Το Πάσχα είναι κάτι παραπάνω από μια γιορτή γεμάτη γεύσεις και αρώματα. Είναι μια εμπειρία μετάβασης — από τη νηστεία στη γιορτή, από τη στέρηση στην αφθονία, από τον θάνατο στη ζωή. Κι αν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά το τραπέζι της Ανάστασης, θα δούμε πως κάθε πιάτο λέει και μια ιστορία.
Η μαγειρίτσα, για παράδειγμα, δεν μπήκε τυχαία στο πασχαλινό μενού. Είναι ένα φαγητό με διπλό ρόλο: αφενός συμβολικός, αφετέρου πρακτικός. Τα χόρτα που περιέχει παραπέμπουν στα πικρά χόρτα των Εβραίων, όταν ακόμα βρίσκονταν υπό αιγυπτιακή σκλαβιά — στοιχείο που διατηρείται στο εβραϊκό Πάσχα, το Πέσαχ, μια γιορτή με νόημα «πέρασμα». Οι Χριστιανοί παίρνουν τη σκυτάλη και γιορτάζουν το δικό τους πέρασμα: την Ανάσταση του Χριστού, τη νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο.
Και εδώ κάπου συναντιούνται όλα: θρησκεία, παράδοση, διατροφή. Μετά από σαράντα ημέρες νηστείας, το στομάχι δεν μπορεί —και δεν πρέπει— να επιστρέψει απότομα στην κρεατοφαγία. Η μαγειρίτσα, με τα εντόσθια και τα αρωματικά χόρτα της, λειτουργεί σαν γαστρονομική “γέφυρα” που προετοιμάζει τον οργανισμό για το πλούσιο τραπέζι της Κυριακής του Πάσχα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη ανάγνωση, πιο αρχέγονη. Σύμφωνα με ορισμένες επιστημονικές θεωρίες, η κατανάλωση του αρνιού έχει τις ρίζες της σε παλαιές ποιμενικές τελετές. Κατά την εαρινή πανσέληνο, οι νομάδες προσέφεραν ένα αρνί στον θεό της γονιμότητας — ένα είδος θυσίας που εξασφάλιζε την ευφορία του κοπαδιού. Το αρνί καταναλωνόταν ολόκληρο, χωρίς να μείνει τίποτα. Και κάπως έτσι γεννήθηκαν φαγητά όπως το κοκορέτσι ή η μαγειρίτσα, που τιμούν κάθε μέρος του ζώου.
Το τραπέζι του Πάσχα, λοιπόν, δεν είναι απλώς γιορτινό. Είναι γεμάτο νοήματα — πολιτισμικά, θρησκευτικά, ανθρώπινα. Είναι μια γιορτή της ζωής, μέσα κι έξω από την κουζίνα.
