Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Today Press
του Ανέστη Γερονικολάκη
Η απώλεια του Κώστα Σημίτη, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής.
Οι πρωθυπουργοί αποτελούν ιστορικά πρόσωπα, ακόμη από την εποχή που βρίσκονται εν ζωή και εν ενεργεία.
Με τις αποφάσεις τους «σφραγίζουν», μια περίοδο.
Η εκδημία του πρώην πρωθυπουργού, μας έφερε αντιμέτωπους με μια συνθήκη που σπάνια αντιμετωπίσαμε τα τελευταία χρόνια και η οποία συμπυκνώνεται στη φράση: «πολιτικός πολιτισμός». Πολιτικοί αρχηγοί, πολλών αποχρώσεων, συναντήθηκαν για να πουν με σεβασμό το ‘τελευταίο αντίο’, σε έναν πολιτικό που το εκλογικό σώμα τίμησε πολλές φορές δια της ψήφου του.
Μας έφερε όμως μπροστά και σε μια συνθήκη που, ομολογώ, δεν μας έκανε να εκπλαγούμε.
Από τη μια, εκείνοι που βρήκαν την ευκαιρία να θρηνήσουν δημόσια τον ευεργέτη τους, σχεδόν αγιοποιώντας τον. Προσβάλλοντας, όχι την μνήμη του, αλλά τη δική μας μνήμη.
Από την άλλη, εκείνοι που άδραξαν την ευκαιρία να «σκυλέψουν» τη μνήμη του νεκρού, επιχειρώντας να τραβήξουν τα φώτα και την προσοχή πάνω τους.
Και οι δυο αυτές κατηγορίες, ως κοινή συνισταμένη, έχουν το γεγονός πως πιστεύουν ότι η γνώμη τους μπορεί να διαμορφώσει συνειδήσεις και να γράψει τελικά τον «επίλογο» μιας ιστορικής διαδρομής.
Βεβαίως γελάστηκαν, καθώς αυτήν τη δουλειά είναι «καταδικασμένοι» να την κάνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος, όσο και αν κάποιοι πασχίζουν να τους αφήσουν στην ανεργία…
