Σε έναν κόσμο όπου η δημόσια εικόνα πολλές φορές υπερισχύει της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, υπάρχουν στιγμές που ξεπερνούν τα όρια του «πρέπει» και αγγίζουν την καρδιά του «σωστού».
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος – ή αλλιώς, DPG, ο μάγκας, ο αυθεντικός – βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα για μια χειρονομία. Μια αντίδραση. Μια πράξη που δεν ήταν προϊόν πολιτικής σκέψης ή επικοινωνιακής στρατηγικής, αλλά κάτι πιο βαθύ: μια παρόρμηση τιμής και πατρικής υπερηφάνειας.
Σε έναν κατάμεστο ΣΕΦ, με συνθήματα που ξεπέρασαν τα όρια της αθλητικής αντιπαλότητας και έφτασαν στην καρδιά της οικογένειάς του, ο DPG δεν έμεινε αμέτοχος. Δεν σιώπησε. Δεν έκανε πίσω. Επέλεξε – σωστά ή λάθος κατά τη γνώμη κάποιων – να σταθεί όρθιος απέναντι στη χυδαιότητα. Και το έκανε ως πατέρας, όχι ως επιχειρηματίας, όχι ως πρόεδρος, αλλά ως άνθρωπος. «Καλύτερα να με έβλεπε η κόρη μου με χειροπέδες, παρά να με έβλεπε να μην την υπερασπίζομαι», έγραψε. Μια φράση που δεν χωρά ούτε σε δελτία τύπου ούτε σε νομικές αναλύσεις. Χωρά μονάχα στην ψυχή κάθε γονιού.
Όσοι τον κατηγόρησαν για υπερβολή, ας αναλογιστούν: ποια είναι τα όρια όταν η τιμή της οικογένειάς σου ποδοπατιέται δημόσια; Ποιος είναι τόσο «ψύχραιμος» ώστε να παραμένει ακίνητος όταν το παιδί του γίνεται στόχος;
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος παρά τα όσα έγιναν, βγήκε μπροστά, πήρε την ευθύνη για την πράξη του, εξήγησε, και συνέχισε. Με το κεφάλι ψηλά.
Δεν δικαιολογούμε, δεν ωραιοποιούμε. Αλλά αναγνωρίζουμε το αυθεντικό. Και αυτή η αντίδραση δεν ήταν τίποτα λιγότερο από γνήσια. Σε μια εποχή γεμάτη υποκρισία, ένας άντρας στάθηκε χωρίς φόβο, με πάθος, με μαγκιά. Όχι για το όνομά του. Αλλά για το αίμα του. Κι αυτό, είτε συμφωνεί κανείς είτε όχι, δεν είναι ντροπή.
Είναι τιμή.
