Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press
του Κωνσταντίνου Μπούρα
Μία ταινία για τη σύγχρονη μικρομεσοαστική Γερμανία. Η Σύγχρονη Τέχνη επανέρχεται αμεσότατα και σε αυτή την ταινία, που είναι η τρίτη τής φετινής κινηματογραφικής περιόδου που διαπραγματεύεται – συν τοις άλλοις – και την ευθανασία.
Το δικαίωμα τού ανθρώπου, και δη τού καλλιτέχνη δημιουργού, μουσικοσυνθέτη σε αυτή την περίπτωση, να ελέγξει τον χρόνο και τον τρόπο φυγής του από αυτή την δυστοπία, την τωρινή μεταιχμιακή «Κοιλάδα των δακρύων» στον «Πλανήτη με τους (υπό εξέλιξιν) πιθήκους», τίθεται τώρα υπό διαπραγμάτευσιν και το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» στις ευνομούμενες δημοκρατίες Δυτικού τύπου οφείλει να το συμπεριλάβει κάποια στιγμή με κάποια νομοθετική ρύθμιση, όσο κι εάν ο μεσαιωνικός προτεστάντης εαυτός τών πολλών αρνείται (στους άλλους) αυτό το αδιαπραγμάτευτο ατομικό Ανθρώπινο Δικαίωμα τής αυτοδιάθεσης, τού Habeas Corpus. Κακά τα ψέματα, η Ρομποτική Τεχνητή Νοημοσύνη δεν δεσμεύεται από φοβίες, ανασφάλειες, υπαρξιακά και μεταφυσικά προβλήματα. Θα δει μόνο νούμερα και στατιστικές καμπύλες. Και τότε ως καβαφικός «Βάρβαρος» θα νομοθετήσει. Μέχρι τότε, οι παραζαλισμένοι άνθρωποι τού μεταβατικού, μεταιχμιακού καιρού μας, κλείνονται στις σκοτεινές αίθουσες προβολής (ακριβώς όπως κατέφευγαν στα σπήλαια οι όχι και τόσο μακρινοί πρόγονοί μας) προκειμένου να αναδιφήσουν, να αναχαράξουν, να ψηλαφήσουν το ομαδικό κοινό μέλλον τους.
Η Τέχνη συνεχίζει να υπάρχει και να εξελίσσεται όσο υπάρχει η εγγενής αγωνία τού Ανθρώπου για το Επέκεινα.
Ο νεορομαντικός μύθος τού «τρελού καλλιτέχνη» που δεν τον καταλαβαίνουν οι άλλοι, οι πολλοί, επιβιώνει και εδώ, σε αυτή την άκρως κοινωνικοπολιτικού-φιλοσοφικού-καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος ταινία, μόνο που αυτοακυρώνεται ακριβώς από αυτή τη μαζική θέαση και προβολή μέσω τής διαδικτυακής διαφήμισης σε όλο και περισσότερα, βαθύτερα στρώματα τής Παγκόσμιας Συνειδητότητας.
Όχι, ο σημερινός καλλιτέχνης-δημιουργός-ποιητής δεν γίνεται να είναι αποκομμένος από την κοινωνία, ακριβώς όπως δεν γίνεται να υπάρξουν στυλίτες σύγχρονοι, όταν πετάνε από πάνω τους τα drone!!!
Μελετώντας τον ψυχισμό των κατοίκων άλλων χωρών τής Ενωμένης Ευρώπης αποκτάμε μία επιμεριστική θέαση τού δικού μας κοσμοειδώλου και συνειδητοποιούμε ευθαρσώς πως «δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό» (όπως απεφάνθη ο μεγάλος Σκανδιναβός δραματουργός Αύγουστος Στρίντμπεργκ στο νεκροκρέβατό του). Όσο για μένα, θα επέλεγα να ζήσω απολαμβάνοντας ακόμα και την τελευταία εισπνοή μου. Η ζωή είναι γλυκιά όταν μένεις σε μια τόσο ηλιόλουστη χώρα σαν την Ελλάδα με την ευπλαστότερη γλώσσα τού κόσμου.
