Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον άνοιξε περισσότερα εσωκομματικά προβλήματα απ’ όσα έπρεπε να κλείσει και εξέθεσε στην κοινωνία την προγραμματική ανετοιμότητα της αξιωματική αντιπολίτευσης.
Αν εξαιρέσεις τις παροχές του κ. Τσίπρα και τα νομοσχέδια της κυβέρνησης Μητσοτάκη που θα καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν έρθει στην εξουσία, δεν παρουσιάστηκε ούτε αναζητήθηκε κατά τις συζητήσεις κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας, για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, για την ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης ούτε ακόμα για το κοινωνικό κράτος που υποτίθεται ότι αποτελεί στρατηγικό στόχο ενός αριστερού κόμματος. Οι τίτλοι των προβλημάτων που παρατέθηκαν σε άξονες πολιτικής 5+1 παραπέμπουν σε δημοσιογραφική καταγραφή.
Και φυσικά δεν ακούσαμε μια ειλικρινή αυτοκριτική για τις ήττες του 2019, γιατί απλά αυτός που όφειλε να την κάνει φέρεται ως ο κυρίως υπεύθυνος για την εκλογική συντριβή..
Αντίθετα το συνέδριο ανέδειξε τις σημαντικές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των σημαντικότερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από την αριστερή του πτέρυγα , κάτω από το σχήμα “Ομπρέλα” τα οποία υποστηρίζουν πως αποτελούν έναν άξονα διαφορετικής άποψης για την προοπτική του κόμματος και της προεδρικής πτέρυγας Τζανακόπουλου , Γεροβασίλη, Σπίρτζη, Παππά και των, εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενων στελεχών.
Η σύγκρουση εθεωρείτο αναμενόμενη, κίνησε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, αλλά δημιούργησε και την εικόνα ενός κόμματος που δεν είναι συμπαγές με ενιαία φωνή και πολιτική μέσα σε προεκλογικό χρόνο.
Το συνέδριο έπρεπε να πραγματοποιηθεί έτσι κι αλλιώς για να καταγράψει τις νέες ισορροπίες μέσα στο κόμμα που διαμορφώθηκαν μετά το τελευταίο συνέδριο του, πριν έξι χρόνια .
Ισορροπίες που δείχνουν πως οι πασοκογενείς και οι κεντροαριστεροί της “Γέφυρας” που ήταν οι παρείσακτοι πριν μερικά χρόνια, τώρα μαζί με τους προεδρικούς αποτελούν το 76 % των συνέδρων έναντι του 24% που έλαβε η “Ομπρέλα” των αριστερών.
Οι διαφορές των δύο πλευρών στο συνέδριο μπορεί να εστιάστηκαν στα διαδικαστικά και την εκλογή του προέδρου και της ΚΕ από την οργανωμένη βάση , αλλά είναι βαθιά πολιτικές και θα τις δούμε και στο μέλλον να εκδηλώνονται με ένταση.
Κι αν ο κ Τσίπρας νοιώσει ανασφάλεια, μπορεί να επαναλάβει ό,τι έκανε το 2015 με τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και τον Βαρουφάκη; Δύσκολο, να τους οδηγήσει στην έξοδο από το σπίτι τους. Μπορεί όμως να τους απομειώσει στην κοινωνία και θα τους περιορίσει στη γωνία ενός δωματίου.
Πάνω απ’ όλα η καρέκλα και η εξουσία. Άλλωστε το σχέδιο που αναλύθηκε ενδελεχώς στο συνέδριο ήταν πως θα ρίξουν τον Μητσοτάκη κι όχι πως θα δημιουργήσουν μια ευημερούσα Ελλάδα.
Ο κ Τσίπρας δεν θα ένιωθε την ανάγκη εκλογής απο την οργανωμένη βάση του κόμματος, αν δεν ανησυχούσε για τη σχεδόν βέβαιη ήττα του στις επόμενες εκλογές.
Θέλοντας να διασφαλίσει τη θέση του, στην καρέκλα του προέδρου μετά την ήττα- που πρέπει να την αλλάξουν σε πολυθρόνα -, επιχειρεί από τώρα να περιορίσει την όποια αμφισβήτηση εκδηλωθεί εναντίον του, με το επιχείρημα του πρόσφατα εκλεγμένου από τη βάση του κόμματος.
Είναι ήδη πρόεδρος από το 2009 και θα παραμείνει για πολλά χρόνια, ακόμα κι αν ηττηθεί. Μόνο που τότε θα είναι ένας ηττημένος πρόεδρος ενός ηττημένου κόμματος, που δεν θα μπορεί να “ανασάνει” γιατί δεν θα μάθει ποτέ από τα λάθη του και σε μια περίοδο που δίπλα, θα παραμονεύει ο Ανδρουλάκης.
