Ο δεύτερος ημιτελικός της Eurovision τα είχε όλα: εκπλήξεις, υψηλό επίπεδο παραγωγής, ποικιλία μουσικών στυλ και ερμηνειών, άρτιες εμφανίσεις και κορύφωση αγωνίας μέχρι την τελευταία στιγμή. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η Κλαυδία Καυρού δεν απλώς ξεχώρισε – κυριάρχησε με μια εμφάνιση που δύσκολα ξεχνιέται.
Από την πρώτη της νότα, η «Αστερομάτα» καθήλωσε. Η Κλαυδία, με την αισθαντική φωνή και τη σεμνή, εσωτερική δύναμη που εξέπεμπε, κατάφερε να ενώσει το ελληνικό κοινό, παραμερίζοντας τον συνηθισμένο διχασμό που συχνά συνοδεύει τις εγχώριες συμμετοχές στον διαγωνισμό.
Με την καθοδήγηση του Φωκά Ευαγγελινού, η σκηνική παρουσία ήταν προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια – λυρική, συμβολική, χωρίς κραυγαλέα στοιχεία. Η ερμηνεία της συνδυάστηκε με ένα θεατρικό αφήγημα που μιλούσε κατευθείαν στην ψυχή, με έντονες εναλλαγές φωτισμού, δυναμική σκηνογραφία και έναν συμβολισμό βαθύ: το ταξίδι προς το φως και την ελπίδα.
Η Κλαυδία εμφανίστηκε 7η στη σειρά και, όσο περνούσαν οι ανακοινώσεις των προκρίσεων, το όνομά της παρέμενε… άφαντο. Όταν τελικά ανακοινώθηκε δέκατη και τελευταία, η ένταση κορυφώθηκε και ακολούθησαν δάκρυα συγκίνησης. Η πρόκρισή της έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον κόσμο που είχε ήδη πλημμυρίσει τα κοινωνικά δίκτυα με μηνύματα αγάπης και υποστήριξης για την εμφάνισή της.
Η Ελλάδα έχει πλέον λόγο να ελπίζει και να χαμογελά – και η Κλαυδία, με την αυθεντικότητα και τη δύναμη της απλότητας, έχει ήδη γράψει τη δική της σελίδα στον φετινό διαγωνισμό.
