Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press του Σαββάτου
του Δημήτρη Καμπουράκη
Ναι, στην τραγωδία των Τεμπών αναδύθηκε ξανά η προβληματική Ελλάδα. Αυτή που μας πληγώνει, αυτή που πιστεύαμε ότι την έχουμε αφήσει πίσω, αυτή που θέλουμε να ξεχάσουμε. Την Ελλάδα του «όλα πρόχειρα», «όλα στην τύχη», «όλα στον αυτόματο».
Επίσης την Ελλάδα της κρατικής σύμβασης που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, την Ελλάδα της μίζας και της προμήθειας, την Ελλάδα της πολιτικής ηγεσίας που δεν έχει επίγνωση ούτε ευθύνη, την Ελλάδα του εργαζόμενου που κινείται με βάση τις γνωριμίες και τα δίκτυα εξυπηρετήσεων.
Αυτή την χώρα δεν την θέλουμε, αν και όλοι μας με κάποιο τρόπο συμβάλλουμε καθημερινά στην διαιώνιση της. Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν δυο παράλληλες Ελλάδες που αντιπαλεύουν καθημερινά, η μια για να φύγει προς τα εμπρός και η άλλη χώνοντας τα πόδια της βαθιά μέσα στο χώμα για να μείνει ριζωμένη στην κακομοιριά της. Κι επειδή τα Τέμπη τράβηξαν την κουρτίνα από την Ελλάδα της υπανάπτυξης και της καθυστέρησης, καλό θα είναι αντί να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα να προσπαθήσουμε να μπούμε λίγο πιο βαθιά στην προβληματική μας κατάσταση. Ποια ελλείμματα ανέδειξε η τραγωδία;
Τα ελλείμματα
Πρώτο, το έλλειμμα ευθύνης και γνώσης των πολιτικών ηγεσιών. Αν εξαιρέσει κανείς τους υπουργούς που υποχρεωτικά είναι πολιτικά πρόσωπα με πολιτική άποψη, κάτω απ’ αυτούς θα ‘πρεπε να βασιλεύει το «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Που είναι αυτό το αξίωμα; Πολιτευτές, κομματικοί και κολλητοί δεν είναι οι κατάλληλοι να διοικούν μεγάλους οργανισμούς που επηρεάζουν την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων και διαχειρίζονται τεράστια κονδύλια από το κρατικό χρήμα.
Μη εκπαίδευση
Δεύτερο είναι το έλλειμμα εκπαίδευσης. Μην μου πείτε ότι απ’ όλο αυτό που είδαμε αυτές τις μέρες, από τα φοβερά και τρομερά που μάθαμε για την λειτουργία των σιδηροδρόμων, δεν αναδύεται μια τρομακτική έλλειψη παιδείας και γνώσης σε όλα τα επίπεδα. Από τους διαλόγους στους ασυρμάτους μέχρι τα μπλάνκο στα μπακαλοντέφτερα και από την ανυπαρξία εξειδίκευσης μέχρι το ανακάτωμα του συνδικαλισμού με την λειτουργία ενός οργανισμού. Αλλά τι τα θέτε; Ζούμε στην χώρα που η ελάχιστη προσπάθεια, η παπαγαλία, το χαρτί δίχως αντίκρισμα ζουν και βασιλεύουν. Κι αν ειδικά στον ΟΣΕ τα περί αριστείας που θεωρητικών πρεσβεύει η κυβέρνηση μοιάζουν με ανέκδοτο, θυμίζω ότι η αντιπολίτευση εξορκίζει ιδεολογικά κάθε ιδέα αριστείας και γνώσης θεωρώντας τα χολέρα.
Απουσία αξιολόγησης
Τρίτο θεαματικό έλλειμμα είναι πλήρης απουσία αξιολόγησης. Από την κορυφή του οργανισμού μέχρι τα κατάβαθα της πυραμίδας του, δεν υφίσταται ο παραμικρός μηχανισμός που θα ξεχωρίζει τον άξιο από τον άχρηστο, τον γνώστη από τον ανίδεο, τον εργατικό από τον τεμπέλη. Άνθρωποι που πληρώνονται από τους φόρους μας αι που δεν μπαίνουν ποτέ στην βάσανο μιας αξιολόγησης των προσόντων, των δυνατοτήτων και της καθημερινής προσφοράς τους. Και εφόσον ζει και βασιλεύει αυτό το καθεστώς, στην μεν κορυφή κάνουν πάρτι διαφθοράς και αναβλητικότητας, στην δε βάση κάνουν πάρτι αυθαιρεσιών και ατζαμοσύνης. Ό,τι βολεύει και συμφέρει τον καθέναν.
Αδυναμία με τις τεχνολογίες
Τέταρτο έλλειμμα η συλλογική αδυναμία ενσωμάτωσης της τεχνολογίας. Διαρκώς ακούμε για μηχανήματα που δεν δούλεψαν, για συστήματα που δεν ήξεραν να τα λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι, για ψηφιακά δεδομένα που δεν κούμπωναν μεταξύ τους και άλλα παρόμοια που σε άλλες προηγμένες χώρες θα ισοδυναμούσαν με ανέκδοτα. Τρέχουν δισεκατομμύρια, αλλά είναι αδύνατο να μεταφραστούν σε τεχνολογική πρόοδο που θα βελτιώσει τις υπηρεσίες και θα αυξήσει την ασφάλεια.
Αλλά τι τα θέτε; Σε μια χώρα που ο κομματικός είναι προτιμότερος του επιστήμονα για να διοικήσει, πάει τίποτα μπροστά; Σε μια χώρα όπου γίνεται σημαία η ελεύθερη εισαγωγή όλων στα ΑΕΙ, μπορεί να ανέβει το επίπεδο της γνώσης και της μόρφωσης; Σε μια Ελλάδα όπου ο υπουργός παιδείας δέχεται κριτική διότι υποχρεώνει τα παιδιά να κάνουν τηλεκπαίδευση αντί να βγουν και να παίξουν με το χιόνι, είναι δυνατόν να έχουμε υψηλούς ρυθμούς τεχνολογικής ενσωμάτωσης; Σε μια χώρα στην οποία η αξιολόγηση θεωρείται συνώνυμο της καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων και η ψηφιακή πρόοδος κατηγορείται ως τεχνοφασισμός, πόσα μπορούμε να πετύχουμε;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη πολύ λίγα. Κι αν καμιά φορά η νεωτερική Ελλάδα θα ξεπετάγεται και θα εντυπωσιάζει (όπως τότε που κλείναμε τους εμβολιασμούς και πηγαίναμε στα εμβολιαστικά κέντρα), η άλλη μίζερη και υπανάπτυκτη Ελλάδα θα την έχει στήσει πίσω από μια αρχαία κολώνα και την κατάλληλη στιγμή θα τα γκρεμίζει όλα με μια μοιραία κίνηση. Για να μην ξεχνάμε ποτέ ότι αν η μια όψη μας είναι ευρωπαϊκή, η άλλη είναι καθαρόαιμα Βαλκάνια, που δεν είναι παίξε γέλασε…
