Ο Γιάννης Κορδώνης απαντάει στις δέκα ερωτήσεις τεχνητής νοημοσύνης, στην πιο σύγχρονη συνέντευξη της TODAY PRESS

Δημοσιεύτηκε στην έντυπη εφημερίδα Today Press

Ζητήσαμε από το ΑΙ να διατυπώσει 10 έξυπνες, φρέσκιες, παιχνιδιάρικες αλλά όχι αδιάκριτες ερωτήσεις για ένα αγαπημένο πρόσωπο της τηλεόρασης. Και έπειτα ζητήσαμε από τoν δημοσιογράφο του «ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ» και ραδιοφωνικό παραγωγό του «ΔΡΟΜΟΣ 89.8 FM», Γιάννη Κορδώνη, να τις απαντήσει.

Δέκα ερωτήσεις τεχνητής νοημοσύνης, ζητούν ανθρώπινες απαντήσεις στην πιο σύγχρονη συνέντευξη της TODAY PRESS.

Αν μπορούσες να έχεις μια υπερδύναμη για μια μέρα, ποια θα διάλεγες και πώς θα τη χρησιμοποιούσες;
Ποιο είναι το πιο αστείο ή απρόβλεπτο πράγμα που έχεις κάνει για να εκπλήξεις κάποιον;
Στο βιβλίο της ζωής σου, ποιος θα ήταν ο τίτλος;
Ποιες μικρές στιγμές της καθημερινότητας σε κάνουν να νιώθεις ευτυχία;
Ποιο είναι το πιο περίεργο φαγητό που έχεις δοκιμάσει;
Θέλεις να μας ομολογήσεις την αγαπημένη σου συνήθεια όταν θέλεις να χαλαρώσεις ή να ξεφύγεις από την καθημερινότητα;
Αν μπορούσες να ζήσεις σε μια ταινία ή μια τηλεοπτική σειρά για μια εβδομάδα, ποια θα διάλεγες και γιατί;
Ποιο τραγούδι ή μουσικό είδος σου φτιάχνει τη διάθεση, ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες;
Θα μας πεις το πιο «παράξενο» πράγμα που σου έχει ζητήσει ποτέ κάποιος θαυμαστής ή φίλος;
Αν μπορούσες να κάνεις μια έκπληξη στον εαυτό σου, ποια θα ήταν αυτή και πώς θα αντιδρούσες;

Οι απαντήσεις:

Αν ήταν μόνιμη, θα επέλεγα σίγουρα το να τρώω και να μην παχαίνω. Αλλά αφού θα ήταν μόνο για μια μέρα, θε επέλεγα να γίνω αόρατος και να τρυπώσω σε όλα εκείνα τα μέρη που παίρνονται οι αποφάσεις για τις ζωές μας, να ακούσω τι λένε, τι σκέφτονται και να προσπαθήσω έτσι να καταλάβω όλα αυτά που τόσα χρόνια μου φαίνονται ακατανόητα!
Έχω πείσει τον Νίκο, κολλητό μου και κουμπάρο μου, να ντυθούμε Άγιος Βασίλης(εγώ) και ξωτικό και να εισβάλουμε σε παιδικό πάρτι. Τα παιδάκια δεν ξέρω αν περισσότερο διασκέδασαν ή φοβήθηκαν, πάντως εμείς γελάσαμε απίστευτα και επίσης μου έμεινε η πιο αστεία φωτογραφία που έχω στο κινητό μου!
«Σταμάτα την πλάκα…» ή «Σταμάτα να τρως…»
Σίγουρα οι στιγμές που περνάω με τα παιδιά μου! Όπως όταν θα παίξουμε ένα επιτραπέζιο… Οι διαφωνίες για το ποιο επιτραπέζιο θα παίξουμε, η διαμάχη για το ποιος θα παίξει πρώτος, ο τσακωμός γιατί κάποιος θεωρεί ότι αδικήθηκε, η γκρίνια γιατί δεν κέρδισα, και φυσικά το μέγα θέμα ποιος θα το μαζέψει στο τέλος! Αυτές οι μικρές, μαγικές στιγμές καθημερινής ευτυχίας…
Πολλά έχει φάει το στόμα μου, μα αυτό που μου έφερε τρόμο ήταν ποτό και συγκεκριμένα κρασί. Πριν πολλά χρόνια είχα βρεθεί σε ένα βιετναμέζικο εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας, όπου νόμιζα ότι πίνουμε ροζέ κρασί, με περίεργη είναι η αλήθεια γεύση. Ήταν όμως ένα κρασί από ρύζι, στο οποίο βυθίζεται ένα δηλητηριώδες φίδι και λίγο από το αίμα του(αυτό του χαρίζει το ροζέ χρώμα). Το φίδι αφήνεται να μουλιάσει στο μπουκάλι για αρκετούς μήνες, μέχρι να διαλυθεί το δηλητήριο στο κρασί. Λιγότερα πέρασαν οι Αμερικάνοι στο Βιετνάμ.
Ένα επεισόδιο(δεν αντέχω παραπάνω γιατί με παίρνει ο ύπνος) της εκάστοτε αγαπημένης μου σειράς(αυτή την περίοδο το Paradise) κι ένα ποτήρι κρασί(όχι Βιτεναμέζικο) ή αν έχει ζέστη ένα ποτήρι μπύρα. Ή μπορεί και ένα ποτήρι βότκα λεμόνι αν το τραβάει το επεισόδιο. Δεν με ρώτησες το αγαπημένο μου ποτό; Οκ ΑΙ…
Τώρα μου βάζεις δύσκολα…Αν ήταν σε σειρά, θα ήθελα να «μπω» στο Office και να δουλέψω για μια εβδομάδα με όλους αυτούς τους απίθανους τύπους με το πιο υπέροχα-παρανοϊκό χιούμορ που έχω δει ποτέ στην οθόνη. Αν ήταν σε ταινία ή θα καθόμουν στη γωνία του ρινγκ στο πλευρό του Ρόκι ή θα βοηθούσα τον V for Vendetta να ετοιμάσει την ανατίναξη του κοινοβουλίου!
Το μουσικό μου(και όχι μόνο)καταφύγιο, λέγεται Θάνος Μικρούτσικος. Στις πολύ δύσκολες μέρες, επιστρατεύω και τον τιτάνα Δημήτρη Μητροπάνο, στο καλύτερο ελληνικό άλμπουμ όλων των εποχών, «Στου αιώνα την παράγκα».
Μια φορά ένας φίλος μου ζήτησε δανεικά και ήταν πραγματικά τόσο περίεργο που πίστευε ότι θα έχω να του δώσω…
Θα μου έλεγα ότι για μια εβδομάδα παίρνω ρεπό από τα πάντα, μπορώ να ξυπνάω ότι ώρα θέλω και να κάνω ότι θέλω! Δεν θα με πίστευα με τίποτα…