Δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή εφημερίδα Ipaper
του Ανδρέα Μαζαράκη
Νεοελληνικού πολιτισμού το ανάγνωσμα, και ψάχνουμε δεκαετίες τώρα να βρούμε εκείνο το πολιτισμικό προϊόν το οποίο να μας απογειώσει. Δυστυχώς φρούδες οι ελπίδες, και η λαχτάρα μας να γευτούμε τους καρπούς μιας σημαντικής πολιτισμικής δημιουργίας, δυστυχώς γράμμα κατά το νοούμενο. Ιδιαίτερα η δική μας γενιά, μια γενιά που μεγάλωσε με τους ήχους ενός Χατζηδάκι, ενός Θεοδωράκη, ενός Ξαρχάκου, με την ποίηση ενός Σεφέρη, ενός Ελύτη, ενός Χριστοδούλου, με τον θεατρικό λόγο ενός Ψαθά, ενός Ρούσου, ενός Τσιφόρου, ενός Σακελλάριου, ενός Τζαβέλα, με τον γραπτό λόγο ενός Καραγάτση, ενός Μυριβίλη, ενός Καμπάνη, ενός Βάρναλη.
Παρόμοια εκείνα στις εικαστικές τέχνες, ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική. Ο Τσαρούχης, ο Παρθένης, ο Μόραλης, ο Τάσος, ο Απάρτης. Μια βαριά πολιτιστική ορφάνια σε όλα τα επίπεδα. Κι ενώ η δημιουργία έχει περάσει στον αστερισμό μιας ανυπόφορης μετριότητας, στην αντιπέρα όχθη, την όχθη του ατάλαντου, γεννιούνται οι μικρόκοσμοι των τερατουργών σε κάθε μορφή τέχνης, και προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν από τον βάλτο της ανυπόφορης μετριότητας, ενεργοποιώντας εξωφρενικές εντροπίες σε κάθε μορφή τέχνης. Προσπαθώντας μέσα από την τερατογένεση να δημιουργήσουν γεγονός. Ένας κόσμος χαλασμένων τροχών, που είναι ακριβώς εκείνοι που κάνουν τον θόρυβο. Και θορυβούν για να υπάρξουν, όχι μέσα από την ταυτότητα του δημιουργήματος, αλλά μέσα από την διαστροφή του γεγονότος. Όχι μέσα από την ομορφιά του δρώμενου, αλλά μέσα από την ύβρη που του βάλανε να δρομολογεί.
Και στα γεγονότα καθημερινότητας μπορείς να αντέξεις αυτού του είδους τις εκτροπές, μπορείς να ξεπεράσεις αυτόν τον εσμό παρανοϊκής αντίληψης χρόνου και χώρου. Όταν όμως αυτό το έκτρωμα θίγει μύχιους χώρους, όταν εντροπεί λατρευτικά γίγνεσθαι, τότε πλέον δεν μιλάμε για εντροπία, μιλάμε για ύβρη. Και στην ύβρη δεν υπάρχει έλεος. Την απάντηση στην ύβρη την δίνουν οι μουσουλμάνοι με έναν τρόπο μοναδικό, βίαιο αλλά εξαιρετικά επιδραστικό. Αποτέλεσμα οι επόμενοι Καππαδόκες να λαμβάνουν υπόψιν την απάντηση του βαθύτατα προσβεβλημένου πιστού, και να μην καν διανοηθούν επανάληψη αναλόγου ύβρεως.
Γνωστό σε όλους το συμβάν με τους Σατανικούς Στίχους εδώ και κάμποσα χρόνια. Και βεβαίως, οι εμπλακέντες με αυτήν την θλιβερή ιστορία, όλοι εκείνοι οι οποίοι αποφάσισαν να παίξουν με το ιερό βιβλίο 2 δισεκατομμυρίων πιστών, το τέλος τους ήταν το λιγότερο τραγικό. Για χρόνια ολόκληρα κρυβόντουσαν, για χρόνια ολόκληρα οι φανατικοί του Μωάμεθ ψάχνανε σε όλον τον πλανήτη να βρουν τους υβριστές. Και τον Σάλμαν Ρούσντι 35 χρόνια μετά του έβγαλαν το ένα μάτι για να το θυμάται καθημερινά μετά από αρκετές δολοφονικές απόπειρες. Τον Λιγκαράτσι τον μεταφραστή τον σκότωσαν αμέσως. Κανείς δεν τους ονόμασε δολοφόνους. Μάρτυρες τους κατονόμασαν. Και τα ονόματα των εκτελεστών γίνανε δρόμοι και πλατείες στο Καράτσι, στην Τεχεράνη, στην Βαγδάτη.
Στην άλλη όχθη του ποταμού, στην όχθη της πεπολιτισμένης και λίαν δημοκρατικής χριστιανικής κοινότητας, η συγκεκριμένη πολιτισμική διαστροφή επιστρέφει διαρκώς στην επικαιρότητα με ποικίλες αφορμές, συμπεριφορές που βεβηλώνουν εθνικά σύμβολα, καθαγιασμένους ιερούς δωμούς, περίβολους αρχαιολογικών χώρων, καταστροφές και κανιβαλισμοί αγαλμάτων. Το περίφημο έργο του Λάκωνα γλύπτη Κωνσταντίνου Σεφερλή, που από το 1953 κοσμούσε τους προαύλιους χώρους του Μετσοβίου Πολυτεχνείου και Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην οδό Τοσίτσα, το οποίο, πριν από 10 χρόνια, Απρίλιο 2016, ομάδες τεράτων το κατακρεούργησαν κανιβαλίζοντας χέρια και πόδια. Και που βεβαίως, το πολύπαθο άγαλμα δέκα χρόνια φιλοξενείται σε κάποιο εργαστήριο του Δήμου Αθηναίων, χωρίς κανείς να έχει μάθει τίποτα για την αποκατάστασή του, μια που όπως φαίνεται, είναι απαγορευμένη και η αποκατάστασή του και η επανατοποθέτησή του. Ενός συμβολικού αγάλματος το οποίο εξιστορούσε με ανάγλυφο τρόπο τους διωγμούς, τις σφαγές, τις φυλακίσεις χιλιάδων Βορειοηπειρωτών από το ευγενές γένος των Αλβανών.
Ανάλογη συμπεριφορά στα θεολογικά σύμβολα, με τους βανδαλισμούς εκκλησιών, με τις καταστροφές προαύλιων χώρων, με διαπράξεις φρικαλεοτήτων επάνω σε ταφικά μνημεία. Και τώρα έχουμε μια άλλη πολιτισμική τερατουργία. Άγνωστοι, κατά βάση ατάλαντοι, οι οποίοι δηλώνουν καλλιτέχνες, ιδιοποιούνται σύμβολα τα οποία θεώνονται από τις ψυχές εκατομμυρίων Ελλήνων, και αυτά τα σύμβολα τα διαστρέφουν, τα βεβηλώνουν. Το αισχρότερο είναι ότι οι διεστραμμένες αυτές φύσεις τα παρουσιάζουν σαν έργα τέχνης, και έχουν την βέβηλη απαίτηση τα τερατουργήματά τους να φιλοξενούνται και από τις εθνικές πινακοθήκες. Πρόσφατη η απαίτηση του αποκαλούμενου καλλιτέχνη, ο οποίος κυριολεκτικά βεβήλωσε τις εικόνες της Παναγίας και του Αγίου Γεωργίου εμφανίζοντας τα λατρευτικά μας σύμβολα με την μορφή ράπερ, βρικολάκων. Και αυτό το οποίο διέπραξε, το έκανε με πλήρη συνείδηση γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσει. Και για να κερδίσει την προσοχή που ποτέ δεν είχε, κατέφυγε στην ύβρη, προσβάλλοντας θρησκευτικά σύμβολα που σέβονται ακόμα και Μουσουλμάνοι, πολύ περισσότερο από ότι ορισμένοι Έλληνες δήθεν Χριστιανοί.
Και είναι γεγονός, το Ισλάμ σέβεται το πρόσωπο και της Παναγίας μας και το πρόσωπο ορισμένων από του Αγίους ανάμεσα στους οποίους τον Άγιο Γεώργιο, αλλά και τον ίδιο τον Χριστό τον οποίο κατατάσσει ανάμεσα στους προφήτες. Ο συγκεκριμένος βέβηλος, κατά δήλωση καλλιτέχνης, όχι μόνο δεν σεβάστηκε τα λατρευτιικά μας σύμβολα, αλλά αντίθετα, εν πλήρει ευφορία τα κακοποίησε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η ύβρη την οποία προκαλεί, θα γίνει αντικείμενο προβολής των αισχροτήτων του. Η αποκορύφωση της ελεεινότητας ήλθε από το ελληνικό κράτος το οποίο, καταρχάς επέτρεψε την παρουσία των συγκεκριμένων αισχροτήτων στην Εθνική Πινακοθήκη, αφ’ ετέρου εξάντλησε την αυστηρότητά του στον συγκεκριμένο βουλευτή της Νίκης, τον Παπαδόπουλο, στο πρόσωπο του οποίου εδιάβασε βία και τραμπουκισμό. Η οργή, η βεβήλωση, αποτελούν φενάκη και έπεα πτερόεντα για τις πολιτείε του γουοκισμού και τις κοινωνίες των λοατκι, για τις πολιτείες του σύγχρονου γραικυλισμού.
