Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανδρέα Μαζαράκη
Είναι γενικά αποδεκτό οι εποχές ακμής να ομοιάζουν ως προς τα ουσιαστικά προσδιοριστικά τους στοιχεία, όπως αντίστοιχα οι περίοδοι παρακμής να έχουν κάποιες κοινές αιτίες. Είναι ένας γενικός κανόνας που τον σεβόμαστε, αλλά πάντα ερευνούμε με προσοχή, καθώς μπορεί να συμβούν μεγάλα λάθη. Χαρακτηριστικό -κατά τη γνώμη μου- λάθος είναι να συγκρίνεται η πτώχευση που υπέστη η Ελλάδα το 1898 επί Χαριλάου Τρικούπη με την ουσιαστική Χρεοκοπία του 2010 και ίσως με τη χρεοκοπία που βρίσκεται προ των πυλών.
Οι περισσότεροι ερευνητές ξεκινούν από την κύρια αιτία των δύο χρεοκοπιών, που ήταν η συνεχής δανειοδότηση της Ελλάδας, δίχως να υπάρχει η δυνατότητα αποπληρωμής τους. με μια πρώτη ματιά τείνουμε όλοι να συμφωνήσουμε με αυτή τη θέση, όμως οφείλουμε να διερευνήσουμε το γιατί παρθήκαν αυτά τα δάνεια και το πώς χρησιμοποιήθηκαν.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης με καταγωγή από την ιστορική οικογένεια Τρικούπη του Μεσολογγίου και την οικογένεια Καρατζιά της Κωνσταντινούπολης, ήταν γιος του Σπυρίδωνα Τρικούπη, πολιτικού και ιστορικού, και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, με νονό τον Ανδρέα Μιαούλη. Ζώντας σε ένα πολιτικό περιβάλλον σπούδασε Νομικά και το 1862 εκλέχθηκε πληρεξούσιος της Β’ Εθνικής Συνέλευσης της ελληνικής παροικίας του Λονδίνου και, αποσυρθέντος του πατέρα του, ανέλαβε επιτετραμμένος της πρεσβείας.
Η πρώτη σημαντική του επιτυχία ήρθε το 1863, όπου στις διαπραγματεύσεις με τη βρετανική κυβέρνηση επέτυχε την παραχώρηση των Ιόνιων Νήσων από τη μεγάλη Βρετανία στο Βασίλειο της Ελλάδος. μπαίνει ενεργά στην πολιτική ζωή της Ελλάδας και, με το άρθρο του, «Παρελθόν και Ενεστώς», στις 9 Ιουλίου, του 1874 έθετε ως δόγμα της Βουλής τη «δεδηλωμένη», που αργότερα καθιερώθηκε ως «αρχή της δεδηλωμένης», βάσει της οποίας η εκάστοτε κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής και όχι ο Βασιλιάς να ορίζει εκείνος την κυβέρνηση.
Από το 1876 μέχρι το 1895 ανεβοκατέβαινε στην πρωθυπουργία. Ήταν δύσκολα και ταραγμένα χρόνια, για τα οποία έχουν γ[ραφτεί πολλά και ενδιαφέροντα, που όμως δεν είναι η ώρα να παρουσιαστούν εδώ. Σε αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια το όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη ήταν να δημιουργηθούν οι βάσεις ενός σύγχρονου κράτους. Έτσι, τα δάνεια διατέθηκαν σοφά για την υλοποίηση έργων αναγκαίων για τη χώρα. Επί των ημερών του κατασκευάστηκε ειδικό δίκτυο που ένωνε όλη την απελευθερωμένη χώρα, φτιάχτηκαν λιμάνια τηλεπικοινωνίες, η ηλεκτροδότηση των μεγάλων αστικών κέντρων, κατασκευάστηκε ο σιδηρόδρομος, διανοίχθηκε ο Ισθμός της Κορίνθου, δημιουργήθηκαν υποδομές, όπως φάροι, η εργατική νομοθεσία, ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας, θεσμοθετήθηκαν Κανόνες δικαίου και ορθής λειτουργίας της δημόσιας διοικήσεως,
Άνοιξαν ακόμη εργοστάσια, ενισχύθηκε το Εμπόριο και η παραγωγή, εξοπλίστηκαν και αναδιαρθρώθηκαν οι Ένοπλες Δυνάμεις, θωρακίστηκε -στο μέτρο του εφικτού- η αξιοκρατία και η διαφάνεια, ώστε η Ελλάδα να καταστεί πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος. Ο Τρικούπης πραγματοποίησε έργα μέσα σε λίγα χρόνια που δεν είχαν γίνει ούτε σε μισό αιώνα ανάλογά τους. Η ακεραιότητα και η εντιμότητά του ήταν αδιαμφισβήτητη από φίλους και από αντιπάλους. Αν μπορεί να του καταλογιστεί κάτι, πέραν των θετικών του προθέσεων, ήταν να δημιουργήσει Κράτος που να στηρίζεται στις δυνάμεις του, ενισχύοντας όλες τις παραμέτρους εθνικής ισχύος και κοινωνικής συνοχής, ήταν ίσως η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του κρατικού μηχανισμού και των προσωπικών του ικανοτήτων. Η πτώχευση ήταν αναπόφευκτη, όμως, χάρη στα δάνεια που έλαβε, έκανε έργο μοναδικό.
Φεύγοντας από το 1898, πηγαίνουμε στην μεγάλη χρεοκοπία του 2010. Ναι μεν χρεοκοπία και αυτή, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Η χρεοκοπία του 2010 ήταν “ελεγχόμενου χαρακτήρα”, δηλαδή ανεπίσημη πλην ουσιαστική και σίγουρα ο υπερδανεισμός δεν οφειλόταν σε δημιουργία ζωτικών για την κοινωνία έργων. Τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν σε υπερτιμολογήσεις προμηθειών του δημόσιου τομέα, ώστε να προκύψουν για τους μεσολαβούντες οι γνωστές μίζες, κάτι που το επέτυχαν͵ απούντος κρατικού ελεγκτικού μηχανισμού.
Η έλλειψη κρατικής στρατηγικής για την προστασία των ελληνικών προϊόντων και επιχειρήσεων είχε ως αποτέλεσμα οι εισαγωγές να είναι υπερπολλαπλάσιες των εξαγωγών, ανατρέποντας πλήρως το εμπορικό ισοζύγιο. Παράλληλα, η «ανα-κεφαλαιοποίηση» των τραπεζών, δηλαδή η ενἰσχυσή τους που πραγματοποιήθηκε από το κράτος, αύξησε το δημόσιο χρέος, που το επωμίστηκε ο απλός πολίτης 4 φορές, από το 2009 μέχρι σήμερα. Ενώ λοιπόν η χρεοκοπία επί Τρικούπη επήλθε λόγω των έργων που πραγματοποιήθηκαν, η χρεοκοπία του 2010 οφείλονταν σε παρασιτικούς λόγους, επιφέροντας βαρύ πλήγμα στην ποιότητα ζωής των Ελλήνων.
Η διαφθορά
Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, επιβλήθηκε το αντισυνταγματικό χαράτσι στην ιδιοκτησία, γνωστό ως ΕΝΦΙΑ, που ισχύει δυστυχώς ακόμα, η υπερφορολόγηση έγινε η βασική αιτία να κλείσουν πάμπολλες ελληνικές επιχειρήσεις, ένας τεράστιος αριθμός συμπατριωτών να οδηγηθεί στη μετανάστευση, κατασχέθηκαν έντεχνα περιουσίες/σπίτια, εκποιήθηκαν οι εθνικές μας υποδομές, όπως λιμάνια, αεροδρόμια, το σιδηροδρομικό δίκτυο, πολλά εκ των οποίων θεμελίωσε ο Τρικούπης.
Ο δημόσιος τομέας καταληστεύθηκε από τις συμμορίες των εξουσιαστών και επειδή η οικονομία ήταν σαθρή και ελεγχόμενη (εξαιτίας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη που οδήγησε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, παραποιώντας τους Ισολογισμούς και πλαστογραφώντας στοιχεία με τη μέθοδο της «δημιουργικής λογιστικής» χάρη στη συμβολή της αμερικανοεβραϊκής χρηματοπιστωτικής εταιρείας Goldman Sachs, η Ελλάδα βυθίστηκε. Σήμερα, παραπαίει ανάμεσα σε δανεισμούς και επιχορηγήσεις, σε επιδόματα και στηρίξεις του τίποτα.
Ποια σχέση λοιπόν βρίσκετε ανάμεσα στη χρεοκοπία του ευπατρίδη Τρικούπη με τους πολιτικούς ολετήρες της μεταπολιτεύσεως -όργανα της ξενοκρατίας που χρεοκόπησαν την Ελλάδα λεηλατώντας την συστηματικά, αποβιομηχανοποιώντας την, ανοίγοντας τα σύνορα και φέρνοντας στρατιές λαθροεισβολέων; Πώς μπορούμε να συγκρίνουμε τα έργα πνοής του Τρικούπη με τη μετατροπή της χώρας σε νούμερο ένα ευρωπαϊκή διεφθαρμένη χώρα;
Ο εφιάλτης που επιμελώς αποκρύπτουν
Ερχόμαστε τώρα στα του σήμερα. Το καθεστώς διατυμπανίζει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης, ότι ανασυντάσσεται η οικονομία Και άλλα πολλά βαρύγδουπα, που θυμίζουν κατά πολύ τις παραπλανητικές και πομπώδεις δηλώσεις του Κώστα Σημίτη το 2003-2004 περί «ισχυρής Ελλάδας». Ήταν μάλιστα τότε τόσο… «ισχυρή», ώστε σε 6 μόλις χρόνια από τότε υπέστη ελεγχόμενη χρεοκοπία!
Τα ΜΜΕ, και ευρύτερα τα καθεστωτικά προπαγανδιστικά όργανα, αποκρύπτουν εσκεμμένα το γεγονός ότι το 2032 εκπνέει η περίοδος χάριτος που παρείχαν οι Ευρωπαίοι δανειστές, αναφορικά με τους τόκους των δανείων του 2ου μνημονίου, που ελήφθησαν από το Ταμείο της Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Όμως, εν προκειμένω, θα πρέπει να διασαφηνιστεί, ότι οι τόκοι των ετών αυτών, παρά το ότι δεν καταβάλλονται, εγγράφονται στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ώστε να καταστούν απαιτητοί.
Με τη λήξη της περιόδου χάριτος, ένα υπέρογκο ποσό τοκοχρεολυσίων ύψους 25 δισεκατομμυρίων ευρώ θα επιβαρύνει την εξυπηρέτηση του χρέους, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και να συνεπάγεται ως προς την εξέλιξη των πραγμάτων. Και το ερώτημα που επιτακτικά αναζητεί απάντηση, είναι: μπορεί να ανταπεξέλθει η Ελλάδα σε αυτές τις υποχρεώσεις; Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επίγνωση του γεγονότος της αντικειμενικής αδυναμίας της χώρας μας να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή, όπως γνωρίζει ότι υπάρχει ακόμα δημόσιος πλούτος που δεν εκποιήθηκε. Σε αυτόν προσδοκούν και περιμένουν στωικά να έρθει το 2032, δηλαδή σε 8 χρόνια, οπότε με νέα δάνεια που θα χορηγηθούν για να πληρωθούν τα παλαιά, θα πάρουν τα πάντα αυτού του τόπου και θα αφήσουν πίσω έναν κακόμοιρο πληθυσμό.
