Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Κωνσταντάτου
Το ιλαροτραγικό θέαμα που παρακολουθούμε, με τις …ηρωικές αποχωρήσεις, τα …σφηνάκια του Κασσελάκη και τα αλληλομαχαιρώματα, δεν είναι δωρεάν.
Μεγάλη ζήτηση έχουν τα διαμερίσματα στην …αριστερή πολυκατοικία, καθώς πρέπει να βρουν στέγη, νέα κόμματα από τον πάλαι ποτέ ενιαίο και ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα κόμμα που ξεκίνησε την πορεία του δίπλα σ’ εκείνους που έκαψαν την Αθήνα το Δεκέμβριο του 2008, που ανδρώθηκε αντιμνημονιακά, αλλά κυβέρνησε μνημονιακά, μαζί με τον ακροδεξιών απόψεων, Πάνο Καμμένο.
Τώρα, κλείνει ένας κύκλος μιας περίεργης αριστεράς, με στρεβλή εικόνα για την κοινωνία, την ίδια τη χώρα, την οικονομία και τους πολίτες της.
Η βλάβη που προκάλεσαν με το αχρείαστο μνημόνιο και το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα – που κανείς δεν γνώριζε ποιό ακριβώς ήταν το ερώτημα – θεωρείται ανήκεστος. Βαθιά ριζωμένη στη μνήμη των πολιτών η διακυβέρνησή τους, ακολουθεί ως στίγμα, όχι μόνο τον κ. Τσίπρα, αλλά και εκείνους που συμμετείχαν των κυβερνήσεών του.
Γι’ αυτό και δεν προκάλεσε σοκ η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε αποτελεί κεντρικό ζήτημα της κοινωνίας η αποχώρηση ορισμένων από την κομματική καμαρίλα της Κουμουνδούρου και η πρόθεσή τους να ιδρύσουν άλλο κόμμα.
Οι ψηφοφόροι του παλιού ΣΥΡΙΖΑ διασκορπίζονται. Οι περισσότεροι παραμένουν στην “γκρίζα ζώνη” και περιμένουν να καθίσει ο κουρνιαχτός για να αποφασίσουν. Όσοι, όμως, ψηφοφόροι έχουν σχέση θρησκείας με τη ριζοσπαστική αριστερά, θα ακολουθήσουν τα παλιά στελέχη και την ομάδα Χαρίτση.
Όπως οι πενήντα πανεπιστημιακοί από τη Θεσσαλονίκη, που αποχώρησαν δηλώνοντας παραδόξως “περήφανοι για την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ”. Περήφανοι για την περίοδο οικονομικής αφαίμαξης της μεσαίας τάξης, των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, για τη διάψευση των ελπίδων, για το διχασμό, την τοξικότητα και για τα ψέματα; Τι να σας πω κι εγώ;
Αποχώρησε, επίσης, με τυμπανοκρουσίες και ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιας νεολαίας όμως; Εκείνης που είχε ταχθεί με όσους έκαψαν την Αθήνα το 2008, που είχε ζητήσει να ανοίξουν τα σύνορα στον Έβρο για να μπαίνουν ελεύθερα οι μετανάστες και που καλούσε τα μέλη της να απαντήσουν σε ερωτήσεις τύπου «Συμμετέχετε σε οργανωμένες κλοπές από αλυσίδες σούπερ μάρκετ και αναδιανομή των προϊόντων σε πολίτες;».
Γιατί, λοιπόν, να συγκινηθεί η κοινωνία από το δράμα της κας Αχτσιόγλου, του κ. Τσακαλώτου, του κ. Χαρίτση και άλλων, που μια φθινοπωρινή Κυριακή, τους πήρε το κόμμα ο Κασσελάκης μέσα από τα χέρια;
Ποιος φταίει για το δράμα;
Το ιλαροτραγικό θέαμα που παρακολουθούμε, με τις …ηρωικές αποχωρήσεις, τα …σφηνάκια του Κασσελάκη και τα αλληλομαχαιρώματα, δεν είναι δωρεάν.
Το έχουμε πληρώσει ως χώρα και ως πολίτες πανάκριβα την τελευταία δεκαετία.
Ποιος όμως φταίει για το δράμα τους;
Ο ανύπαρκτος Κασσελάκης θα ήταν η πρώτη απάντηση.
Ο σιωπηλός Τσίπρας που τον στήριξε και δεν παρενέβη στη διαδικασία για να διασώσει τους παλιούς συντρόφους του, θα ήταν η δεύτερη.
Οι ηττημένοι, που με οργή αποχώρησαν γιατί δεν άντεξαν την ήττα, θα ήταν η τρίτη.
Η σωστότερη μάλλον είναι, πως φταίνε όλοι και ακόμα δεν έχουν αναλάβει τις ευθύνες τους.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στην κατάρρευσή του, γιατί η ηγεσία και τα στελέχη του, δεν αρέσουν πια στους πολίτες, αφού δεν έχουν τι να τους προσφέρουν. Η πλειοψηφία των ερωτώμενων στις δημοσκοπήσεις, ανατριχιάζει όταν ερωτάται για τη διακυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου.
Ο κ. Τσίπρας το κατάλαβε τη βραδιά που παραιτήθηκε από πρόεδρος, όταν μίλησε για την ανάγκη επανεφεύρεσης του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρότεινε για τους επόμενους, αφού αυτός δεν μπόρεσε.
Και τι προσέφεραν ως λύση και προοπτική στην κοινωνία, τα στελέχη που στήριξαν Αχτσιόγλου, Τσακαλώτο και όλους τους υπολοίπους; Την συνέχιση της ίδιας πολιτικής.
Η πιο σκληρή τιμωρία
Η προφανής αδυναμία τους να ξεφύγουν από τη λογική που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και να διευρύνουν τον ορίζοντά τους, να εκσυγχρονίσουν κόμμα, εικόνα, κυβερνητική πρόταση, οδήγησε 66.000 μέλη να αναζητήσουν αλλού το καινούργιο. Έτσι, έχασαν πανηγυρικά σε μια ανοικτή διαδικασία, από τον αμερικανοθρεμμένο και άγνωστο Κασσελάκη.
Αυτή η ήττα “πόνεσε” περισσότερο τον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Η βάση επέλεξε για επικεφαλής της ριζοσπαστικής αριστεράς, έναν άφθαρτο νέο, πλούσιο ομογενή, που δεν έχει ιδέα από πολιτική.
Ήταν η πιο σκληρή τιμωρία για όσους, μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, προχώρησαν στον μεγαλύτερο πολιτικό εμπαιγμό που έχει καταγραφεί μετά την μεταπολίτευση, από κόμμα σε βάρος των ψηφοφόρων του. Υποσχέθηκαν κατάργηση των μνημονίων, αλλά κυβέρνησαν με μνημόνιο, μειώνοντας δραστικά τα εισοδήματα και διαψεύδοντας τις ελπίδες του κόσμου.
Ανακαλύπτοντας την πολιτική
Όσον αφορά τον νέο πρόεδρο, η ατάκα μιας κυρίας στις Σπέτσες “Εσύ είσαι μοντέλο, τι θέλεις με την πολιτική;” αποτυπώνει τις εντυπώσεις μιας μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας για το πρόσωπο του κ. Κασσελάκη.
Το τι θέλει ο ίδιος, δεν μας το έχει πει καθαρά. Ακούμε θολά πράγματα· κάτι για σύγχρονη αριστερά, κάτι για νοικοκυραίους, κάτι για προοδευτική κυβέρνηση. Τελευταία, ακούσαμε πως στόχος του είναι να φτάσει η χώρα το μέσο όρο ευημερίας της Ε.Ε.. Πρόκειται για στόχο του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη, από την πρώτη τετραετία του, τον οποίο πρόσφατα λοιδόρησε και εξύβρισε δημόσια.
Ο κ. Κασσελάκης ενεργεί όχι ως πολιτικός αρχηγός, αλλά ως νέος που περνά το χρόνο του ανακαλύπτοντας την πολιτική σε μια …εξωτική χώρα. Θεωρείται παράδοξο για μια κοινωνία που πλήττεται από την ακρίβεια, ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται το σούπερ μάρκετ, αλλά να μην πατάει το πόδι του ο αριστερός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να μιλήσει με τους καταναλωτές και να καταγγείλει την κυβέρνηση.
Καθημερινά καταγράφεται η προφανής αδυναμία του να αποτυπώσει με σαφήνεια τα μηνύματά του στις δηλώσεις του. Πολλές φορές, αυτές κρίνονται ατελείς και άστοχες, σε μια περίοδο που το κόμμα του διαλύεται και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την παρουσία του, βαίνει μειούμενο.
Σταθερός στις μεταρρυθμίσεις
Οι συσχετισμοί, πάντως, στην κεντροαριστερά, δεν έχουν οριστικοποιηθεί. Το σκηνικό είναι ρευστό και κανείς δεν γνωρίζει πού θα καθίσει η μπίλια. Οι ανακατατάξεις μετά τη διπλή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ευνοούν το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο το ΚΚΕ, αλλά θα χρειαστεί χρόνος για να αποτυπωθούν οι νέοι συσχετισμοί, κυρίως μετά τη δημιουργία του νέου κόμματος των έντεκα βουλευτών και την πιθανή αποχώρηση και άλλων.
Σ’ αυτό το σκηνικό, του ενός ισχυρού κόμματος και των οκτώ μικρομεσαίων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχωράει την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα και που στηρίζονται από την πλειοψηφία των πολιτών.
Η έστω και μικρή φορολογική επιβάρυνση των ελεύθερων επαγγελματιών, που αποτελούν τη βάση της μεγάλης φοροδιαφυγής στη χώρα, η ψηφιοποίηση της διαδικασίας μεταβίβασης ακινήτων και κυρίως οι αλλαγές που φέρνει στον ποινικό κώδικα ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, επαναφέρουν την κυβέρνηση στο δρόμο των αλλαγών, μετά από ένα καλοκαίρι που η μεταρρυθμιστική εικόνα της είχε θολώσει εν όψει των τοπικών εκλογών.
Όμως, παρ’ ότι η ΝΔ είναι ηγεμονεύουσα δύναμη χωρίς αντίπαλο, η αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης της ακρίβειας, κοστίζει δημοσκοπικά και αν συνεχιστεί θα αποτυπωθεί με έμφαση στις ευρωεκλογές.
