της Μάρθας Λεκκάκου
Eίναι αλήθεια ότι η δήλωση του Πρωθυπουργού: «Στόχος είναι η σταθερότητα, όχι επί τούτω η αυτοδυναμία. Ο λαός θα μας υποδείξει τελικά, εάν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα κόμμα ή από περισσότερα κόμματα», θέτει νέα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό στις επερχόμενες εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής, τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτές τις κυβερνήσεις, καθώς στη μεταπολιτευτική περίοδο της χώρας αλλά και από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η Ελλάδα έχει τέτοια εμπειρία καταγράφοντας και επιτυχίες και αστοχίες…
Την ίδια ώρα, αυτό που κατά κόρον γράφεται και λέγεται είναι ότι «στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας» με τον μέσο πολίτη, όπως σημειώνεται και από τις δημοσκοπήσεις, να απαντά κατά κάποιον τρόπο: «και τι μ’ αυτό; Βρείτε τα και λύστε τα προβλήματα της χώρας». Δηλαδή κοινώς, «αποκτήστε αυτήν την “κουλτούρα”. Συνεννοηθείτε!».
Και εδώ, ίσως, κρύβεται και το διακύβευμα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Ποιοι πολιτικοί χώροι μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και πόσος «κοινός πολιτικός τόπος» υπάρχει μεταξύ των κομμάτων. Για παράδειγμα, στο μεταναστευτικό, το ΚΙΝΑΛ πόσο συμφωνεί με τη ΝΔ και πόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ομοίως στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Της αμυντικής πολιτικής. Στα θέματα της παιδείας. Της δικαιοσύνης. Της ασφάλειας. Αλλά και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και στην προσέλκυση επενδύσεων. Και φυσικά στην αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.
Υπάρχουν πολλοί τομείς με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο, όπως αντίστοιχα και με μεγάλο χάσμα, μεταξύ των τριών μεγαλύτερων κομμάτων της χώρας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.
Διότι μπορεί οι σημερινές ανατιμήσεις σε ενέργεια και πρώτες ύλες να φαίνεται περιστασιακά ότι συσπειρώνουν ένα αντιπολιτευτικό μέτωπο κατά των κυβερνητικών επιλογών, ωστόσο ο διεθνής παρονομαστής της αιτίας της ακρίβειας, όπως και η ολιγωρία της ΕΕ να αποφασίσει άμεσα μέτρα προστασίας των καταναλωτών και των επιχειρήσεων, το καθιστούν την ίδια στιγμή συγκυριακό. Σοβαρό το πρόβλημα, συγκυριακό όμως το μέτωπο.
Καθώς υπάρχουν και άλλα μέτωπα που καθορίζουν συνολικά το επίπεδο ζωής των Ελλήνων πολιτών, μετά από 3 Μνημόνια, μια διεθνή πανδημική κρίση και έναν πόλεμο εντός της Ευρώπης -που λαμβάνει χαρακτηριστικά ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου- καθίσταται ενδεχομένως έως και απαραίτητη μια νέα κουλτούρα συνεργασιών, η οποία ακόμη και αν δεν επιβαλλόταν από το σύστημα της απλής αναλογικής ή της ελαφρά ενισχυμένης, πρέπει να την αποκτήσουμε ούτως ή άλλως.
Πώς το έλεγε το ωραίο άσμα του Νίκου Πορτοκάλογλου; «Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές». Και στη συνέχεια ότι: «Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ».
Ε, ας το αλλάξουμε αυτό. Ας το πιστέψουμε και ας μάθουμε να δίνουμε και πάσες. Για να μπουν τα γκολ που χρειάζεται η χώρα.
To κείμενο της Μάρθας Λεκκάκου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Todey Press που κυκλοφόρησε το Σάββατο 16 Απριλίου
