Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Η πρόοδος της χώρας και η πολιτική σταθερότητα, φαίνεται πως αποτελούν φράγμα για την άνοδο ξανά της ριζοσπαστικής αριστεράς
Επιστροφή στο 2012 για τη ριζοσπαστική αριστερά, με τον ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά να κινείται γύρω στο 10-12 %, ενώ κατέγραψε και μονοψήφιο ποσοστό σε δημοσκόπηση και με το αριστερό συμπλήρωμά του, τη Νέα Αριστερά, να απογοητεύει με ένα 2,5%
Η πολιτική Κασσελάκη, η διάσπαση και η αδυναμία των κορυφαίων στελεχών του κόμματος και του πρώην προέδρου του να λειτουργήσουν, έστω και την τελευταία στιγμή, ως συγκολλητική ουσία, δημιουργούν μετασεισμούς που οδηγούν στην απαξίωση τόσο του υφιστάμενου ΣΥΡΙΖΑ, όσο και του νέου εγχειρήματος των «έντεκα».
Το παράδοξο είναι πως ο κ Κασσελάκης, ενώ προσπαθεί με ερασιτεχνικό τρόπο να απομακρυνθεί από το τοξικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ, να αποκηρύξει πρακτικές και πολιτικές του – σκέφτεται να ψηφίσει ακόμα και τις αμυντικές δαπάνες στον προϋπολογισμό – χρησιμοποιεί το όνομα του Αλέξη Τσίπρα, για να συγκρατήσει τις διαρροές του, επί ματαίω όμως ! Τόσο που εξεμάνη ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, κ. Βούτσης, που τον κατήγγειλε για εργαλειοποίηση του ονόματος του πρώην πρωθυπουργού.
Η Νέα Αριστερά, από την άλλη, παρότι επαγγέλλεται το νέο, εμμένει σε αριστερίζουσες απόψεις που έχουν καταψηφιστεί στις εκλογές και εμπεριέχει στο στελεχιακό δυναμικό της σχεδόν το σύνολο των παλιών σκληροπυρηνικών, που κυβέρνησαν τη χώρα, όπως τους Φίλη, Τσακαλώτο, Σκουρλέτη και άλλους.
Το σκιαγράφημα των δύο πλευρών δείχνει και το αδιέξοδο γενικά της αριστεράς στην Ελλάδα.
-Ένα ΚΚΕ περιχαρακωμένο και αναλλοίωτο στα χρόνια με ξύλινη γλώσσα, όπου για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός.
-Μια ριζοσπαστική αριστερά χαμένη στη μετάφραση της πραγματικότητας που ποτέ δεν αντιλήφθηκε.
-Ένα ΠΑΣΟΚ που λειτουργεί ως υποδοχέας ορισμένων μόνο δυσαρεστημένων από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αδυνατεί να αποκτήσει πολιτική δυναμική με ξεκάθαρο λόγο.
Ο Κασσελάκης του εξωτερικού
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που μόνο το 10% τον βρίσκει κατάλληλο για πρωθυπουργό, δείχνει να μην γνωρίζει που θέλει να οδηγήσει το σκάφος.
Δύο μήνες πριν από το κρίσιμο συνέδριο του κόμματός του, ετοιμάζεται για διακοπές στις ΗΠΑ. Για τον κ. Κασσελάκη, οι επισκέψεις στις ΗΠΑ για το γάμο του και την αγορά νέας γκαρνταρόμπας, τώρα για τις χριστουγεννιάτικες γιορτές, και αργότερα ξανά για τις προεκλογικές ανάγκες των ευρωεκλογών, αποτελούν συνήθη πρακτική.
Το ασύνηθες είναι πως πριν ακόμα επισκεφτεί τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, πριν κάνει περιοδείες στην περιφέρεια της χώρας, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζει περιοδεία στα πέρατα του κόσμου για να γνωρίσει τους ομογενείς.
Πιθανότατα η επιστολική ψήφος να αποτέλεσε το έναυσμα για την παγκόσμια περιοδεία του, που θα περιλαμβάνει τη Μελβούρνη, το Γιοχάνεσμπουργκ και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που ζουν ομογενείς μας. Ίσως και να νιώθει πιο ευχάριστα έξω από τη χώρα, από το κλίμα μιας Κεντρικής Επιτροπής, ή ενός κρίσιμου Συνεδρίου.
Το Συνέδριο, όμως, του Φεβρουαρίου είναι ο πρώτος σκόπελος που πρέπει να περάσει με επιτυχία για να προχωρήσει στην επανεκκίνηση του κόμματός του.
Στο άγνωστο με … βάρκα τον Κασσελάκη.
Όμως, ο κ Κασσελάκης δεν είναι πια ένας άγνωστος. Επί τρεις μήνες είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα δεν έχει δώσει στην κοινωνία ένα σταθερό στίγμα της πολιτικής και ιδεολογικής του κατεύθυνσης.
Δείχνει σαν να …μπερδεύεται με έννοιες και λέξεις πολιτικού περιεχομένου.
Στην τελευταία Κ.Ε. ανατροφοδότησε την ένταση με τους αποχωρήσαντες πρώην “συντρόφους” του, προκαλώντας αντιδράσεις ακόμα και από στελέχη του κόμματος του. Απαντώντας σε σχόλια περί μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε πως «η μόνη μετάλλαξη είναι ότι πια δεν υπάρχουν αυλικοί που δουλεύουν για τους servicers και τις τράπεζες, και ποτέ δεν πρόκειται επιχειρηματικά συμφέροντα να ελέγξουν τον ΣΥΡΙΖΑ».
Με λίγα λόγια, μας είπε πως επί Αλέξη Τσίπρα υπήρχαν και αυλικοί που δούλευαν για τράπεζες και αυλικοί που εξυπηρετούσαν επιχειρηματικά συμφέροντα.
Επ’αυτού, έχει κάτι να πει ο Αλέξης;
Στις 26 Νοεμβρίου καταγγέλλει τον πρωθυπουργό με σκληρότητα για …άστοχα επιχειρήματα κατά τη συνέντευξή του στο BBC για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. Τα επιχειρήματα Μητσοτάκη για τη μισή Μόνα Λίζα και πως τα μάρμαρα “θα φαίνονταν καλύτερα στο Μουσείο της Ακρόπολης”, εκτιμήθηκαν από την πλειονότητα των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Δεν άρεσαν, όμως, στον κ. Κασσελάκη, που τα σχολίασε με καυστικότητα. Έσωσε, όμως, την παρτίδα, όταν την επομένη στήριξε τον κ. Μητσοτάκη απέναντι στην αγένεια Σούνακ.
Στην περίπτωση της προσαγωγής των 400 οπαδών του Ολυμπιακού, κατά τον βαρύ τραυματισμό αστυνομικού από φωτοβολίδα, χωρίς πολλή σκέψη παραλλήλισε την κυβέρνηση με χούντα, λέγοντας «όχι μαζικές προσαγωγές από κλειστά γήπεδα που θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές”. Μέσα, όμως, από αυτή τη διαδικασία, η αστυνομία συνέλαβε αμέσως το δράστη.
Ο κ. Κασσελάκης φαίνεται πως ζει ακόμα σ’ έναν δικό του κόσμο και παρότι μας είχε βεβαιώσει πως μαθαίνει γρήγορα, τα γεγονότα τον διαψεύδουν.
“Νέα”, αλλά με παλιά υλικά
Από την άλλη πλευρά, μπορεί ο Αλέξης Χαρίτσης και η παρέα του, να απέρριψαν μετά βδελυγμίας την κατηγορία για “αναπαλαίωση” του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για την ώρα δεν έχουν δείξει κάτι το καινούργιο.
Προς το παρόν, λανσάρουν τη σοβαρότητα ως διαφοροποιητικό στοιχείο από το “αλαλούμ” του Κασσελάκη και την απομάκρυνσή τους από την τοξικότητα, αλλά απέχουν παρασάγγας από το να δείξουν νέο πρόσωπο, νέες ιδέες, νέες πολιτικές.
Το γεγονός, όμως, ότι υπηρέτησαν σχεδόν όλα τα κορυφαία στελέχη του νέου κόμματος στις κυβερνήσεις Τσίπρα -Καμμένου, με τον τοξικό και διχαστικό λόγο, αποτελεί “βαρίδι” που δύσκολα θα ξεχάσει η κοινωνία.
Ήδη, η αποδοχή του νέου αριστερού εγχειρήματος από την κοινή γνώμη στις πρώτες δημοσκοπήσεις, καταγράφηκε φτωχότερη και από εκείνη που περίμεναν κι οι πιο απαισιόδοξοι.
Φράγμα για την αριστερά, η πρόοδος της χώρας
Η σύγκρουση και ο εμφύλιος που ακολούθησε, αποκάλυψαν φαινόμενα παρακμής του συριζαϊκού οικοδομήματος, που έχτισε ο Αλέξης Τσίπρας.
Οι ανταλλαγές κατηγοριών, το “ξεκατίνιασμα”, το σύστημα των τρολ που θέλησε να καθορίζει τις πολιτικές του κόμματος και να αμαυρώνει τους αντιπάλους -εσωκομματικούς ή μη- η στελεχιακή κατάθλιψη από τη μεγάλη ήττα, η απογοήτευση και η απόσυρση κορυφαίων υποστηρικτών τους στην κοινωνία, μετέτρεψε τα δυο κομμάτια του παλιού ΣΥΡΙΖΑ σε αδύναμους τροχούς της πολιτικής ζωής της χώρας.
Με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν πως το κόμμα με την επωνυμία ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί μια απόσταση 8-10 μονάδες από το νέο κόμμα με την επωνυμία Νέα Αριστερά, αντιλαμβάνεται κανείς πως το εγχείρημα των “έντεκα”, εάν δεν εκλέξει έστω και έναν ευρωβουλευτή τον προσεχή Μάιο, θα περάσει σε κοινωνική απαξία.
Και για τα δύο κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, οι ευρωεκλογές θα δείξουν αν μπορούν να επιβιώσουν ως αριστερά παραρτήματα, σ’ένα περιβάλλον που αλλάζει προοδευτικά από την κυβέρνηση της ΝΔ με τις συνεχείς μεταρρυθμίσεις σε κοινωνία και οικονομία. Η πρόοδος της χώρας και η πολιτική σταθερότητα, φαίνεται πως αποτελούν φράγμα για την άνοδο ξανά της ριζοσπαστικής αριστεράς. Το δόγμα Αχτσιόγλου πως “η κανονικότητα δεν αποτελεί ευκαιρία για την αριστερά” βγαίνει αληθινό.
