Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Κωνσταντίνου Μπούρα
Ήδη από την Αρχαιότητα, οι αντιλήψεις για την ζωή ως “maya”, ως «όνειρο», ως «όραμα κάποιου που καθεύδει (κοιμάται)», ως “matrix”, ως «Πέπλο» που μας κρύβει την α-Λήθεια, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες τόσο στη Φιλοσοφία όσο και στις παντοειδείς Θρησκείες, που επηρεάζουν ως εκ τούτου την Τέχνη και δη τη Λογοτεχνία.
Μέσα από το πανάρχαιο «θέατρο σκιών» και χάρη στους «παραμυθάδες της Ανατολής» η μυθολογική και παραμυθική Αφήγηση διασώζει ψήγματα κατακτημένης διαμεσολαβημένης εμπειρίας και συμβάλλει αναπόφευκτα στην Παγκόσμια Συσσωρευμένη Γνώση.
Στην εποχή μας με την Τέταρτη Ρομποτική Βιομηχανική-Τεχνολογική Επανάσταση και λίγο πριν εισαχθούν οι κβαντικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές στο εμπόριο, η συζήτηση για άλλες διαστάσεις, για παράλληλα σύμπαντα και πολυσχιδείς επάλληλους εαυτούς έρχονται σε συνέχεια τού προ αιώνος «θανάτου τής αντίληψής μας περί Θεού» και προκαλούν μεγαλύτερο νοητικό άγχος, επαυξάνοντας την ήδη εκτοξευμένη στο ζενίθ εντροπία τού γήινου συστήματος. Το ψυχοσωματικό άγχος και τα αυτοάνοσα που συνοδεύουν κάθε δυστοπική θεώρηση τού μέλλοντος είναι στον αντίθετο πόλο από τις αυτοεπαληθευόμενες προφητείες και τους δημιουργικούς οραματισμούς που προκαλούν ανάλογες αναδεύσεις τού υλοενεργειακού πεδίου, αφήνοντας (πρόσκαιρο ή ανεξίτηλο) το αποτύπωμά τους στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Και σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, σεισμοί-λιμοί-λοιμοί-καταποντισμοί-πυρ-μάχαιρες-πόλεμοι σαρώνουν την Υφήλιο πέρα έως πέρα.
Το θέατρο αντικατοπτρίζει (με κάποια χρονοκαθυστέρηση) τις αλλαγές στην Παγκόσμια Συνειδητότητα κι – ενίοτε – τις προοιωνίζει καθορίζοντάς τες εν μέρει.
Κάφκα, Όργουελ, Ιωάννης της Αποκάλυψης, Νοστράδαμος, Πατέρας Παΐσιος και διάφοροι λιγότερο γνωστοί σαμάνοι από πολυποίκιλους πολιτισμούς, σε συνδυασμό με τους «προφήτες» τής Νέας Εποχής… συνθέτουν ένα θολό τοπίο, που μόνον σύγχυση μπορεί να επιφέρει και γι’ αυτό η δραματοθεραπεία, η συλλογική, μπορεί να εκτονώσει τον συσσωρευμένο θυμό στο Ασυνείδητο και να οδηγήσει ενδεχομένως σε στοχευμένες δράσεις από τους ενεργούς πολίτες και τους συνειδητώς σκεπτόμενους ανθρώπους.
Η Τεχνολογία είναι πάντα ένα εγχειρίδιο (μαχαίρι), ένα κλειδί, ένα μέσον στην υπηρεσία τής Επιστήμης (ως απαντητικού μηχανισμού στα προαιώνια υπαρξιακά ερωτήματα κάθε σκεπτομένου ανθρώπου).
Όταν όμως δεν συνδυάζεται με την Ποίηση, με την Ηθική-Αισθητική, με το Κοινό Καλό τε και Αγαθό και δεν τίθεται στην υπηρεσία των πλανητικών οικολογικών ισορροπιών προς το συμφέρον όλων των έμβιων όντων, τότε – και μόνον τότε – μπορεί να καταστεί θανάσιμο όπλο και βλαπτικό εργαλείο…
Αυτές (και άλλες πολλές) σκέψεις αναδύονται στην συνείδηση τού επαρκούς αναγνώστη-θεατή παρακολουθώντας την αριστουργηματική και ανατριχιαστικότατη παράσταση τού Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, επί της οδού Φρυνίχου 14, που μας ωθεί – πέρα από την ενσυναίσθηση – να εξασκήσουμε το κριτικό μας πνεύμα προκειμένου να μην χαθούμε ανεπιστρεπτί στους δαιδάλους των διανοημάτων. Οι δυσοίωνες σκεπτομορφές έχουν σκεπάσει ως αιθαλομίχλη την Ανθρωπότητα και καλόν είναι να τις δούμε δι-ϋποκειμενικά μέσα από τις επιτελεστικές και τις παραστατικές Τέχνες, όχι για να τις εξορκίσουμε αλλά για να τις μελετήσουμε αποδυναμώνοντας την αρνητική τους επίδραση στο θυμικό.
Σημαντικότατη και πολυδιάστατη πραγματικά αυτή η παράσταση με εξέχοντες συντελεστές. Κείμενο: Βασίλης Μαυρογεωργίου-Τζούλια Διαμαντοπούλου. Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου. Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη. Μουσική: Νίκος Κυπουργός. Επιμέλεια κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος. Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου. Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Ασίκογλου. Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Σταύρου. Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας.
Παίζουν αποσβολωτικά (σε αλφαβητική σειρά) οι αποτελεσματικότατοι διονυσιακοί τεχνίτες: Κλέων Γρηγοριάδης, Αριάδνη Καβαλιέρου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Βασίλης Μπούτσικος, Δημήτρης Πασσάς.
Να είναι καλά η καλλιτεχνική διευθύντρια τού Θεάτρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη που συνεχίζει επάξια την παράδοση τού Ιδρυτή του.
