς Ιταλούς νικητές να κινούνται σε πιο «χαλαρά πλαίσια» φύλων. Τα ίδια τα παιδιά τους έβλεπαν στην τηλεόραση όλο τον χειμώνα τη διαφήμιση γνωστής εταιρείας σαμπουάν με σύνθημα «Το κεφάλι ψηλά», ενώ στο προσφιλές τους Tik Tok καθημερινά βλέπουν άπειρα βίντεο ατόμων ΛΟΑΤΚΙ+.
Λοιπόν, ας κόψουμε τις μπούρδες για το πώς απάντησε ο Γιώργος Καπουτζίδης. Πόσες αναπάντητες προσβολές να ανέχεται ένας άνθρωπος; Και γιατί να τις ανέχεται κατ’ αρχήν; Και γιατί να μην μιλά με παρρησία για αυτά τα θέματα; Από την απάντηση του Γιώργου Καπουτζίδη, ας κρατηθεί αυτό που δεν έλαχε μεγάλης προσοχής. Είπε: «…και μην σοκάρεστε, μην σοκάρεστε. Αυτά πρέπει να τα συζητάμε. Και να τα συζητάμε ανοιχτά. Αν δεν τα συζητήσουμε, δεν θα τα αντιμετωπίσουμε ποτέ».
Και πρέπει να τα συζητάμε ανοιχτά, δίκιο έχει. Και να τελειώνουμε με τις κακές και τις καλές αδερφές. Να μιλήσουμε για καλόψυχους και κακόψυχους ανθρώπους, που δεν είναι επιτυχημένοι ή όμορφοι. Και να παραδεχτούμε, επιτέλους, ότι δεν είναι προϋπόθεση για κανέναν ΛΟΑΤΚΙ+ ή οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο να είναι επιτυχημένος ή εμφανίσιμος για να λαμβάνει της αποδοχής των συμπολιτών του!
Δεν ζούμε στην τέλεια κοινωνία των όμοιων υπερανθρώπων. Το αντίθετο, αυτή η ποικιλία, η διαφορετικότητα όλων μας ίσως είναι και βασικό στοιχείο απόδειξης ότι η κοινωνία μας είναι ελεύθερη!
Σίγουρα, δεν πειράχτηκε κανείς, όταν ο Γιώργος Καπουτζίδης σκηνοθετούσε και έπαιζε στο αμίμητο «Παρά 5», ερμηνεύοντας έναν έξυπνο, ατακαδόρο, αρκετά ντροπαλό και κάπως συντηρητικό άντρα. Οι ατάκες του σήριαλ, 13 χρόνια μετά, ακόμη λέγονται από διάφορες ηλικίες. Και αν προσέξει κανείς το πώς λαμβάνει συνεντεύξεις αυτός ο άνθρωπος και το πώς επικοινωνεί με το τηλεοπτικό κοινό σε κάθε του εμφάνιση, θα τον εκτιμήσει ακόμη περισσότερο. Τι να κάνουμε, ο Καπουτζίδης είναι και ευφυής και ταλαντούχος.
Οι περισσότεροι γκέι, όμως, δεν είναι Καπουτζίδηδες. Είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που από την εφηβεία τους και στη μετέπειτα ζωή τους, μπροστά και πίσω από την πλάτη τους, έχουν ακούσει οχετούς χαρακτηρισμών και έχουν υποστεί είτε εκφοβισμό, διαπόμπευση είτε απόρριψη και απομονωτισμό. Και δεν είναι τυχαίο που ορισμένα γκέι άτομα φαντάζουν «κακά» ή έστω «κακιασμένα». Λογικό δεν είναι για ανθρώπους πληγωμένους, συνήθως πρώτα από την ίδια τους την οικογένεια, και κατόπιν από μεγάλη μερίδα του κοινωνικού συνόλου; Πασίγνωστος αθλητικογράφος -γνωστός συν τοις άλλοις και για την έλλειψη δοντιών– είχε αποκαλέσει το 2006 τον Καπουτζίδη «Αννούλα», «αδερφή» και «αδερφάρα». Πέρασαν χρόνια από τότε, ωστόσο στον δρόμο, στο γραφείο, στον στρατό, στο σχολείο, ακόμη λέγονται τέτοια και χειρότερα. Γι’ αυτό και οι πράξεις από όλους μας επείγουν. Αρχικά, επιδεικνύοντας σεβασμό σε όλους. Σε όλους τους ανθρώπους. Το πιο δύσκολο δηλαδή.
Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι οι «ύμνοι» του Μάνου Χατζηδάκι είναι γραμμένοι από μια διάνοια γκέι και ότι ο σκουπιδιάρης της γειτονιάς ή ο ταμίας στο εμπορικό κατάστημα ή ο συνάδελφος της μαμάς στο γραφείο είναι γκέι, χωρίς ωστόσο να είναι διάνοιες. Εξηγήστε τι είναι γκέι. Χωρίς αηδίες, χαρακτηρισμούς και μορφασμούς. Στη συνέχεια, ας ασκήσουμε κριτική στον φίλο, τον γείτονα, τον συνάδελφο όταν θα εκστομίσει «χαρακτηρισμούς». Είναι μια αρχή, μπας και δεν χρειαστεί κανείς γκέι να απαντήσει αν είναι κακιά ή καλή.
