Με αφορμή τη συμπλήρωση, σήμερα, δέκα χρόνων από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης αρθρογραφεί στην ιστοσελίδα dnews.gr. έχοντας ως βασικό ερώτημα (και τίτλο), «έχει μέλλον η Αριστερά;».
Αφού παραθέτει το ιστορικό των ημερών εκείνων αλλά και τις πολλαπλές διασπάσεις του εν λόγω κόμματος, ο υπουργός Επικρατείας καταθέτει τη δική του ανάλυση για την υποχώρηση των ιδεών της Αριστεράς διεθνώς. Ανάλυση που εν πολλοίς εξηγεί γιατί «α) το πρόβλημα της Αριστεράς είναι δομικό και όχι συγκυριακό ή επικοινωνιακό ή ζήτημα προσώπων και β) το γεγονός της διάψευσης των προσδοκιών των αριστερών από το ΣυΡιζΑ ήταν τελικά αποτέλεσμα αυτής της δομικής αδυναμίας: ο λαϊκίστικος και ανεύθυνος λόγος του “σκισίματος των μνημονίων”, της καταργήσεώς τους με “ένα άρθρο και έναν νόμο” σε συνδυασμό με την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος ήταν η λογική και συνεπής κατάληξη μιας Αριστεράς που θέλει να αμφισβητήσει τις δομές της ελεύθερης οικονομίας, αλλά θέλει να είναι εντός της Ευρώπης, που θέλει να οικοδομήσει “καθεστώς” αλλά εντός της αστικής νομιμότητας, που θέλει να υπερφορολογήσει την μεσαία τάξη και το κεφάλαιο, αλλά δεν θέλει αποεπένδυση και φυγή κεφαλαίων και αύξηση της ανεργίας, που θέλει να φέρεται με εχθρότητα στις επιχειρήσεις, αλλά δεν θέλει να αμφισβητήσει το διεθνές παγκοσμιοποιημένο ανταγωνιστικό επιχειρηματικό περιβάλλον, που θέλει να είναι woke, αλλά θέλει να πηγαίνει και στις εκκλησίες, που θέλει να υπερασπίζεται την εργατική τάξη, αλλά και ταυτόχρονα τις θέσεις εργασίας των παράνομων μεταναστών, με δυο λόγια μιας Αριστεράς ηθικά και θεωρητικά ανερμάτιστης. Όλα μαζί δε γίνονται!», επισημαίνει ο Μ. Βορίδης.
Πλην όμως, συνεχίζει, «αν δεν έκανε έτσι, δεν θα γινόταν ποτέ κυβερνώσα. Γιατί αν έλεγε την αλήθεια, ότι είναι με τα ανοιχτά σύνορα, ότι καλωσορίζει τους μετανάστες, ότι δεν επιθυμεί να υπερασπιστεί τις εθνικές κοινωνίες, ότι είναι με τα όσα φύλα και τον αυτοκαθορισμό του φύλου, ότι θα αυξήσει την φορολογία των μεσαίων στρωμάτων, ότι θα αυξήσει την φορολογία των επιχειρήσεων, ότι θα περικόψει τις αμυντικές δαπάνες, ότι θα ανοίξει τις φυλακές γιατί το έγκλημα είναι κοινωνικό πρόβλημα και οι ποινές δεν έχουν νόημα, ότι θα χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη, δεν θα κέρδιζε ποτέ τις εκλογές και δεν θα γινόταν Κυβέρνηση».
Συμπερασματικά, για εκείνον, «το μεγάλο ζήτημα είναι ότι οι ιδέες αυτές δεν είναι πια δημοφιλείς, δε θέλουν οι λαοί ένα τέτοιο κυβερνητικό πρόγραμμα. Για αυτό και επιμένω ότι το πρόβλημα της Αριστεράς δεν έχει τίποτα να κάνει με τα οργανωτικά σχήματα, με τα πρόσωπα ή με την επικοινωνία. Όλα αυτά έχουν σημασία φυσικά, αλλά όχι καθοριστική. Ακόμα και οι διασπάσεις τους πρέπει να ερμηνεύονται ως αποτέλεσμα της αδυναμίας συμφωνίας πάνω σε ένα αποτελεσματικό και λαϊκά αποδεκτό πολιτικό πρόγραμμα. Η αναρρίχηση ενός αδαούς, άσχετου, δήθεν επικοινωνιακού τύπου, όπως ο Κασσελάκης στην ηγεσία ενός κόμματος που τότε ήταν Αξιωματική Αντιπολίτευση μαρτυρά την απελπισία στην οποία έχουν περιπέσει οι φίλοι αυτού του χώρου».
Εν κατακλείδι, «όλα τα παραπάνω σημαίνουν άραγε ότι τελειώσαμε με την Αριστερά;», διερωτάται και απαντά: «Στους ιδεολογικούς αγώνες τίποτα δεν κλείνει οριστικά. Αλλά στην παρούσα ιστορική φάση, η Αριστερά ηττάται. Και θα ηττάται. Και αν τυχόν ανασυγκροτηθεί, αυτό θα απαιτήσει πολύ χρόνο και θα ανασυγκροτηθεί ως ετερότητα σε σχέση με το σημερινό εαυτό της».
