Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Νίκου Λιονάκη
Ανάμεσα σε ευγενικές αρνήσεις θεσμικού πολιτικού πολιτισμού και εκατέρωθεν καρφιά σκληρού δημοσκοπικού ανταγωνισμού, η κεντροαριστερά παλεύει να βρει έναν βηματισμό για τα σημαντικά, αλλά ακόμα και σε αυτή την κλήση βγαίνει τηλεφωνητής. Τρία τα ερωτήματα που μπορεί να κρίνουν την τύχη του χώρου: Ποιος καλεί, για ποιον λόγο και ποιος θα απαντήσει…
Εδώ και μήνες οι πρωτοβουλίες για συνεργασίες ναυαγούν η μια μετά την άλλη. Αν η φωτογραφία της εβδομάδας με τις απόπειρες επικοινωνίας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΝΕ.ΑΡ.-Πλεύσης Ελευθερίας-ΚΚΕ, για συνεννόηση για την υπόθεση των Τεμπών είναι χαρακτηριστική μιας κατάστασης που φαντάζει χαοτική για την κεντροαριστερά, είναι επειδή πράγματι έτσι είναι. Αυτή η απόλυτη και συνεχώς ανατροφοδοτούμενη ρευστότητα που προκαλείται από τις επιλογές των πρωταγωνιστών, το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει τρίτο σε χαμηλά ποσοστά και ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει με την πέμπτη ή έκτη θέση χωρίς καμία συνεργασία με άλλη δύναμη, επιτρέπει σε καθέναν να εκτιμά ότι υπάρχει παράθυρο και έδαφος για «κάτι άλλο». Είτε αυτές οι σκέψεις και σχεδιασμοί προέρχονται από στελέχη μέσα από μη προεδρικά στρατόπεδα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, είτε εκτός.
Ο Δ. Παπαδημούλης έριξε στο διάλογο την «ιδέα» για συνεργασία των υπαρχόντων σχηματισμών πάνω σε κοινό πρόγραμμα και με επιλογή κοινού πρωθυπουργού με ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες. Παράλληλα εμφανίστηκε από τη Θεσσαλονίκη πρωτοβουλία 144 υπογραφόντων για ενότητα της «ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης, μέσα από την σύμπραξη των προοδευτικών δυνάμεων». Την ίδια στιγμή οι δημοσκοπήσεις επιμένουν να ζυγίζουν τυχόν come back Τσίπρα, «μπλοκάροντας» ψυχολογικά τη σημερινή προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς να μη συμβεί όταν π.χ. σύμφωνα με την Opinion Poll το 62,4% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει θετικά/μάλλον θετικά μια επιστροφή του σε πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως αντίστοιχα και το 42,9% των ψηφοφόρων της Ζωής Κωνσταντοπούλου την ώρα που εκείνη επιτίθεται αγοραία στον πρώην πρωθυπουργό…
